Hoofdstuk 3 Is dit geen meesteres?
"Ava had bijna de hoop op Ethan opgegeven. Toch deed het pijn om hem Sophia de liefde van zijn leven te horen verklaren.
Dit was de echtgenoot op wie ze drie jaar had gewacht...
Ze wist dat Sophia haar probeerde te provoceren. Als ze daarheen zou stormen, zou het haar er alleen maar slecht uit laten zien, wat er ook gebeurde.
Dus slikte Ava haar woede en verdriet in, en trok stilletjes het gordijn van de koets naar beneden.
Niet ver daarvandaan zag Sophia Ava zich terugtrekken en grijnsde, denkend dat ze hun eerste confrontatie had gewonnen.
Ze dacht: 'Wat maakt het uit dat ze een edelvrouw of een schoonheid is? Op dit moment kookt ze waarschijnlijk van woede in die koets!'
Toen Ethan Sophia's zelfvoldane blik zag, koelde zijn woede ook een beetje af.
De mensen op het Martinez-landgoed waren brutaal geworden in zijn afwezigheid. Toen hij terugdacht aan de rapporten die hij de afgelopen drie jaar had ontvangen, grotendeels beheerd door Ava, kwam een lang sluimerende wrok jegens zijn vrouw weer naar boven.
Maar hij was niet van plan een scène te maken met zijn vrouw voor iedereen, dus riep hij Ava niet ter verantwoording. In plaats daarvan stapte hij weer op zijn paard, trok Sophia bij zich op en kuste haar hartstochtelijk voor iedereen.
Sophia was dit gewend. Ze was helemaal niet verlegen en maakte er zelfs een show van, met luide zuiggeluiden.
De stadsbewoners, bang door Ethan's eerdere dreigementen, hielden hun mond, ook al vonden ze het schaamteloos.
Wat een heldenontvangst had moeten zijn, veranderde in een ordinaire parade.
Gelukkig hadden ze nog enig verstand. Nadat Ethan een aantal zuigplekken op Sophia's nek had achtergelaten, gingen ze met tegenzin verder, rijdend op hetzelfde paard.
Ze gingen waarschijnlijk terug naar het Martinez-landgoed, voor Ava uit.
Eliza, die alles had gezien, was zowel boos als verdrietig voor Ava. "Ava, hoe kon Sir Martinez dit doen? En die vrouwelijke ridder, zo schaamteloos, dat in het openbaar doen..."
Eliza kon niet verder. De manier waarop ze reden en tegen elkaar aan schuurden, was als dieren in de bronstijd.
Hoe kon Ava deze mensen onder ogen komen als ze thuiskwam?
Ava dacht terug aan hun bruiloft drie jaar geleden en Ethan's kille blik van zojuist. Ze voelde een diepe pijn en zei: "Laten we teruggaan."
Ze was niet iemand die dingen zomaar accepteerde. De rol van de zachtaardige, begripvolle dame in de Martinez-familie had haar uitgeput. Maar ze kon de act nu nog niet laten vallen, niet nu.
Denkend aan de terugkeer naar het Martinez-landgoed en herinnerend aan de obscene geluiden van de ridders die langs haar koets reden, kreeg Ava een idee.
Het was tijd om te laten zien dat ze geen doetje was!
Toen de menigte uiteenviel, ging de koets eindelijk rechtstreeks terug naar het Martinez-landgoed. Zodra Ava uitstapte, kwamen de wachters die met haar waren meegekomen toen ze in de Martinez-familie trouwde, ongemakkelijk naar voren, "Mevrouw Martinez..."
Ava onderbrak hem, "Er is hier geen mevrouw Martinez. Noem me maar Ava."
De bediende keek op naar Ava, verward. Toen hij zag dat ze niet aan het grappen was, corrigeerde hij zichzelf snel, "Ava."
Ava vroeg: "Zijn Ethan en de anderen terug?"
De bediende antwoordde: "Ja, maar Sir Martinez ging niet naar Mia's plek. Hij nam die... die kapitein van de ridders mee naar de glazen kas aan de oostkant. Ze zullen waarschijnlijk een tijdje niet naar buiten komen."
Ze wisten niet hoe ze Sophia moesten noemen. Hoewel geruchten zeiden dat de koning haar had toegestaan Ethan's vrouw te worden, beschouwde iedereen haar gewoon als een minnares.
In tegenstelling tot andere edelen die zulke zaken verborgen hielden, bracht Ethan zijn zogenaamde ware liefde openlijk mee terug, zonder zich te bekommeren om het feit dat veel edelen de Martinez-familie daardoor meden en verachtten. Niemand wilde hun dochter laten trouwen in een familie met zo'n schandaal.
Ava was even stil, denkend aan de enige glazen kas aan de oostkant van het Martinez-landgoed, waar Ethan haar ten huwelijk had gevraagd.
Ava herinnerde zich die dag levendig. Met haar moeder en iedereen die toekeek, had Ethan op één knie in een zee van haar favoriete tulpen geknield. Hij hield haar hand zachtjes vast, keek in haar ogen en zei: "Mijn liefste, de bloemen die ik voor je heb geplant, zijn eindelijk in bloei. Wil je hier elk jaar onze herinneringen met mij delen?"
