Hoofdstuk 13 Trots op jou
Harry was altijd al onafhankelijk geweest, dus Galatea maakte zich niet al te veel zorgen toen hij alleen naar de badkamer ging.
Zodra hij hen een kinderwinkel zag binnenlopen, rende Caspian de straat over naar de bank, wetende dat er twee dagen waren verstreken. Als zijn vader hem nog niet had gevonden, zouden er waarschijnlijk overal vermiste personen flyers hangen. Het feit dat alles rustig was, betekende dat zijn vader misschien had gedacht dat Harry hem was en per ongeluk was meegenomen.
Caspian haalde wat geld van de rekening die Alaric voor hem had geopend, ging toen terug naar de winkel en kocht de kleren die Galatea had getwijfeld te kopen. Hij kocht ook een paar pyjama's bij een speciaalzaak waar Elisa dol op was.
"Wat duurde zo lang?" vroegen Galatea en Elisa, die al een tijdje aan het wachten waren.
"Eerlijk gezegd ben ik niet naar de wc geweest," bekende Caspian, terwijl hij de spullen tevoorschijn haalde die hij achter zijn rug had verstopt. "Mam, Elisa, deze zijn voor jullie."
Toen ze de kleren zagen, was Galatea volkomen verbaasd, en ook Elisa, die snel vroeg: "Heb je deze voor ons gekocht?"
"Ja."
"Waar heb je het geld vandaan? Ik zag eerder dat deze kleren heel duur waren!" vroeg Elisa.
"Ja, Harry, je moet dit uitleggen! Hoe kan een vijfjarige zulke dure kleren betalen?" voegde Galatea eraan toe.
Caspian tuitte zijn lippen en onthulde uiteindelijk: "Mam, ik heb iets voor je verborgen gehouden. Ik heb meegedaan aan een internationale wiskundewedstrijd voor kinderen, en ik heb de eerste plaats behaald. Er was een aanzienlijke geldprijs."
Hij loog niet; hij had inderdaad deelgenomen aan een internationale wiskundewedstrijd voor kinderen, de eerste plaats behaald en een aanzienlijke geldprijs ontvangen.
Galatea en Elisa keken elkaar aan, opnieuw geschokt.
"Wanneer is dit gebeurd? Hoe komt het dat ik hier niets van wist?" vroeg Galatea.
"Precies," herhaalde Elisa, die het moeilijk kon geloven. "Wanneer is dit gebeurd? We zijn praktisch onafscheidelijk. Hoe kon je meedoen aan een wiskundewedstrijd zonder dat ik het wist?"
Caspian wist niet zeker of zijn verhaal stand zou houden, maar ging toch door. "Ik zal het je laten zien op de computer als we thuis zijn."
Eenmaal thuis, logde Caspian in op de website van de organisatie die de wiskundewedstrijd had gehouden. Omdat hij de eerste plaats had behaald, stond zijn foto daar. Hij zoomde opzettelijk in op zijn foto, waarbij hij zijn naam, Caspian, met zijn hand bedekte. "Kijk hiernaar."
Galatea en Elisa wreven krachtig in hun ogen, en toen ze zeker wisten dat het waar was, kon Galatea haar vreugde niet bedwingen. Het was een overweldigende golf van opwinding en trots die ze moeilijk onder woorden kon brengen.
"Je hebt zo'n geweldig nieuws geheimgehouden?" Galatea barstte van trots. "Eerste plaats in de Global Youth Math Competition! Je bent ongelooflijk! Hoe komt het dat ik hier nooit iets van wist?" Galatea was door het dolle heen van vreugde, omhelsde hem stevig en bedekte zijn gezicht met kussen.
"Ja, Harry, je bent gewoon geweldig! Je bent mijn held!" lachte Elisa luid.
Caspian bloosde bij hun lof. Hij had altijd al een talent voor wiskunde gehad; zelfs zijn leraren zeiden dat hij een wonderkind was.
Hij was destijds nogal nonchalant over de prijs, ervan overtuigd dat hij zou winnen. Toch, ondanks zijn verwachtingen, had hij gehoopt op een reactie als deze van zijn ouders, maar die hadden geen enkele getoond.
