6.
Rosaline
'Een mooie naam voor een mooi meisje'
'Je bent van mij'
Wat. De. Hel. Is. Er. Net. Gebeurd.
Ik kan nog steeds de zachte lippen van die knappe vreemdeling op mijn wang voelen, zijn geur was zo bedwelmend. De geur van pure mannelijkheid, geen spoor van winkelgekochte cologne. God heeft hem zeker gemodelleerd naar de goddelijke versie van Adonis. Zijn ogen. Zijn prachtige grijze ogen die donkerder werden toen ik mijn naam zei.
Wie is hij?
"Schiet op," een vijandige stem haalde me uit mijn mijmering. Toen merkte ik dat ik nog steeds bij de tafel stond en wezenloos door de deur staarde waar hij doorheen was gegaan.
"Oh. Sorry." zei ik tegen de persoon. Het was het blonde meisje met wie hij zat. Zijn vriendin?
Kom op Rosa, zou hij echt doen wat hij net deed voor de ogen van zijn vriendin? Mijn onderbewustzijn vroeg me sarcastisch.
Ze duwde me met weinig kracht voorbij, waardoor ik wankelde. "Hé," riep ik haar na.
"Blijf uit zijn buurt," snauwde ze terwijl ze me van top tot teen bekeek en vervolgens met afschuw snoof.
"Ik ken hem niet eens. Waarom zou ik hem willen?" vroeg ik totaal verward door de vijandigheid van dit meisje.
"Speel niet dom, trut. Iedereen weet wie hij is," spuugde ze.
"Is er een probleem hier?" hoorde ik Eva koel zeggen terwijl ze naast me kwam staan. Het meisje stapte achteruit toen ze Eva naast me zag.
"Alles is in orde. Ik bedankte haar alleen voor de heerlijke drankjes. Mijn vriend moest snel terug naar zijn werk," zei ze glimlachend naar Eva.
Het woord vriendje wekte een gevoel van jaloezie in me op, iets wat ik nooit eerder had gevoeld en voor een volslagen vreemde.
"Vriendje, hè? Dat leek een paar minuten geleden niet zo," zei Eva zelfvoldaan.
"Het is... het is een spel dat we spelen." Zei ze schouderophalend.
"Ik wed van wel. Fijne dag verder. We hebben werk te doen," zei Eva terwijl ze me naar de achterkamer duwde.
Ik hoorde wat gemompel tussen hen en daarna het dichtslaan van de winkeldeur.
Eva verscheen in de deuropening en glimlachte simpelweg naar me, "Wat?" vroeg ik terwijl ik begon met het afwassen van wat koffiemokken.
"Niets. Houd gewoon een open geest voor wat er met je gaat gebeuren," zei ze met een glimlach en vertrok toen.
Sinds wanneer is ze zo wijs geworden, zei ik tegen mezelf.
De rest van mijn werkdag verliep soepel, maar mijn gedachten bleven bij die knappe vreemdeling. De manier waarop zijn netjes getrimde baard mijn huid kietelde toen hij mijn wang kuste, zijn stem was zo rustgevend.
Zittend achter de toonbank, wachtend tot de laatste klanten vertrokken, vroeg ik me af wat hij van me wil. Als hij erachter komt waar ik woon en dat ik niet het perfecte meisje ben, zou hij twee keer nadenken voordat hij me achterna zou zitten. Zijn kleding sprak van rijkdom. De manier waarop hij zich gedroeg toen hij naar me toe kwam, schreeuwde macht en zeker een playboy.
Ik zal hem waarschijnlijk niet meer zien. Ik moet het gewoon allemaal negeren.
"Pardon, ik ben op zoek naar een Rosaline," zei een stem.
"Dat ben ik," zei ik terwijl ik naar de man voor me keek in een donker pak. Hij had een warme glimlach en keek naar me zoals een kind naar zijn idool kijkt.
"Dit is voor jou." zei hij terwijl hij me een rechthoekige doos overhandigde.
"Van wie is het?" vroeg ik.
"Hij zegt dat je het zult weten als je het opent. Fijne avond mevrouw. Het is een eer u te ontmoeten," zei hij eerbiedig buigend en vertrok toen.
Vreemd.
Ik opende de doos en was verrast om drie prachtige chrysanten in drie verschillende tinten roze te vinden. Ik heb deze bloemen altijd uniek gevonden en ze hadden een eigen schoonheid. Mijn favoriete bloem.
Een kleine envelop was erop geplaatst met mijn naam in prachtige sierlijke letters, toen ik het opende, las ik het briefje dat ik erin vond. Het was van hem.
Een roos kan niet tippen aan iemand zo mooi en naar haar vernoemen zou haar geen recht doen.
Een mooie naam voor een mooi meisje.
