Hoofdstuk 8 Bitch Matches Scumbag
George wierp Erik een snelle blik toe, ogenschijnlijk kalm en beheerst. Maar er was een glimp van spot in zijn ogen. Hij had geen plannen om te vertrekken.
Hazel, woedend en met ijzige ogen, snauwde: "Erik, wees eens realistisch. Weet je überhaupt waarom ik je heb gedumpt? Gisteren was ons verlovingsfeest, en precies op het moment dat het ertoe deed, redde je Bianca zonder een seconde na te denken, recht voor mijn neus. Als ik zou blijven doen alsof ik het niet zag, zou je me dan blijven behandelen als een idioot? Denk je dat ik zo makkelijk voor de gek te houden ben?"
Erik wist ineens niet meer wat hij moest zeggen. Zijn woede leek vast te zitten in zijn keel. Zijn gezicht veranderde van boos naar verward, en toen naar opgelucht.
Hij keek naar Hazel, met een vleugje spijt en verdriet in zijn ogen. "Hazel, je bent te onafhankelijk en eigenzinnig. Misschien waren we nooit voor elkaar bestemd. Tijdens onze tijd samen voelde ik veel druk. Je liet me altijd voelen alsof je me niet nodig had."
Hazel keek naar Erik en begon plotseling te lachen, ook al deed haar hart pijn.
Toen ze Erik voor het eerst ontmoette, was ze al door Aiden in het buitenland achtergelaten, en worstelde ze drie jaar lang om alleen te overleven. Destijds, om de kost te verdienen, trad ze op als straatartiest. Erik was toen nog een keurige jonge man, met een zachte en elegante uitstraling. Hij betaalde voor haar optredens en kwam vaak om haar te steunen.
Na verloop van tijd, in een vreemd land, leerden ze elkaar kennen en bloeide hun relatie op.
Ze deelde toen haar pijnlijke verleden met hem. En hij zwoer dat het hem niets uitmaakte en dat hij voor altijd bij haar wilde zijn.
Hazel dacht dat Erik toen echt om haar gaf.
Op dat moment begon haar carrière net van de grond te komen, maar ze liet alles achter om met Erik terug te keren.
Daarna stortte ze al haar energie in het redden van de Murphy Groep.
Twee jaar lang stond ze dag en nacht aan zijn zijde, verlaagde zich om investeringen aan te trekken, zonder tijd of ruimte voor zichzelf. Zelfs de Murphy Groep betaalde haar een schamel salaris.
Eindelijk kwam de Murphy Groep weer op de rails.
Hij hield haar vast en huilde van vreugde, dankbaar dat ze hem niet had verlaten.
Nu, na alle worstelingen, stonden ze eindelijk op het punt om samen gelukkig te worden, maar hij zei dat ze te veel druk op hem legde. Dus haar onafhankelijkheid en kracht waren fouten?
Erik, zich schuldig en opgelucht voelend, zei: "Zorg goed voor jezelf. Als je ooit hulp nodig hebt, kun je bij mij terecht. We kunnen nog steeds vrienden zijn."
"Erik, bespaar me je nepvriendelijkheid en goedkope medelijden. Aangezien je mijn leven kunt negeren, zal ik je nooit meer vertrouwen! Ik ben niet zo zielig dat ik de liefdadigheid van een smeerlap nodig heb!" Hazel's koude woorden druipten van sarcasme. "Onthoud, ik heb jou gedumpt! Ik geef niets om een man zoals jij! En ik wens jou en Bianca oprecht een leven lang geluk samen, zonder ooit spijt te hebben van je keuze! Uiteindelijk passen een trut en een smeerlap perfect bij elkaar." voegde Hazel spottend toe.
Erik, een man die duidelijk voor Bianca was gevallen, maar haar de schuld gaf. Hij was erger dan uitschot, en toch was Bianca bereid hem te nemen.
Wie hem ook wilde, mocht hem hebben. Hazel wilde hem geen seconde langer zien.
Erik keek naar Hazel, opende een paar keer zijn mond maar wist niet wat hij moest zeggen.
