De Bloedig Briljante Vrouw van de CEO: Zoete Toewijding

Hoofdstuk 4 Vervreemd van familie en liefde

"Cassie, je bent eindelijk terug. Ik maakte me echt zorgen over wat er gisteren gebeurd is." Olivia keek schuldbewust. "Maar Arthur mag je echt niet, en je kunt gevoelens niet afdwingen."

Cassie's ogen werden koud. "Genoeg, er is hier niemand anders; hou op met je act. Ik heb je eerder onderschat."

"Doe niet zo." Olivia beet op haar lip, tranen vielen. "Vanaf nu zal ik toegeven aan wat je ook wilt. Ik zal me niet meer bemoeien met het bedrijf; hier, neem deze documenten."

Ze duwde de documenten in Cassie's handen zonder verdere woorden.

Verward duwde Cassie ze onbewust weg, waardoor de papieren op de grond vielen.

"Wat zijn jullie aan het doen?" Plotseling kwam Helen van beneden naar boven en zag Olivia in tranen en de verspreide documenten op de vloer.

Ze voegde eraan toe: "Zijn dit niet de bedrijfsdocumenten die je vader je vroeg te bekijken?"

"Mam, wees niet boos op haar; het is allemaal mijn schuld," legde Olivia snel uit met een bleek gezicht, "Cassie zei dat ik me niet met de bedrijfszaken moest bemoeien, en ik wilde haar deze documenten geven, maar ze is waarschijnlijk nog steeds boos vanwege Arthur."

"Je praat onzin!" Cassie kon het niet verdragen dat Olivia de waarheid verdraaide en onderbrak haar snel.

"Hou je mond." Helen keek Cassie boos aan. "Wie geeft jou het recht om de bedrijfszaken te regelen? Deze documenten waren bedoeld voor Olivia van je vader en mij. Volgende week zal ze officieel bij het bedrijf komen als manager. Je kunt je maar beter gedragen."

Cassie was verbijsterd. "Ik heb een hogere opleiding en meer ervaring dan zij. Ik was nog geen jaar manager in het bedrijf. Waarom mag zij wel manager worden?"

"Mam, ik wil geen manager meer zijn. Laat het mijn relatie met Cassie niet beïnvloeden," zei Olivia snel met een snik.

Helen omhelsde Olivia liefdevol. "Zie je? Olivia koestert deze zusterlijke band, terwijl jij bekrompen en kleinzielig bent. Geen wonder dat Arthur voor Olivia koos."

Bekrompen en kleinzielig? Was dat wat Helen van haar dacht? Haar woorden maakten Cassie echt verdrietig.

Hoe kon Helen zo bevooroordeeld zijn?

Cassie groeide op aan Helen's zijde sinds ze een kind was. Wist Helen niet wat voor persoon ze was?

Van gisteren tot nu had niemand haar getroost. Het leek alsof alles vanzelfsprekend was.

Een woede die ze nog nooit eerder had gevoeld, borrelde op in Cassie. Ze deed twee stappen achteruit. "Prima, ik ben waardeloos, kan ik dan vertrekken?"

Daarna ging ze terug naar haar kamer om haar kleren haastig in een koffer te pakken.

Olivia's stem kwam vanuit de deuropening. "Mam, Cassie is boos. Laten we met haar praten."

Helen antwoordde, "Laat haar maar. Zo is ze nu eenmaal. Ze is verwend. Ze komt vanzelf wel terug over een paar dagen. Kom op, je gaat je verloven. Laten we wat nieuwe kleren voor je kopen."

De stemmen vervaagden geleidelijk.

Tranen vielen zwaar op de rug van haar hand terwijl Cassie met haar koffer wegreed.

Op dat moment voelde ze zich alsof ze alles had verloren. Familie en liefde waren allebei van haar weggedreven.

Ze had niets verkeerd gedaan, maar waarom behandelde iedereen haar zo?

Ze greep het stuur stevig vast, een sterke wrok flitste door haar ogen.