"Wat een charmeur, hè," zei ik tegen mezelf terwijl ik het briefje wegstopte.
Caiden
Twee uur eerder
Toen ik terugkwam op mijn kantoor, was ik geïrriteerd dat ik werd weggeroepen bij mijn partner vanwege een klein incident in Redmond met een paar rovers waarvan ik wist dat Micah het aankon.
"Hier ben ik voor weggeroepen?" gromde ik tegen hem, waardoor hij door mijn manipulatieve kracht op zijn knieën viel.
"Verdomme. Ik dacht dat je een hands-on aanpak met dit rapport wilde," schreeuwde hij van de pijn.
"Ik heb haar gevonden. Ze overtreft alles," zei ik terwijl ik hem tegen de muur gooide. Mijn bewakers trokken een gezicht toen Micah de muur achter hem kraakte.
Hij stond simpelweg op en liep naar me toe. "Ik zei toch dat je dat niet moest doen," gromde hij.
"Hou je mond. Je verdient het," zei ik terwijl ik achter mijn bureau ging zitten.
"Sorry, bro," zei hij grijnzend.
Na een moment van stilte stelden ze de vraag die ze al wilden stellen sinds ik onthulde dat ik mijn partner had gevonden.
"Nou. Wie is ze?" vroeg Micah ongeduldig.
Ik glimlachte terwijl ik haar glimlach, haar stem, het gevoel van haar huid herinnerde. "Haar naam is Rosaline. Ze werkt in dat koffietentje om de hoek. Man, als je haar ziet, ze is de belichaming van schoonheid. Haar stem zo engelachtig en de manier waarop haar ogen oplichten als ze lacht. Ze is gewoon... Perfect," zei ik nog steeds verloren in de visie van Rosaline die in mijn gedachten gegrift stond.
"Weet ze dat ze onze volgende koningin is?" vroeg hij.
Ik draaide me naar hen om, "Ik denk niet eens dat ze weet wie ik ben in haar wereld. Ze is een mens," zei ik met een bezorgde glimlach.
"Wat zei je?" vroeg een van mijn bewakers.
"Ik weet het. Ik weet het. Daarom kondig ik het niet aan. Ik moet het haar rustig aanbrengen. Niemand buiten deze kamer mag van haar weten. Begrepen?" zei ik kalm.
"Ja, meneer," zeiden ze allemaal met brede grijnzen. Het was aanstekelijk, ik moest hun grijnzen beantwoorden.
"Nou, weet je hoe je dichter bij haar kunt komen? Je bent niet zo soepel met de dames," merkte Micah kalm op.
"Een paar ontmoetingen samen. Misschien. Ik zou Kiera moeten laten inplannen wanneer ik beschikbaar ben om dat te doen. Of misschien moet Kiera haar gewoon bellen en uitzoeken wanneer zij beschikbaar is," zei ik in gedachten verzonken.
Er volgde een stilte.
"Man. Nee," zei Micah. Alle drie stonden ze me wezenloos aan te staren. Wat had ik gezegd? Moet ik niet ook rekening houden met haar tijd?
"Bloemen?" vroeg ik onzeker.
"Dat is een begin. Morgen, hoe zit het met je eigen koffie halen?" stelde Micah voor.
"Waarom? Kiera doet dat. Bovendien heb ik een vroege vergadering met wat investeerders uit LA," zei ik verward.
Weer die lege blikken van hen. Misschien heb ik echt hulp nodig op dit gebied.
"Ga morgen gewoon je eigen koffie halen, Cay," zei Micah gefrustreerd.
"Meneer, hoe zit het met het sturen van de bloemen vandaag? Eén stap tegelijk," zei mijn bewaker.
"En ik heb de perfecte in gedachten," zei ik, denkend aan de bloemen die mijn moeder altijd in haar tuin kweekte.
Na snel een sms te hebben gestuurd naar de assistent van mijn moeder, liet ik mezelf ontspannen en nadenken over mijn volgende stap met mijn partner. Ik zal voorzichtig met haar moeten omgaan.
Een frons verscheen op mijn gezicht door Rion's gebrek aan enthousiasme over het vinden van onze partner.
'Gaat het?' vroeg ik hem, echt bezorgd.
'Ja, mijn vriend. Je weet hoe ik me zorgen maak. Ze is een mens, wat betekent dat we bewakers moeten sturen om over haar te waken als wij dat niet kunnen. We kunnen nooit weten wie onze bewegingen in de gaten houdt. Vijanden zijn nog steeds in het volle zicht,' vertelde hij me.
Ik was zo opgewonden om haar te vinden dat ik niet eens de situatie van onze verbintenis volledig had beoordeeld. Er moeten maatregelen worden genomen.