Hij staarde naar haar onverschillige rug, beseffend dat hij vandaag niet het antwoord zou krijgen dat hij wilde.
Met een diepe zucht zei hij langzaam: "Hazel, je bent nog steeds boos, dus ik zal niet met je in discussie gaan. Rust maar uit. Ik kom een andere dag langs."
Hazel kookte van binnen.
Ze dacht: 'Ik moet wel blind zijn geweest om voor een kerel als Erik te vallen. Hij zegt dat hij niet wil ruziën? Hij is degene die mij heeft laten zitten, en toch staat hij daar alsof hij in zijn recht staat.'
Hazel kon het niet opbrengen om te reageren.
Toen hij haar stilte zag, liep Erik naar de deur. Voordat hij vertrok, wierp hij een blik op George.
George ontmoette Erik's blik kalm, zijn uitdrukking onverschillig.
Erik, nog steeds zeurend, leek niet op te willen geven: "Ik heb te veel van dit soort kerels gezien, arm maar een beetje knap, die hun uiterlijk gebruiken om te bedriegen. Laat je niet door hem misleiden."
Hazel kon het niet langer inhouden en schreeuwde: "Erik, bemoei je met je eigen zaken!"
George, altijd opmerkzaam, hielp Hazel haar losse haar achter haar oor te strijken. Toen keek hij Erik aan met een openlijk uitdagende blik.
Erik's borst ging op en neer van woede. "Wat dan ook! Je hebt altijd al een slechte reputatie gehad, je ondergang tegemoet," zei hij, terwijl hij de kamer uit stormde.
De kamer viel plotseling stil.
"Bedankt voor je hulp net," zei Hazel, "maar ik ben moe en moet rusten. Dus, meneer York, wilt u alstublieft vertrekken."
George zei langzaam: "Mevrouw Astor, rust goed uit."
Voordat hij vertrok, legde hij een pakje zakdoekjes op haar nachtkastje. "Een man die zich onder druk gezet voelt, is niet goed genoeg voor jou. Jij hebt niets verkeerd gedaan."
Hazel was verbaasd; hij leek anders dan ze zich had voorgesteld.
Nadat hij de kamer had verlaten, belde George Zaid.
"Meneer York," klonk Zaid Young's respectvolle stem aan de andere kant.
"Vanaf nu, als je maaltijden naar het ziekenhuis brengt, bereid dan twee porties. Eén voor Leo. De andere voor bed 26," zei George.
"Ja, meneer York," antwoordde Zaid.
Net toen George ophing, ging zijn telefoon weer. Hij keek naar de beller en nam op: "Nico."
"Ik hoorde dat je net terug bent uit het buitenland, en dat je hotel is afgebrand?" plaagde Nico.
"Ja," antwoordde George.
"Miljoenen dollars verloren, hè? Hoe voelt dat?" ging Nico Walker door met plagen.
"Mooi afgebrand. Perfecte timing," reageerde George.
"Deze tegenslag heeft je toch niet gek gemaakt, hè? Wat dacht je ervan als wij vrienden je troosten met een paar drankjes?" stelde Nico Walker voor.
"Dat is niet nodig, maar jullie kunnen voor mij vieren," zei George, "hoewel ik misschien niet beschikbaar ben."
Nico was verbaasd.
Ze hadden elkaar een paar jaar niet gezien, en George's IQ was gedaald?
"Wordt Leo vandaag niet ontslagen?" herinnerde Nico zich eindelijk het hoofdonderwerp.
Op George's eerste dag terug kreeg Leo een acute blindedarmontsteking en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht voor een operatie.
Het feest dat Nico en de anderen voor George hadden gepland, werd daardoor uitgesteld.
"Hij wordt vandaag niet ontslagen," voegde George eraan toe, "ik heb zijn verblijf met nog eens twee weken verlengd."
Nico werd plotseling nerveus en vroeg: "Is Leo in orde?"
"Hij is in orde," George's toon was kil. "Gewoon voor de lol."