3.Ik zorg ervoor dat het verdwijnt.
Eve lag de hele nacht wakker. Ze draaide en keerde, probeerde alle mogelijke methoden om in slaap te vallen, maar het was nutteloos. Dus het was geen verrassing dat ze wakker werd met lelijke, bijna landgrote donkere kringen onder haar ogen.
Ze nam een snelle douche, nog steeds geschokt door de gebeurtenissen van de vorige dag, en deed haar best om het te vergeten, al was het maar voor vandaag. Dit was haar grote dag. Eve had geen vaardigheden als het ging om make-up aanbrengen, dus ze was blij dat de kringen onder haar ogen verdwenen zouden zijn tegen de tijd dat ze klaar was. In plaats van ceremoniële kleding koos ze voor een comfortabele hoodie en joggingbroek.
"Evangeline, ben je al klaar? We moeten snel vertrekken als we niet te laat willen komen op je grote dag!" riep haar moeder van beneden. Eve bleef stil; ze trok haar sneakers aan en liep langzaam naar beneden. Haar moeder bekeek haar verschijning en opende haar mond, waarschijnlijk om te zeggen hoe ontevreden ze was over Eve's kledingkeuze.
"Moeder, niet doen. We hebben er genoeg over gesproken. Ik ben me volledig bewust van wat je van me denkt en hoe je een hekel hebt aan hoe ik er vandaag uitzie. De juiste zal mij kiezen, ongeacht wat ik draag. Laten we nu alsjeblieft gaan, we willen niet te laat komen." Hoewel Eve zielsveel van haar moeder hield, kon ze de kracht niet vinden om haar moeder in de ogen te kijken.
"Je ziet er prachtig uit," fluisterde haar moeder.
"Waar is papa?" Eve's ogen dwaalden door de keuken en eetkamer. Meestal zat haar vader aan de keukentafel, de krant lezend. Een huis zonder hem voelde leeg en vreemd koud, vooral vandaag, omdat hij had beloofd aan haar zijde te staan tijdens de ceremonie.
"Het spijt me, Evangeline. Hij kan niet komen. De Alpha belde vroeg in de ochtend, er is iets dringends gebeurd in de fabriek en je vader moest gaan. Het is vandaag alleen ik." Ze pakte de autosleutels en haar tas, en gebaarde naar de voordeur.
Eve knikte en ging naar buiten, wachtend tot haar moeder de deur op slot deed en in de auto stapte. Eerlijk gezegd wilde ze niets liever dan zichzelf in een deken wikkelen, als een menselijke burrito, en daar voor altijd blijven.
De ceremonie kon niet op een slechtere dag plaatsvinden. Na twintig minuten parkeerden ze vlakbij het bos. Eve verborg haar verbazing over de plek die ze dit jaar hadden gekozen. Meestal werd de ceremonie gehouden in het gemeentehuis, zodat mensen wat privacy hadden.
"Ik weet wat je nu denkt, geloof me, ik ben net zo in de war als jij. Laten we nu gaan, we moeten er zijn voordat ze beginnen." Haar moeder stapte uit de auto en Eve volgde haar het bos in. Na een tijdje konden ze het verre geklets van mensen horen; Eve glimlachte onbewust - over een uur of twee zou ze het bos kunnen verlaten met de man van haar dromen. Dat wil zeggen, als ze geluk had.
"Dames en heren, mensen en shifters, we hebben dit jaar een belangrijke aankondiging te doen," ze waren dichtbij toen de Alpha begon te spreken. Eve haastte zich om in de rij van vrouwen te komen die dit jaar zouden deelnemen. Ze zag haar beste vriendin staan bij een lange, knappe man. Ze glimlachten en zwaaiden naar elkaar, Claudia klemde zich vast aan de arm van de man.
"Zoals we allemaal weten, houden mensen en shifters elk jaar twee aparte ceremonies. Dit jaar doen we iets ongehoords - we doen beide ceremonies tegelijkertijd. Dat betekent dat shifters het recht hebben om een menselijke partner te claimen, als ze dat willen." Eve's ogen werden groot van angst, haar handen trilden hevig.
Eerst werd ze bijna verkracht door shifters, nu kan een van hen haar kiezen als echte partner. Wat had ze gedaan om zo gestraft te worden?
"En nu, de regels," sprak de Alpha weer. Eve draaide haar gezicht naar haar beste vriendin en zag dat ze niet langer naast de man stond, maar nu naar Eve toe kwam. Haar heupen bewogen op een verleidelijke manier, zoals altijd, strakke jurk, die Claudia's kont nauwelijks bedekte. "Hey schat, vind je het erg als ik me bij je voeg? Het lijkt erop dat je wat steun nodig hebt, ik ren met je mee." Claudia glimlachte terwijl ze naast Eve ging staan.