Toen ze eraan dacht, glimlachte Ava, maar tranen welden op in haar ogen.
Na een moment haalde Ava diep adem en zei nonchalant: "Ik denk dat Moeder graag haar geliefde zoon zou willen zien."
Wetende dat Mia nog steeds in de salon op Ethan wachtte, werden Ava's ogen kalm.
Ze dacht: 'Hij is terug en heeft nog niet eens met zijn moeder gesproken. Als plichtsgetrouwe schoondochter, hoe kan ik haar niet informeren over zijn terugkeer?'
Hoewel Mia wist dat Ethan vandaag zou arriveren, had niemand het aangedurfd haar te vertellen over zijn daadwerkelijke aankomst. Toen Ava verscheen, dacht Mia dat Ava was gekomen om met haar te wachten en vroeg: "Jij bent er ook. Waar was je eerder?"
In de kamer waren ook Ethan's oudere broer James Martinez en zijn vrouw, zijn jongere zus Nina Martinez, en zelfs de vrouw van zijn oom, Olivia Merry. Iedereen had zich verzameld om de geëerde zoon van de Martinez-familie te verwelkomen.
Ava begroette iedereen beleefd en ontweek Mia's vraag, in plaats daarvan glimlachend zeggend: "Waarom wacht iedereen hier? Ik hoorde dat Ethan al een tijdje terug is."
"Wat?"
"Wanneer is dit gebeurd?"
"Wij hebben niets gehoord!"
Iedereen was verrast, en Mia was de eerste die sprak. Hoewel ze niet blij was met Ava's nieuwe koelte, hield ze haar kalmte, vooral omdat niets belangrijker was dan Ethan's terugkeer op dit moment.
Mia klaagde: "Hij is terug en kwam niet eerst zijn moeder zien? Wat is hij aan het doen?"
Ava schudde onschuldig haar hoofd. "Ik hoorde net van de wachters bij de poort dat Ethan meteen naar de glazen kas aan de oostkant ging zodra hij terugkwam. Moet iets dringends zijn."
Mia fronste maar zei niets. Olivia, die dichtbij zat met een spottende blik, sprak als eerste: "Ik herinner me dat de oostkant de plek is waar Ethan Ava ten huwelijk vroeg. Hij ging meteen naar de kas toen hij terugkwam; lijkt erop dat zijn vrouw belangrijker is dan zijn moeder!"
Mia had zo'n steek niet verwacht en snoof, terwijl ze haar rok gladstreek en opstond. "Mijn zoon is een keizerlijke held; hij zou niet zo onfiliaal zijn als jij suggereert!"
Nina, die duidelijk niet van Olivia hield, klampte zich vast aan Mia's arm en zei liefjes: "Moeder, waarom gaan we niet zelf naar Ethan toe? We hadden bij de poort moeten zijn om hem te verwelkomen, maar Ethan maakte zich zorgen om je gezondheid en vroeg je binnen te wachten. Hoe kon hij niet naar je toe komen?"
Nina wierp een minachtende blik op Ava en liet een verachtelijke snuif horen. Ze dacht: 'Ik heb Ava's controle over het huishouden al lang gehaat, ondanks de luxe jurken die Ava had geleverd. De adellijke jongemannen vragen altijd alleen maar naar deze getrouwde vrouw. Wat is er zo speciaal aan haar? Nu Ethan iemand anders wil trouwen, verdient ze het!'
Denkend aan dit, verhief Nina haar stem: "Bovendien, wat het ook is, het kan een verrassing voor je zijn!"
Mia werd duidelijk beïnvloed door Nina's woorden en leidde de groep onmiddellijk naar buiten, rumoerig op weg naar de glazen kas aan de oostkant.
Maar hoe verder Mia liep, hoe minder bedienden ze zagen. De weinigen die ze wel zagen, hadden ongemakkelijke blikken. Hoewel Mia aanvoelde dat er iets niet klopte, kon ze niet terugkrabbelen met zoveel mensen om zich heen. Ze wierp een blik op Ava, die ook vol verwachting leek, en dacht dat ze misschien gewoon te veel nadacht.
Toen ze langs de met wijnranken bedekte lage muur liepen, onthulde het zonlicht de scène binnen in de kas aan iedereen.
Door het transparante glas zagen ze Ethan al naakt, zijn handen ruw knedend op de blanke, volle borst van de vrouw. Zijn bewegingen waren krachtig, af en toe hun verbonden lichamen onthullend. De wrijving creëerde kleine druppeltjes vocht die langs haar dijen naar beneden liepen.
Nina, zowel beschaamd als boos, gilde en bedekte haar ogen, denkend: 'Hoe kan Ethan zo schaamteloos zijn in het volle daglicht, op zo'n plek, en Moeder dit laten zien!'
Olivia, haar stem druipend van sarcasme, sneerde: "Onze dappere en nobele Ridder-Commandant, betrapt in flagrante delicto."