Hoofdstuk 3 Blijf uit de buurt van slechte mannen
Michaels woorden lieten Isabella sprakeloos achter, maar toen haar ouders haar onder druk begonnen te zetten, had ze wel wat donkere gedachten.
Michael leek een idee te hebben en zei: "Als je je verloren voelt, laat me je dan ergens mee naartoe nemen."
"Waarheen?" vroeg Isabella verbaasd.
Zonder uitleg sprong Michael in de bestuurdersstoel en trok Isabella van haar plek.
"Het is een plek die je uit deze somberheid zal halen," zei Michael met een knipoog, en startte de auto.
Hij voelde een gevoel van opluchting toen hij weer het stuur vastpakte, zolang Isabella maar niet reed.
Tijdens de rit ging Isabella's telefoon over. Ze aarzelde en staarde naar de beller-ID.
"Als je niet wilt opnemen, hang dan gewoon op of zet hem uit. Die ringtone is irritant. Vind je die echt leuk?" Michael haalde zijn schouders op, duidelijk geïrriteerd.
Isabella wierp hem een boze blik toe en nam de oproep aan.
Johns boze stem schalde door de telefoon. "Isabella, idioot! Wanneer kom je? Ik heb de beste dokter voor je geregeld. Wil je überhaupt trouwen? Bianca wacht!"
Isabella's greep op de telefoon werd strakker, haar knokkels werden wit. Ze was zo boos dat haar lippen trilden, maar ze kon geen woord uitbrengen.
Geïrriteerd griste Michael de telefoon van haar af en schreeuwde: "Laat die verdomde trut maar doodgaan, en jij kunt met haar mee!"
Toen gooide hij de telefoon uit het raam.
Isabella raakte in paniek en greep zijn arm. "Stop de auto!"
Michael fronste. "Ben je nog steeds bezig met die eikel die je pijn heeft gedaan?"
"Ik ben boos om mijn telefoon! Je hebt mijn nieuwe telefoon weggegooid!" snauwde Isabella. Waarom kon hij niet gewoon ophangen? Gaf hij nergens om wat niet van hem was?
Met een ongemakkelijk gevoel stopte Michael de auto en ging haar telefoon zoeken langs de weg.
De telefoon was volledig kapot, niet meer te repareren. Isabella hield de gebroken stukken vast, zich onrecht aangedaan voelend en op het punt van huilen.
Michael krabde aan zijn neus, beschaamd. "Het spijt me echt. Ik werd te boos op die eikel en verloor mijn geduld. Ik koop een nieuwe voor je."
Isabella reageerde niet, ze stapte gewoon weer in de auto. Vandaag was gewoon niet haar dag; niets ging goed. Maar ze had geen idee dat het nog erger zou worden.
Michael reed haar naar een verlaten fabriek met een enorme schoorsteen en leidde haar naar de top.
Isabella tuurde in de schoorsteen, zag niets dan duisternis. Ze twijfelde er niet aan dat een val fataal zou zijn.
"Waarom heb je me hierheen gebracht? Deze plek helpt mijn humeur niet," zei Isabella, verward.
"Als je de zin van het leven wilt weten, spring dan van hier. Op dat moment, de adrenaline en de angst voor de dood zullen je doen beseffen dat alle moeilijkheden in deze wereld niets zijn vergeleken met het leven zelf," zei Michael, met een brede glimlach.
Isabella dacht dat hij gek was.
"Als je wilt sterven, spring dan maar. Laat mij erbuiten," zei ze, terwijl ze zich omdraaide om weg te lopen, maar Michael greep haar vast.
Het volgende moment voelde ze hoe Michael haar stevig omhelsde, en ze vielen samen in de schoorsteen.
"Nee!" schreeuwde Isabella terwijl de gewichtloosheid haar overnam. Ze voelde de angst voor de dood.
Maar net voordat de wanhoop haar kon overmannen, voelde ze iets zachts. Ze stuiterden terug omhoog alsof ze op een trampoline waren.
Toen ze naar beneden keek, zag Isabella een groot elastisch net dat in het midden van de schoorsteen hing en hen veilig hield.
"Zie je? Had ik geen gelijk? Wil je nog steeds sterven?" lachte Michael, en Isabella's reactie was nog een schreeuw.
"Michael, je bent gestoord!" Isabella's haar zat in de war, en ze keek hem boos aan, maar hij bleef alleen maar glimlachen.
"Oké, maar je voelt je nu wel iets levendiger, toch?" grijnsde Michael.
Zwaar ademend voelde Isabella zich inderdaad lichter, maar dat betekende niet dat ze het goed vond wat Michael had gedaan.
"En hoe komen we nu naar beneden, meneer Williams?" vroeg Isabella streng.
Ze was er zeker van dat er niemand anders in de buurt was. Hoe moesten ze uit deze gigantische schoorsteen komen?
"Dat deel ben ik een beetje vergeten," Michael's glimlach bevroor, en hij sloeg spijtig zijn hand tegen zijn voorhoofd.
Voordat Isabella weer boos kon worden, haalde Michael snel zijn telefoon tevoorschijn.
"Wacht even, ik bel om hulp," zei hij, terwijl hij een nummer draaide. Maar hem werd verteld dat ze pas de volgende ochtend konden komen.
Na het ophangen haalde Michael zijn schouders op. "Het lijkt erop dat we hier de nacht moeten doorbrengen. Maar hé, het zal in ieder geval niet te koud zijn."
"Zal ik altijd zo'n pech hebben met mannen?" Isabella ging hulpeloos liggen en staarde naar de lucht door de schoorsteen. De zon ging onder, en de wolken waren rood getint door de avondgloed.
"Getergde prinsessen hebben meestal een zware tijd voordat ze ware liefde vinden," haalde Michael zijn schouders op, maar Isabella had geen zin om te praten.
Naarmate de tijd verstreek en de nacht viel, eiste de zwaartekracht zijn tol, en Isabella dommelde in, leunend tegen Michael, rustend in zijn armen.
Het maanlicht scheen naar binnen, verlichtte haar huid en maakte haar bijna etherisch.
Michael keek naar haar gezicht, en op dat moment leek ze echt een getergde prinses.
Hij kuste zachtjes haar voorhoofd, een glimlach speelde om zijn lippen terwijl hij zijn ogen sloot en met haar in slaap viel.
Ondertussen bleef John Isabella bellen, maar kreeg geen gehoor. Gefrustreerd gooide hij zijn telefoon weg. "Isabella, trut! Hoe durf je mijn oproepen niet te beantwoorden!"