Hoofdstuk 2
"Ik huilde niet," zei Eva koppig terwijl ze haar hoofd optilde en de tranen die op het punt stonden te vallen, tegenhield, alsof ze kalm was.
"Doe zulke dwaze dingen de volgende keer niet," zei Adrian kil, terwijl hij haar naar de badkamer bracht voordat hij vertrok.
Eva hield haar hoofd naar beneden. Nadat Adrian was weggegaan, hief ze langzaam haar hoofd op en veegde voorzichtig de tranen van haar gezicht.
Enkele momenten later sloot ze de badkamerdeur en haalde het zwangerschapsrapport uit haar zak.
Het rapport was door de regen nat geworden, en de woorden erop waren al vervaagd.
Ze had hem oorspronkelijk willen verrassen, maar nu leek dat volkomen onnodig.
Als Adrians vrouw van twee jaar wist Eva maar al te goed dat hij het type was dat nooit zonder zijn telefoon was.
Hij zou zich niet zo vervelen dat hij haar zou vragen om langs te komen, alleen om haar weer weg te sturen.
Iemand moest zijn telefoon hebben gepakt en haar een bericht hebben gestuurd om haar voor schut te zetten.
Misschien hadden er, terwijl zij domweg beneden met de paraplu stond te wachten, een stel mensen boven haar uitgelachen.
Eva keek lang naar het rapport, toen grijnsde ze en scheurde het langzaam in stukken.
Een half uur later kwam Eva kalm uit de badkamer.
Adrian zat op de bank, zijn lange benen rustend op de grond. Voor hem lag een laptop, en hij leek verdiept in zijn werk.
Toen hij haar zag binnenkomen, wees hij naar een kom Voedingssoep naast hem.
"Drink het."
"Oké." Eva liep naar hem toe, pakte de soep op, maar dronk het niet. In plaats daarvan dacht ze aan iets en riep zijn naam, "Adrian."
"Wat is er?" Zijn toon was onverschillig, en hij hief zijn ogen niet eens van het scherm.
Eva keek naar Adrians mooie profiel en kaaklijn, haar licht bleke lippen bewogen.
Adrian, die ongeduldig werd, keek uiteindelijk op, en hun blikken kruisten elkaar.
Vers uit het bad, werd Eva's huid rozig, haar lippen niet langer zo bleek als voorheen. Maar misschien omdat ze in de regen had gestaan, zag ze er vandaag wat ziekelijk uit, wat haar kwetsbaar en schattig maakte.
Adrians verlangen werd onmiddellijk aangewakkerd met slechts één blik.
Eva, verloren in haar gedachten, schonk geen aandacht aan Adrians emoties. Ze was alleen bezig met de woorden die ze wilde zeggen.
Toen ze eindelijk de moed verzamelde om te spreken, "Jij..."
Eva had net begonnen toen Adrian, alsof hij zichzelf niet kon beheersen, haar kin greep en naar voren leunde om haar te kussen.
Zijn ruwe vingers maakten haar bleke huid snel rood.
Zijn adem was heet, als een vuur. Eva voelde zich bijna verstikt door zijn kus. Net toen ze hem wilde wegduwen, ging zijn telefoon op de tafel af.
De persoon bovenop haar pauzeerde, zijn passie koelde onmiddellijk af. Enkele momenten later trok Adrian zich terug, lichtjes haar lippen strijkend met aanhoudend verlangen, zijn stem hees.
"Drink de soep en ga vroeg naar bed." Toen stond Adrian op en nam zijn telefoon mee naar buiten.
Hij ging een telefoontje plegen en sloot de balkondeur achter zich.
Eva zat een tijdje voordat ze opstond. In plaats van naar de slaapkamer te gaan, liep ze naar het balkon.
De glazen deur was slechts half gesloten, en Adrians lage stem drong met de koele bries naar binnen.
"Ik ga niet weg."
"Denk niet te veel na. Ga slapen."
Zijn stem was zo zacht als de wind. Maar voor haar was hij nooit zo zacht geweest.
Eva stond daar een tijdje te luisteren, toen lachte ze zachtjes.
Dus, hij kon ook zo zacht zijn.
