Hoofdstuk 2
Hij draaide zich om naar zijn vrienden. "Bedankt, jongens," zei hij schor. "Ik weet zeker dat Flora jullie heeft gedwongen."
"Misschien heb ik ze omgekocht met taart."
En het was waar. Kleffe verrassingsfeestjes waren niet echt de stijl van deze grote mannen die werden opgeleid om de maffia-erfenis van hun vaders voort te zetten. Maar het was wel mijn stijl. En ik wist dat Felix dit stiekem geweldig vond.
Zijn vriend Nick was de eerste die sprak. "Het is niet alsof we de wensen van de toekomstige bazin kunnen negeren."
Ik bloosde diep. Iedereen dacht dat we zouden trouwen en dat ik dan de 'bazin' zou zijn, en Felix de leider. Hij zou dat worden, maar ik niet.
"Dat klopt," zei Felix, maar ik wist dat hij alleen maar een grapje maakte. Ik rolde met mijn ogen. "Zullen we de taart nu aansnijden?" vroeg ik, en iedereen was het ermee eens, dus ging ik naar binnen en haalde de taart. Hij zag er mooi uit, maar ook rommelig genoeg om te zien dat hij zelfgemaakt was.
Ik zette hem op een tafel, stak de kaarsjes aan en iedereen verzamelde zich eromheen. Felix sneed de taart aan en we juichten. Verdriet overviel me.
Zijn vrienden gingen zitten met drankjes en muziek en aten het eten dat we hadden gemaakt. Ik dronk niet, dus ik pakte een frisdrank en sneed een stuk taart voor mezelf en ging naast Felix zitten. Hij had een biertje in zijn hand. Terwijl hij nog dronk, sloeg hij zijn andere arm om me heen. Ik nestelde me tegen hem aan.
Ik gaf hem de eerste hap. "Heb jij dat gemaakt?"
Ik knikte, hoopvol naar hem opkijkend. "Is het oké?"
"Het is geweldig, schat. Het is mijn favoriet."
"Dat weet ik."
Felix glimlachte en drukte een kus op mijn hoofd. "Ik ga je missen, bloem."
Ik ga je zo missen. Zo, zo erg. Maar ik kon het niet zeggen. Als ik het zou zeggen, wist ik dat ik zou huilen.
"Max is een klootzak, man," zei Vincent, een van Felix' vrienden, heel luid. Ik had me afgesloten van het gesprek dat ze voerden, maar deze zin trok mijn aandacht.
Brittany, die Nick's tweelingzus was en ook deel uitmaakte van hun bende, rolde met haar ogen. "Hij is geen klootzak omdat hij je pik niet wil zuigen, Vinnie."
"Hé!" berispte Felix. "Niet vloeken in het bijzijn van Flora."
Ik keek hem boos aan. "Ik ben geen kind."
Hij haalde zijn schouders op en Brittany was het met me eens, maar het maakte niet uit want Felix' woord was wet.
Ik stond op, uit Felix' omhelzing, en begon naar de andere kant van de tuin te lopen. Ik haatte het als hij dit deed. Mij als een kind behandelen. Altijd overbeschermend. Mij nooit iets laten doen.
"Flora!" riep Felix achter me, en ik wist dat hij achter me aan zou komen.
Ik liep helemaal naar de veranda zodat iedereen uit het zicht was. Ik voelde Felix' hand mijn arm grijpen en me naar zich toe trekken. "Kom op, bloem. Doe niet zo."
Ik keek hem aan met de zuurste blik die ik kon opzetten. "Waarom ga je niet terug naar je volwassen vrienden om volwassen dingen te doen?"
Hij rolde met zijn ogen. "Ik probeer je alleen maar te beschermen."
"Tegen mensen die vloeken?"
"Het begint met vloeken," stemde hij in.
"Jij vloekt ook," merkte ik op.
"Dat is anders."
Ik bleef stil. "Flora," zei hij zacht, "ik vertrek morgen. Maak geen ruzie met me." Hij trok me naar zich toe en omhelsde me. Ik voelde alsof ik in hem kon opgaan. Als ik kon, zou ik dat doen.
"Je zult er niet meer zijn om me te beschermen," mompelde ik. Ik merkte dat mijn stem brak.
"Hé," hij pakte mijn kin en dwong me om naar hem te kijken. "Ik zal vaak op bezoek komen. En ik heb Nick gevraagd om op je te letten."
Ik deed een paar stappen achteruit en ging op de veranda zitten. Felix ging naast me zitten. Hij pakte mijn hand en verstrengelde onze vingers.
"Ik ben bang," fluisterde ik.
"Waarvoor, schat?"
"Dat je andere meisjes zult ontmoeten en me zult vergeten."
Hij lachte daarop. Een volle lach, waarbij hij zijn hoofd achterover gooide. Ik fronste mijn wenkbrauwen naar hem. Waarom vond hij dit zo grappig?
"Flora," zei hij uiteindelijk. "Geen enkel ander meisje kan aan jou tippen."
Ik rolde met mijn ogen. "Vier jaar is lang. En Princeton zal zoveel slimme en mooie meisjes hebben."
Ik keek van hem weg, mijn ogen begonnen te tranen. Ik kon het al zien. Hij zou een meisje mee naar huis nemen. Ze zou lang en blond zijn, met lang haar en een chique diploma. Zijn ouders zouden haar geweldig vinden. Ze zouden trouwen. En ik zou vanaf de zijlijn toekijken.
Felix streelde mijn haar. "Kijk naar me," beval hij. Ik draaide mijn hoofd om naar hem te kijken. De niet-gevallen tranen in mijn ogen maakten hem wazig. Ik knipperde, en een traan gleed naar beneden. Felix hield mijn gezicht vast met één hand en veegde de traan weg met zijn duim.
"Kom hier," fluisterde hij, en boog zijn hoofd, zijn lippen lichtjes tegen de mijne drukkend. Mijn adem stokte in mijn keel. Eindelijk, het gebeurde eindelijk. Ik sloot mijn ogen, en Felix' lippen sloten zich om mijn onderlip. Hij pakte de achterkant van mijn nek en verdiepte de kus. Het was zacht en langzaam, alsof hij ervan genoot. En ik ook. Ik prentte het in mijn geheugen. Dit zou ik voor altijd onthouden. Mijn eerste kus met Felix. Zoals ik altijd had gedroomd. Zoals ik altijd had geweten.
Hij trok zich een beetje terug, maar onze gezichten bleven dicht bij elkaar. "Ik wil niet weggaan, Flora," zei hij oprecht. "Maar ik moet. En ik heb je nodig om op me te wachten, goed? Kun je dat doen?"
Ik knikte. Alles. Ik zou alles doen wat je zegt.
"Vier jaar. Maak je school af, dan zijn we samen. Voor altijd," zei hij. "Je bent van mij, Flora."
Ik slikte. "Zul je ook op mij wachten?"
"Ik zou voor altijd op je wachten."