Word verliefd op de Dominante Miljardair

Hoofdstuk 7 Ik kan je niet geven wat je wilt

Reese's lange wimpers fladderden, een scherpe glans in haar ogen. Ze wist het antwoord al in haar hart. "Het is Malcolm."

"Malcolm? Is dat niet je man? Waarom snuffelt hij rond achter je rug?"

Ze waren al getrouwd, dus wat viel er nog te ontdekken? En waarom klonk Malcolm's naam zo bekend?

Calvin checkte snel en riep meteen uit: "Oh mijn God, Reese, je man is nogal een grote jongen. Jullie zijn echt een powerkoppel."

"Maar... het is jammer van dat auto-ongeluk vorig jaar. Sindsdien heeft hij zich nauwelijks met de zaken van het bedrijf bemoeid, maar zijn reputatie in Atlanta is nog steeds rotsvast."

"Kap met die onzin, kom ter zake. Ik heb niet de hele dag," snauwde Reese, duidelijk ongeduldig.

"Moeten we ervoor zorgen dat hij niets kan vinden of wat?"

"Dat is geen optie. Dat zou hem alleen maar achterdochtiger maken. Maar we kunnen hem ook niet alles laten ontdekken. Zeg maar dat ik wat van medicijnen weet. Misschien kan hij me later helpen."

Gezien zijn huidige status moest hij grondig zijn. Na nog geen half uur met haar, stelde hij al vragen over haar identiteit. Ze zou voorzichtig moeten zijn nu ze in de Flynn Villa woonde.

"Begrepen. Ook is er een project bij het bedrijf waarin je misschien wilt investeren. Ik heb het naar je e-mail gestuurd. Kijk ernaar als je de kans krijgt."

"Jullie regelen het maar. Ik ben de laatste tijd misschien niet veel online."

"Begrepen, ik hang op."

Reese verwijderde het bellog en glipte de studeerkamer uit.

Na het avondeten nam ze de voorbereide medicijnen mee naar Malcolm's kamer. Een vieze geur drong Malcolm's neus binnen, en hij kon een frons niet onderdrukken.

"Wat is dit? Het stinkt."

"Het is de medicijn die ik voor je heb gemaakt. Drink het later, en ik geef je een paar acupunctuurbehandelingen. Laten we zien hoe het over een paar dagen gaat."

Malcolm had niet verwacht dat Reese zo attent zou zijn op zijn behoeften. Uit gewoonte vroeg hij instinctief: "Waarom doe je dit allemaal voor mij?"

Reese was niet van haar stuk gebracht. Ze zette de medicijn op zijn nachtkastje en antwoordde soepel: "Je bent nu mijn man. Als je been beter wordt, hoef ik je niet elke dag te verzorgen. Dat maakt mijn leven makkelijker."

"Maakt jouw leven makkelijker, hè?" Malcolm's lippen krulden in een lichte grijns. Zijn ogen vernauwden. "Ik ben verlamd vanaf mijn middel. Wat je ook zoekt, ik kan het je niet geven."

"Seks kan me niet schelen," flapte ze eruit zonder na te denken.

Malcolm's gezicht betrok. Kon het haar niet schelen, of dacht ze dat hij het niet kon?

"Je hoeft alleen maar met me samen te werken," zei Reese, terwijl ze neerhurkte. Ze haalde de zilveren naalden tevoorschijn, desinfecteerde ze en legde ze netjes neer, alles in één vloeiende beweging.

Op dat moment stormde iemand van buiten naar binnen.

"Malcolm..."

De indringer was Malcolm's tweede zus, Everly Flynn. Reese was een beetje geïrriteerd. Hoeveel zussen had Malcolm eigenlijk?

Everly's gezicht werd bleek toen ze de naalden in Reese's hand zag. Ze rende naar voren en duwde Reese weg.

"Jij gemene vrouw, probeer je Malcolm te vermoorden nu je hier bent?"

Reese was verrast en viel op de grond. Everly zag toen Reese's gezicht en sloeg haar hand voor haar mond alsof ze een geest had gezien.

"Oh mijn God, opa moet wel gek zijn. Zelfs als Malcolm verlamd is, hoeft hij niet met dit genoegen te nemen."

Everly liep naar Reese toe en trok minachtend aan haar kleren met haar vingertoppen.

"Wat draag je in hemelsnaam? Ben je uit een ander tijdperk gereisd?"

Zelfs de schorten van de dienstmeisjes zagen er beter uit dan haar kleren.

Reese zette haar bril recht, haar heldere ogen enigszins intimiderend.

Everly voelde een beetje angst toen ze Reese's blik ontmoette.

"Jij... wat voor blik is dat? Ik zeg je, ik ben Miss Flynn van dit huis. Je kunt maar beter wat respect tonen."