Van Breuk naar Geluk

Hoofdstuk 4 De plotselinge verschijning van een knappe man

Erik, die op het punt stond de deur uit te lopen, hoorde haar huilen. Hij stopte en keek om naar de gevallen Hazel.

Toen, zonder aarzeling, tilde hij Bianca op en rende naar buiten.

Het was alsof hij Hazel's pijnlijke uitdrukking en verwarde toestand niet eens zag.

De luxe trouwjurk, ontworpen door een beroemde ontwerper, was nu net zo verward als Hazel.

Hazel voelde zich overal koud, zelfs al dreigden de hittegolven om haar heen haar te verzwelgen.

Ze voelde zich vastgenageld aan de grond, niet in staat om te bewegen.

Net voordat ze flauwviel, stormde een lange man met een brandweerhelm de dikke rook in.

Hij vond Hazel, zag haar bewusteloze toestand, boog snel voorover, schoof zijn armen onder haar knieën en droeg haar de feestzaal uit.

Toen Hazel weer wakker werd, was het de volgende ochtend.

Ze keek naar de ziekenhuiskleding die ze droeg en de verbanden om haar been.

Toen realiseerde ze zich dat ze in een ziekenhuiskamer was.

Ze herinnerde zich dat gisteren haar verlovingsdag met Erik had moeten zijn. Maar toen gebeurde er iets onverwachts, wat uiteindelijk een geluk bij een ongeluk bleek te zijn.

Voorheen had Erik tegen haar gelogen. En ze wist niet eens dat hij haar bedroog met Bianca.

Ze moest dankbaar zijn voor dit onverwachte voorval, dat haar in staat stelde Erik's ware aard eerder te zien, beter dan er na het huwelijk spijt van te krijgen.

Ze keek naar de blauwe lucht en witte wolken buiten het ziekenhuisraam, haar gezicht kalm en stil.

Toen duwde een verpleegster de deur open.

Hazel richtte haar ogen om te kijken.

De verpleegster liep binnen met een dienblad. "Bed 26, Hazel, toch?"

Hazel knikte lichtjes. "Ja, ik ben Hazel."

"Je hebt gisteren een wondreinigingsoperatie ondergaan. Ik ben hier om je wond te controleren op lekkage."

Hazel bewoog voorzichtig haar been naar de rand van het bed. "Dank je."

Nadat de verpleegster klaar was met controleren, vertelde ze haar: "Mevrouw Astor, u bent gisteren via de spoedeisende hulp opgenomen. Vandaag heeft u een familielid nodig om de kosten te betalen."

Net toen Hazel wilde spreken, verscheen er een lange gestalte in de deuropening.

De man sprak rustig, "Geef me de ziekenhuisrekening, ik zorg voor de betaling."

Hazel was verrast om een vreemde in haar kamer te zien. En ze keek omhoog naar de man met een vragende blik.

De man was erg lang, zijn haar raakte bijna de deurpost. En hij was buitengewoon knap, als een kunstwerk gebeeldhouwd door God, met diepe en gedefinieerde trekken, uitstralend wijsheid en kalmte.

De bovenste knoop van zijn overhemd was los, waardoor een prominente adamsappel zichtbaar was.

Zijn taille was slank, en zijn lange benen waren recht en slank onder zijn pakbroek.

Hazel verwonderde zich, 'In meer dan twintig jaar heb ik nog nooit zo'n knappe man gezien.'

De verpleegster in de kamer bloosde en gaf hem de rekening.

De man richtte zijn blik op Hazel's gezicht, bestudeerde haar uitdrukking, en draaide zich toen om en vertrok met grote passen.

Hazel was een beetje verbaasd. Wie was deze knappe man? Hij was knap en had een buitengewone uitstraling, als een edelman uit een oude familie. En hij betaalde zelfs haar ziekenhuisrekening.

Vergeleken met hem was Erik niets.

Hazel was van plan weer te gaan liggen.

Ondertussen werd de deur opnieuw geopend.