Vertrekken Terwijl Zwanger: Hij Wordt Gek!

Hoofdstuk 5

Eva wilde niet dat Adrian iets over haar zwangerschap te weten kwam. Ze had nog niet besloten wat ze met het kind zou doen.

Bij het horen van haar woorden fronste Adrian diep en stuurde de auto snel naar de kant van de weg.

Toen Eva dit zag, dacht ze dat hij bedoelde dat ze moest uitstappen, dus reikte ze naar de deur om deze te openen.

Het volgende moment werd de auto vergrendeld.

Adrian keek haar aan via de achteruitkijkspiegel met een ondoorgrondelijke uitdrukking.

"Waarom wilde je niet naar het ziekenhuis?"

Sinds ze gisteravond doorweekt van de regen was teruggekomen, gedroeg ze zich vreemd.

Eva herpakte zich en zei: "Als ik me niet goed voel, ga ik zelf wel naar een dokter."

Bij deze woorden vernauwde Adrian zijn ogen ontevreden.

Vivian, die de situatie zag, stelde voor: "Je wilt niet naar het ziekenhuis. Ben je bang voor ziekenhuizen? Een vriend van mij heeft na zijn terugkeer naar Nederland een kleine kliniek geopend. Wat dacht je ervan om daar een controle te laten doen?"

Toen keek ze naar Adrian, "Adrian, wat vind jij?"

Adrian stemde niet meteen toe, maar fronste en zei: "Een kliniek? Is die wel betrouwbaar?"

Vivian voelde zich een beetje ongemakkelijk, "Natuurlijk, als het niet betrouwbaar was, waarom zou ik het dan aanbevelen? Vertrouw je me niet?"

Na even nadenken knikte Adrian, "Dan gaan we daarheen."

Eva fronste haar delicate wenkbrauwen.

"Ik..."

Het volgende moment reed Adrian's auto snel weg, waardoor ze geen kans had om te weigeren.

Vivian bleef haar overtuigen, "Eva, maak je geen zorgen. Mijn vriend heeft een geweldige persoonlijkheid en is heel geduldig en zachtaardig met patiënten. Ik zal hem van tevoren inlichten, en we kunnen het samen bespreken. Wat vind je daarvan?"

Eva zei niets meer terwijl de auto verder reed.

Bij aankomst bij de kliniek hielp Vivian Eva uit de auto en sprak zachtjes, "Voel je je nog steeds duizelig? Als je je ongemakkelijk voelt, leun dan op mijn schouder."

Vivian sprak met een zachte stem, met een lichte geur van jasmijn, en haar bewegingen waren heel zachtaardig terwijl ze Eva ondersteunde.

Eva sloeg haar ogen neer, haar gedachten introspectief afdwalen.

Vivian was niet alleen mooi, maar ook heel bekwaam. Het belangrijkste was dat ze Adrians leven had gered.

Als zij Adrian was, zou ze waarschijnlijk ook verliefd worden op Vivian.

Toen de vriend van Vivian arriveerde, ging ze naar hem toe om even met hem te praten. De man, gekleed in een witte jas, richtte uiteindelijk zijn blik op Eva's gezicht, knikte en liep naar haar toe.

"Hallo, jij bent een vriendin van Vivian, toch? Ik ben Brian Mitchell."

Eva knikte naar hem, "Hallo."

"Koorts?" Brian haalde een thermometer tevoorschijn, "Laten we eerst je temperatuur meten."

Eva nam het aan.

Van achteren klonk Adrians stem, "Je weet hoe je een thermometer moet gebruiken, toch?"

Eva bleef stil.

Ze negeerde hem. Hoe kon ze niet weten hoe ze een thermometer moest gebruiken?

Maar door haar ziekte was haar hoofd een beetje duizelig en haar bewegingen traag.

Daarna zei Brian dat ze even moesten wachten.

Vivian zag haar kans schoon om Brian aan Adrian voor te stellen.

"Adrian, dit is Brian, over wie ik je aan de telefoon vertelde. Hij is een expert in de geneeskunde, maar hij houdt van vrijheid, dus heeft hij deze kliniek geopend na zijn terugkeer naar Nederland. Brian, dit is Adrian, hij is..."

Ze pauzeerde even en zei toen verlegen, "Mijn vriend."

"Vriend?" Deze titel deed Brian een wenkbrauw optrekken. Zijn blik gleed onbedoeld over Eva's gezicht voordat hij terugkeerde naar Adrian, "Hallo, ik ben Brian. Aangenaam kennis te maken."

Na een lange tijd stak Adrian eindelijk zijn hand uit om die van Brian lichtjes te schudden, "Adrian."

"Dat weet ik."

Brian glimlachte mysterieus en zei iets dubbelzinnigs, "Ik hoor Vivian vaak over je praten. Ze spreekt heel hoog van je."

"Brian..." Vivian's gezicht werd meteen roze, alsof ze betrapt was.

"Wat? Heb ik iets verkeerds gezegd? Prijs je hem niet vaak in het bijzijn van iedereen?"

"Goed, stop maar."

Terwijl ze sprak, wierp Adrian een blik op Eva.

Ze zat daar stil, haar oogleden lichtjes neergeslagen, met een paar zachte lokken haar die over haar voorhoofd vielen, haar ogen bedekkend en al haar emoties verbergend.

Ze zat daar stil, afstandelijk, als een buitenstaander.

Adrians gezicht werd meteen donkerder.

Vijf minuten later nam Brian de thermometer en fronste, "De temperatuur is een beetje hoog. We moeten je een injectie geven."

Eva hief haar hoofd op en zei, "Geen injectie."

Bij het horen hiervan wierp Brian haar een blik toe en glimlachte toen, "Ben je bang voor pijn? Maak je geen zorgen, ik ben heel zachtaardig."

Vivian knikte ook instemmend, "Ja, Eva, je gezondheid is belangrijk."

Eva schudde haar hoofd en hield vol, "Ik wil geen injectie of medicijnen."

Haar koppigheid deed Adrian fronsen.

"Dan kunnen we alleen fysieke koeling gebruiken. Ik ga wat spullen halen. Gebruik intussen een natte handdoek om je hoofd te koelen. Laat de koorts niet erger worden."

Toen Brian vertrok, zei Vivian, "Ik ga ook helpen."

Zodra ze weg waren, waren alleen Eva en Adrian nog in de kamer.

Eva voelde zich duizelig.

Ze wilde een natte handdoek pakken om zichzelf af te koelen, maar ze had helemaal geen kracht.

Op dat moment, toen Adrian die grotendeels stil was geweest, plotseling twee woorden spottend uitsprak.

"Drama queen!"