Hoofdstuk 4
Toen Vivian dit besefte, veranderde haar gelaatskleur geleidelijk.
Eva, die haar uitdrukking niet opmerkte, zei luchtig: "Het was slechts een lichte bui, ik maak me geen zorgen."
Daarmee stapte ze naar voren en legde het werkrapport van gisteren op het bureau.
"Dit is de samenvatting van het werk van gisteren die ik heb opgesteld. Ik heb nog andere dingen te doen, dus ik zal jullie hereniging niet verstoren."
Eva vertrok, maar Adrians wenkbrauwen trokken strak samen.
"Adrian?"
Pas toen Vivian zijn naam riep, kwam hij weer bij zinnen.
Vivian voelde zich ongemakkelijk toen ze Adrian in deze staat zag, maar ze sprak nog steeds zacht en attent: "Ik merkte dat Eva er niet goed uitziet. Hoewel ze nu als jouw secretaresse werkt, was ze voor het faillissement nog steeds de jongedame van de familie Hansen. Je moet niet te streng voor haar zijn."
Streng?
Adrian lachte inwendig. Wie zou streng voor haar kunnen zijn?
Ondertussen keerde Eva, duizelig, terug naar haar kantoor.
Ze werd overweldigd door hevige duizeligheid, legde haar hoofd op het bureau en viel snel in een diepe slaap.
Eva droomde en keerde terug naar het jaar waarin ze achttien werd.
Die dag was de volwassenwordingsceremonie voor zowel Eva als Adrian.
De twee families hielden de ceremonie samen. Eva droeg haar favoriete blauwe jurk, had haar haar in grote golven gestyled en haar nagels laten doen. Ze was van plan die dag haar liefde aan Adrian te bekennen.
Ze tilde haar rok op en ging op zoek naar Adrian, maar hoorde een paar van Adrians vrienden hem plagen.
"Adrian, je bent nu volwassen. Heb je een oogje op iemand? Je zou kunnen overwegen om je te verloven."
"Ik denk dat Eva een goede keuze is. Ze volgt je altijd overal."
Toen ze dit hoorde, stopte Eva instinctief, benieuwd naar Adrians reactie.
Voordat Adrian kon antwoorden, sprak iemand anders: "Eva is geen optie. Adrian ziet haar alleen als een zus. Iedereen weet dat er maar één persoon in Adrians hart is, en dat is Vivian."
Vivian... Hij hield van Vivian?
Eva wierp een heimelijke blik op Adrian.
In de nacht zat de jonge man op een stenen bankje, een vage glimlach op zijn knappe gezicht, zonder het te ontkennen.
"Inderdaad, Vivian is zachter en charmanter, meer vrouwelijk. Eva is gewoon een klein meisje. Het belangrijkste is dat Vivian Adrians redder in nood is," zei Michael Cooper, een van Adrians beste vrienden.
"Ja, Vivian heeft je leven gered. De rivier stroomde snel, en als ze niet in het water was gesprongen om je te redden, zou je hier vandaag niet zijn."
Jonge Adrian knikte, eindelijk een keer reagerend.
Zijn gezicht was bleek in het maanlicht, "De plek naast mij zal altijd voor Vivian zijn."
Toen Eva dit hoorde, trok alle kleur uit haar gezicht.
Het verhaal dat Vivian Adrians leven had gered, was algemeen bekend in hun kring.
Maar Eva wist hier weinig van.
Omdat ze dat jaar ook in het water was gevallen, hoge koorts had gekregen en ernstig ziek was geweest. Toen ze wakker werd, was ze veel dingen vergeten, inclusief hoe ze in het water was gevallen.
Een klasgenoot zei dat ze in het water was gevallen omdat ze onvoorzichtig aan het spelen was.
Eva had altijd het gevoel dat ze iets was vergeten, maar hoe hard ze ook probeerde, ze kon het zich niet herinneren. Naarmate de jaren verstreken, vergat ze de gebeurtenissen van die tijd steeds grondiger.
Ze had niet verwacht dat Adrian zo gefixeerd zou zijn op de persoon die zijn leven had gered.
Als zij maar degene was geweest die in het water was gesprongen om hem te redden.
Het voelde alsof een enorme steen op haar borst drukte, en haar hoofdpijn werd steeds erger. Waarom was zij niet degene die hem had gered?
Als... als...
Plotseling verscheen Adrians gezicht voor haar, zijn ogen koud en meedogenloos. "Eva, beëindig de zwangerschap."
Toen verscheen Vivian naast hem, zich aan Adrian vastklampend als een klimop.
"Eva, door ervoor te kiezen het kind niet te laten weghalen, probeer je onze relatie te ruïneren?"
Adrians blik werd nog kouder. Hij stapte naar voren en greep haar kin vast. "Beëindig de zwangerschap! Dwing me niet om in te grijpen."
Eva worstelde en werd abrupt wakker, doorweekt van het koude zweet.
Het veranderende landschap buiten het autoraam kwam in beeld.
Net... was het een droom? Hoe kon een droom zo echt aanvoelen...
Eva zuchtte diep.
"Eva, je bent wakker." Eva keek op en zag Vivians bezorgde gezicht. "Gelukkig, ik maakte me de hele reis zorgen om je."
Vivian? Wat deed zij hier?
Eva realiseerde zich snel iets en keek naast zich.
Inderdaad, Adrian was aan het rijden en Vivian zat op de passagiersstoel.
Adrian, die hoorde dat ze wakker was, wierp een blik op haar via de achteruitkijkspiegel.
"Wakker? Voel je je ergens niet goed? Vertel het de dokter als we bij het ziekenhuis zijn."
Eva had net haar hartslag onder controle gekregen, maar bij het horen hiervan werd ze weer gespannen.
"Nee, er is geen reden om naar het ziekenhuis te gaan. Ik ben in orde."
"Stop met onzin praten. Weet je dat je koorts hebt?" Adrian keek nogmaals naar haar.
Vivian voegde eraan toe: "Ja, Eva, je koorts is behoorlijk hoog. Je moet naar het ziekenhuis. Ik hoorde van Adrian dat je gisteren in de regen bent beland. Wat is er gebeurd?"
Wat is er gebeurd?
Kijkend naar Vivian voor haar, bewogen Eva's bleke lippen, maar ze sprak geen woord.
Vivian moest aanwezig zijn geweest tijdens het fiasco van gisteren. Suggereerde ze iets door dit te zeggen?
Terwijl ze nadacht, toonde Vivians gezicht een vleugje bezorgdheid, en ze keek Eva verontschuldigend aan. "Was het vanwege gisteren..."
Adrian onderbrak Vivian, zijn stem kalm, "Hoe dan ook, we gaan eerst naar het ziekenhuis. Neem een paar dagen rust terwijl je ziek bent; je hoeft voorlopig niet naar kantoor."
Onderbroken, wierp Vivian een licht verwarde blik op Adrian.
Eva beet op haar lip en sprak eindelijk na een lange pauze, "Ik ga niet naar het ziekenhuis."
Haar uitdrukking was koppig, en Adrian fronste, voelend dat Eva vandaag bijzonder eigenzinnig was.
"Als je ziek wordt en geen medische hulp zoekt, wat wil je dan doen?"
Eva perste haar lippen op elkaar, "Ik ken mijn eigen lichaam."
Ze kon niet naar het ziekenhuis! Anders zou haar zwangerschap aan het licht komen.