Read with BonusRead with Bonus

Hoofdstuk 4

"Wat is dit nou? Ze groeide op in luxe omdat haar moeder zichzelf verkocht. Nu rijdt ze in een BMW omdat ze hetzelfde doet. Ze zijn allemaal sletjes!" Isabella spuugde terwijl de BMW wegreed.

"Rustig aan, boos worden is het niet waard," zei Susan met een flauwe glimlach.

James had haar hart meer dan tien jaar geleden gebroken. Nu kon niets haar meer pijn doen.

Isabella kende Susan's pijn en klopte haar alleen maar troostend op de schouder.

Een halve maand later...

Die avond sleepte Susan zichzelf naar huis, totaal uitgeput.

"Susan is terug! We kunnen nu eten!" riep haar moeder, Catherine Taylor, terwijl ze stomende gerechten op tafel zette.

Susan werd elke ochtend verpletterd op de HR-afdeling en had 's middags haar reguliere werk. Ze kon het vroeger aan, maar de laatste tijd was ze zo moe dat ze nauwelijks kon opstaan na het slapen. Er klopte iets niet, maar ze kon niet achterhalen wat.

Zonder smaak in haar mond at Susan haar eten lusteloos.

Plotseling zei Catherine: "Susan, je opa is ernstig ziek. Je moet hem gaan opzoeken."

"Ik wil niet gaan." Catherine had ooit James gesmeekt om niet van haar te scheiden, om haar en Susan een thuis te geven. Ze kon zijn affaire met Sophia negeren.

Maar James was niet tevreden. Hij scheidde van haar en nam al het geld mee. Alleen de drie van hen wisten welke ontberingen ze hadden doorstaan.

Susan wilde niets te maken hebben met James en zijn familie.

David Wilson, haar opa, was een gepensioneerde militair met een hoog pensioen. Telkens als ze hem bezocht, zouden James en Sophia haar uitschelden en beschuldigen van het willen hebben van David's geld.

"Je opa is bijna negentig. Hij heeft misschien niet veel tijd meer. Ga gewoon een keer. Ik ben gescheiden van je vader, dus het is niet handig voor mij om te gaan," drong Catherine aan.

"Ik ga in het weekend," stemde Susan met tegenzin in.

"Oké," knikte Catherine met een glimlach.

Dat weekend ging Susan naar het ziekenhuis waar David verbleef.

David had in het leger gediend en aan oorlogen deelgenomen, dus hij had een privéafdeling.

Zodra ze binnenkwam, zag ze Abigail Rodriguez en Charles Wilson tranen wegvegen bij David's bed.

"Susan is hier!" Abigail was de eerste die haar zag en liep naar haar toe.

"Hoe gaat het met opa Wilson?" vroeg Susan, terwijl ze naar de zwakke David op het bed keek.

"Ze hebben een bericht van kritieke toestand afgegeven. Het is een kwestie van een dag of twee," zei Charles neerslachtig.

Susan's ogen werden rood. "Oom Charles, opa Wilson heeft al die jaren op jou vertrouwd. Je hebt je best gedaan."

David lag al meer dan tien jaar bedlegerig en werd altijd verzorgd door Charles en Abigail.

Charles wilde iets zeggen toen er buiten de deur commotie ontstond.

James, zijn minnares Sophia, en zijn stiefdochter Amelia kwamen binnen.

Sophia, Amelia's moeder, was nu een oude vos. Haar halslijn kon niet lager zijn, en geen enkele hoeveelheid make-up kon haar rimpels verbergen.

Amelia was nog steeds zwaar opgemaakt. Susan had haar echte gezicht nooit gezien.

Zodra Sophia binnenkwam, begon ze te schreeuwen: "Oh mijn hemel! Meneer Wilson, hoe kunt u zomaar gaan? Laat tenminste wat instructies achter over uw zaken, zodat James en Charles later geen geschillen hebben."

Previous ChapterNext Chapter