Ze draaide zich om en ging de slaapkamer in, waar ze zonder uitdrukking op het bed ging zitten.
In feite was hun huwelijk vanaf het begin een vergissing, slechts een transactie.
Twee jaar geleden ging de familie Hansen failliet, en van de ene op de andere dag viel ze van haar voetstuk en werd ze het mikpunt van spot in heel Amsterdam.
De familie Hansen was ooit te prominent geweest, waardoor ze veel vijanden hadden gemaakt, en na hun val wilden talloze mensen hen vernederd zien.
Een groep mannen, met de intentie om haar te vernederen, bood zelfs in het geheim op Eva om de schuld met haar lichaam af te betalen.
Op haar laagste, meest vernederende moment, keerde Adrian terug.
Hij rekende af met degenen die hadden geboden en liet hen een verschrikkelijke prijs betalen. Hij betaalde de schulden van de familie Hansen en zei toen tegen haar: "Laten we ons verloven."
Eva keek hem geschokt aan.
"Maak je geen zorgen; het is slechts een nepverloving. Oma is ziek, en ze mag jou erg graag. Jij en ik zullen een nepverloving aangaan om haar gelukkig te maken, en ik zal je helpen de familie Hansen weer op te bouwen."
Dus het was een nepverloving, alleen om zijn grootmoeder gelukkig te maken. Hij hield helemaal niet van haar.
Maar toch stemde ze toe.
Ze wist dat hij geen gevoelens voor haar had, maar toch viel ze voor hem.
Na de verloving voelde Eva zich ongemakkelijk.
De twee waren samen opgegroeid, maar ze hadden altijd als vrienden met elkaar omgegaan. De plotselinge verloving maakte Eva onverklaarbaar ongemakkelijk.
Adrian daarentegen was heel natuurlijk, hij nam haar mee naar verschillende banketten en evenementen. Een jaar later, toen Nora Blackwoods toestand verslechterde, trouwden ze, en werd ze de benijde mevrouw Blackwood.
De wereld was in rep en roer met het nieuws dat de jeugdvrienden een gelukkig huwelijk hadden bereikt.
Terug in de realiteit kon Eva niet anders dan lachen.
Helaas was er geen gelukkig einde; het was slechts een wederzijds voordelige transactie.
"Je slaapt nog niet?" Adrians stem klonk plotseling.
Onmiddellijk zakte de ruimte naast Eva in, en Adrians koele geur omringde haar.
"Ik moet je iets vertellen."
Eva draaide haar hoofd niet om, al vermoedend wat hij wilde zeggen.
Adrian zei: "Laten we scheiden."
Hoewel ze het al had geraden, sloeg Eva's hart toch een slag over. Ze onderdrukte de opkomende emoties en probeerde kalm te blijven, "Wanneer?"
Ze lag daar, haar uitdrukking sereen, haar stem stabiel, alsof ze iets heel gewoons besprak.
Haar houding deed Adrian fronsen, maar hij zei toch: "Binnenkort, na Nora's operatie."
Eva knikte, "Oké."
Adrian vroeg: "Is dat alles?"
Bij het horen hiervan keek Eva hem aan, "Wat?"
Adrian was verrast door haar vraag, toen lachte hij na een moment schamper.
"Niets, jij harteloze vrouw."
Eva was een paar jaar zijn vrouw geweest, maar ze was zo kalm toen hij over scheiden begon.
Nou ja, hun huwelijk was een transactie, ieder nam wat hij nodig had.
Als het niet voor oma was, had ze zich waarschijnlijk al lang van hem gedistantieerd.
Adrian voelde zich een beetje ongemakkelijk door Eva's kalmte. Hij onderdrukte dat vreemde gevoel en ging naast haar liggen, zijn ogen sluitend.
"Adrian," riep Eva plotseling naar hem.
Adrians ogen schoten open, kijkend naar haar, zijn diepe ogen uitzonderlijk helder in het schemerige licht.
"Wat wil je tegen me zeggen?" Zijn stem klonk enigszins dringend.
Eva ontmoette zijn blik, zich verward voelend. Verwachtte hij iets? Hoopte hij dat ze zou proberen dit huwelijk te redden?