Hoofdstuk 6 Niet gekwalificeerd
"Na het overdragen van de huishoudelijke taken, voelde Ava zich als een nieuw mens.
De ochtendzon was zacht en helder, alsof het alle vermoeidheid van daarvoor kon wegwassen. Na het ontbijt voelde Ava, voor de verandering, de behoefte om naar de binnenplaats te gaan voor een kopje thee en om na te denken over haar volgende stappen.
Ze vond de glazen kas te vies en zwoer dat ze daar nooit meer heen zou gaan. Na wat nadenken besloot ze te ontspannen op het balkon op de derde verdieping, waar ze kon genieten van de bries en het uitzicht van bovenaf.
Eliza schonk haar thee in en stond erbij, rondkijkend met een tevreden glimlach. Ava was jarenlang overstelpt geweest, en als haar persoonlijke dienstmeid had Eliza haar altijd bijgestaan. Dit soort weer, met een briesje dat een vleugje bloemen meebracht, had ze in tijden niet meer kunnen waarderen.
Net toen Eliza zich lui uitrekte, denkend dat ze alleen waren, hoorde ze gelach van achter de glazen deur, gevolgd door een doffe dreun van iemand die tegen de muur botste.
Ava hoorde het ook. Ze zette haar theekopje neer, verbaasd, en stond op het punt iets te zeggen toen twee mensen, verstrengeld met elkaar, het balkon op stormden. Het waren Ethan en Sophia.
Sophia zag Ava als eerste. Ze zat immers bovenop Ethan, en door de glazen deur zag ze Eliza, die altijd bij Ava was. Natuurlijk was Ava er ook.
De drang om te provoceren nam het over bij Sophia. Ze sloeg onmiddellijk haar arm om Ethan's nek, kuste hem hartstochtelijk terwijl haar andere hand naar de deurknop reikte.
Ava sprak kil: "Ik wist niet dat je ridders zo dol waren op openbare liefdesbetuigingen."
Bij het horen van haar stem trok Ethan zich terug en keek naar Ava, fronsend. "Wat bedoel je daarmee?"
"Ethan, je vrouw is jaloers." Sophia trok haar hand terug, deed een paar stappen naar voren en tikte op de tafel, vragend: "Vind je het erg als ik hier ga zitten?"
Ava gebaarde Eliza om eerst te vertrekken, keek toen serieus naar de vrouw voor haar en antwoordde: "Ga je gang."
Ava had alleen maar over haar gehoord. Dit was de eerste keer dat ze een ontmoeting van dichtbij had met de eerste vrouwelijke ridderkapitein van het rijk. Van haar felle ogen tot haar rode lippen, Ava's blik eindigde uiteindelijk op de ring aan Sophia's hand. Als ze het zich goed herinnerde, had ze net dezelfde stijl gezien aan Ethan's hand.
"Ava, ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik je zo noem." Sophia volgde Ava's blik naar de ring aan haar hand en kon niet anders dan trots glimlachen. "Dit is de ring die Ethan me gaf toen hij me ten huwelijk vroeg. Hij zei dat hij een vrouw thuis had, maar tijd en afstand hadden de weinige genegenheid die ze hadden vervaagd. Dus nu hij iemand heeft ontmoet van wie hij echt houdt, heeft hij besloten zijn hart te volgen."
Ethan, die naast haar stond, had ook een vage glimlach op zijn gezicht. Hij ging naast Sophia zitten, haar hand vasthoudend met hun vingers verstrengeld."
Ava negeerde hun vertoon van genegenheid en vroeg: "Dus, moet ik plaatsmaken?"
Sophia trok een wenkbrauw op. "Dat heb ik nooit gezegd. Ethan en ik hebben het besproken. De familie Martinez kan je nog steeds ondersteunen, zodat niemand hem kan beschuldigen van het verlaten van zijn vrouw. En als je het nodig hebt, kan ik accepteren dat Ethan een kind met je krijgt. Je hebt tenslotte een erfgenaam nodig voor je familiebezit, toch?"
Ethan opende zijn mond om te spreken, maar Sophia's laatste zin hield hem tegen. Zijn uitdrukking veranderde meerdere keren voordat hij stilviel.
Toen de familie hem had opgezet om Ava te ontmoeten, hadden ze duidelijk gemaakt dat hij haar moest veroveren, ongeacht hoe ze eruitzag, omdat ze de steun van de familie Davis had. Het fortuin van hertog Davis was bijna volledig aan zijn enige dochter nagelaten. Trouwen met Ava was een zoete deal.
Ethan hield ervan te denken dat hij niet iemand was die achter geld aanzat. Toen hij verliefd werd op Ava en erin slaagde haar ten huwelijk te vragen, was hij stiekem blij dat hij niet om duistere redenen met haar trouwde. Hij gaf niet om het geld en had geen plannen om haar te bedriegen. Maar nu, zijn geliefde Sophia noemde openlijk dat Ava iemand nodig had om het landgoed te erven. Hij realiseerde zich dat als Ava kinderloos bleef, haar fortuin zou terugvallen aan de staat.
Ethan dacht: 'Sophia is zo genereus en attent, bereid om mij met Ava te delen en zelfs rekening te houden met de toekomst van haar rivaal. Maar wat doet Ava? Ze grijpt alleen maar naar achterbakse tactieken zoals die sociale klimmers en zet de gewone mensen tegen mij op. Wat heeft ze ooit goeds gedaan?'
Echter, Ava kon niet anders dan glimlachen om Sophia's woorden. "Waarom denk je dat ik zo'n kind nodig zou hebben?"
"Bovendien..." Ze wees in de richting van Ethan en vervolgde, "Een kind met zijn bloed."
Ethan had niet verwacht dat Ava zo minachtend over hem zou spreken. Zijn gezicht betrok en hij zei boos: "Sophia en ik zijn verliefd. Ik had nooit de bedoeling om bij jou te zijn. Wie ben jij om zo kieskeurig te zijn?"
Plotseling, alsof hij aan iets dacht, keek hij Ava dreigend aan en zei: "Tenzij... je ziet iemand anders. Als je zwanger wordt van het kind van een andere man, zorg er dan maar voor dat je het weg laat halen. Als je het durft te baren en de naam van de familie Martinez te bezoedelen, zul je er spijt van krijgen!"
Ava, die had geglimlacht, sprak plotseling kil: "Ethan, je kunt maar beter op je woorden letten. Ik ben Ava, dochter van hertog Davis. Ik ben niet iemand die je zomaar kunt belasteren, noch verlaag ik me tot jouw niveau van losbandigheid."
Ze keek naar de verbijsterde Ethan en vervolgde: "Op onze bruiloft heb je gezworen van mij en alleen van mij te houden, maar je hebt die belofte gebroken. Nu maak je dezelfde belofte aan Sophia. Het kan me niet schelen of je je woord opnieuw breekt, maar met jouw karakter, hoe ben jij in staat om de vader van mijn kind te zijn?"