Alaric was tevreden, maar dat was te verwachten. Zijn toon was echter nonchalant: "Ik wist dat je eerste zou worden. Hoe zit het met een beloning—kies een cadeau voor jezelf."
En Orion? Zij leek helemaal niet blij, geen spoortje trots te bekennen.
"Hoeveel prijzengeld heb je gekregen?" Elisa was altijd nieuwsgierig naar het geld. "Vertel het!"
"Het is een hoop geld."
"Elisa, aangezien dit Harry's welverdiende beloning is, laten we niet te nieuwsgierig zijn. Hij kan het als zijn privéspaargeld houden," zei Galatea, stralend van geluk.
"Goed dan." Elisa zag een kans om haar geluk te beproeven. "Nu mijn broer de jackpot heeft gewonnen, kan hij zijn kleine zusje niet vergeten. Wat dacht je ervan om je winst te gebruiken om een maand lang snacks voor me te kopen?"
"Mijn geld is jouw geld. Wat je ook wilt, Elisa, ik koop het voor je," antwoordde Caspian, zijn genegenheid voor zijn zus tonend.
"Echt?" Elisa was dolblij en sprong op om Caspian te omhelzen. "Harry, ik ben dol op je!"
Caspian kon niet anders dan lachen. Hij realiseerde zich dat na twee dagen in Galatea's huis zijn stemming ongelooflijk stabiel was geweest, en hij voelde zich helemaal niet ongemakkelijk. Zou het kunnen dat zijn kwaal te maken had met zijn weerstand tegen Orion?
Toen de nacht viel en de lucht donker werd, begon Orion in paniek te raken.
"Caspian!" riep ze.
Harry was nog niet gewend om op die naam te reageren. Hij hoorde haar, maar reageerde niet en bleef met zijn Lego spelen.
"Caspian, ik roep je. Heb je me gehoord?" Orion riep twee keer, maar na geen reactie stormde ze geĂŻrriteerd binnen.
Harry keek op en zag haar ongenoegen en dacht bij zichzelf, is dit hoe een moeder naar haar kind zou moeten kijken?
Geen wonder dat Caspian de behoefte voelde om weg te rennen!
"Wat wil je?" antwoordde Harry, zijn stem doordrenkt van ergernis.
"Neem je medicijnen!" Orion gooide de pillen naar hem, op haar hoede door haar eerdere ervaringen met hem. Zie je, wanneer Caspian's alter naar boven kwam, gebeurde dat meestal 's nachts, en de jongen werd altijd opstandig, vooral tegenover haar. Orion had deze knagende angst om de schuld te krijgen, dus ze maakte er een punt van om hem na het donker te vermijden.
Het bevel overrompelde Harry, waardoor hij sprakeloos achterbleef. Was Caspian ziek of zo?
"Welke medicijnen?" Harry had geen idee van Caspian's kwaal, en hij voelde zich zeker niet ziek, "Ik neem niets!"
"Caspian, laat me dit heel duidelijk maken: je hebt deze pillen nodig. Als je dat niet doet—"
"En wat dan?" daagde Harry haar uit met een uitdagende blik, "Ga je me slaan?"
"Je bent mijn zoon, en als je niet luistert, heb ik elk recht om je te straffen. Kom hier en neem je medicijnen als een brave jongen!" eiste ze.
Harry was zeker van Ă©Ă©n ding: dit moest Caspian's stiefmoeder zijn. Een echte moeder zou te gebroken zijn om zo harteloos te handelen als haar eigen kind ziek werd. Er is geen manier waarop een biologische moeder ooit deze toon zou gebruiken om haar kind te overtuigen medicijnen te nemen.
"Ik zei nee!" Harry's koppigheid maakte Orion woedend, die hem bij zijn kraag greep en zijn mond opende om de medicijnen naar binnen te dwingen. Gelukkig waren Harry's reflexen scherp, en hij duwde Orion weg, waarbij hij haar gezicht met de pillen bedekte.
Orion kookte van woede en stond op het punt te ontploffen, maar toen hoorde ze Alaric de trap afkomen, en ze schakelde abrupt over naar de rol van een slachtoffer op het punt van tranen. Echter, Harry was haar voor.