"Maar... Maar hoe zit het met je verloofde, Clau?" vroeg Eve. Ze kon niet begrijpen waarom Claudia zich nu bij haar voegde, waarom er een kwaadaardige grijns op de lippen van haar beste vriendin was geplakt. "Jij hebt me meer nodig dan die man. Maak je geen zorgen; hij was toch maar een weekendding. Laten we nu luisteren," Claudia gaf Eve een por in haar zij, waardoor ze gedwongen werd naar de Alpha te luisteren.
"Dit jaar blijven mensen hetzelfde doen - achter degene aangaan die ze kiezen. Het is dezelfde oude wet voor shifters - je vangt het, markeert het, en brengt het naar huis. Als het de markering van je hoektanden heeft, is het rechtmatig van jou.
Nu hebben de dames een voorsprong van vijf minuten. Heren, wacht alstublieft tot Luna jullie allemaal laat gaan." De Alpha stapte van het podium en liep naar zijn Luna, waarbij hij zijn armen op een nogal beschermende manier om de vrouw heen sloeg. Eve's ogen werden groot van angst. Ze moest rennen, zo snel en zo ver als ze kon. Een steek van pijn trof haar hart - als ze ver genoeg rent, zullen shifters haar niet claimen, maar ook geen enkele mens. Het lijkt erop dat Eve dit jaar toch alleen zal vertrekken.
"Dames, rennen!" brulde de Alpha. En ongeveer honderd vrouwen renden dieper het bos in. Als Claudia niet was begonnen met rennen, terwijl ze Eve's hand vasthield en haar meetrok, zou ze veel tijd hebben verloren; haar benen voelden als pudding, niet in staat om goed te bewegen. Onder haar adem telde Eve de seconden, terwijl ze probeerde bij te houden hoeveel tijd ze had en hoe ver ze was gekomen.
"Laten we stoppen; als we veel verder rennen, zal niemand ons claimen," liet Claudia zich lui op de grond vallen.
"Wat? Hoe? Wat betekent dit? We moeten rennen; de tijd dringt, kom op, sta op!" riep Eve in paniek. Hoeveel ze ook van haar beste vriendin hield, alles wat ze kon denken was rennen.
"Wil je niet geclaimd worden?" Claudia fronste haar wenkbrauwen in verwarring.
"Nee, niet door de beesten. We moeten rennen!" Eve verspilde kostbare dertig seconden aan een discussie met haar vriendin, voordat Claudia weer sprak.
"Zoals je wilt; ik deed mee omdat ik wil dat een weerwolf me claimt. Jij kunt rennen, ik wacht hier op mijn harige beest." Eve schoot weg als de wind, tranen prikten in haar ogen. De voorsprong die ze had gekregen was bijna voorbij.
Eve duwde haar lichaam tot het uiterste. Ze rende om een paar bomen heen en hoorde dierlijke gegrom ergens in de verte, een geluid dat haar hart sneller deed kloppen en haar benen sneller deed bewegen. Ze keek paniekerig om zich heen, op zoek naar een plek waar ze zich kon verstoppen tot de ceremonie officieel voorbij was.
"Geweldig, geen grotten, net mijn geluk," mompelde ze, nog steeds hopend een schuilplaats te vinden tot het veilig was om eruit te komen. Toen ze een oude eik opmerkte, besloot ze erin te klimmen. Ze kon echter niet ver omhoog; haar lichaam deed pijn. Een rusteloze nacht, rennen en angst maakten haar meer uitgeput dan ze ooit had gevoeld.
Eve's ogen dwaalden over het bos, ze haalde diep adem en genoot van de schoonheid van de natuur. Ergens, diep van binnen, wenste de jonge vrouw hier te blijven tot het einde van haar dagen. De gedachte aan de vrijheid die ze zou voelen terwijl ze in het bos leefde, sprak haar aan.
Eve schreeuwde bijna toen iemand op de boom klopte, in een poging haar aandacht te trekken. Ze hapte naar adem en greep naar de plek waar haar hart snel klopte.
"Hallo?" Een diepe mannenstem sprak. Ze viel bijna van de tak waarop ze zat toen ze probeerde naar beneden te kijken om de man te zien.
"W-wie ben je? Kun je weggaan? A-alsjeblieft?" Ze wilde sterk en krachtig klinken, net zoals Claudia altijd leek, maar dat kon ze niet. Emoties verbergen was niet echt Eve's talent.
"Ik ben mezelf," antwoordde hij. Eve beet op haar lip, wachtend tot de vreemdeling zou vertrekken. "En nee, ik kan niet weggaan," voegde hij er uiteindelijk aan toe, precies de woorden waar Eve het meest bang voor was.
"A-alsjeblieft, ik smeek je. Ga weg. Ik doe wat je zegt, als je maar weggaat," smeekte Eve wanhopig, weigerend haar hoop op te geven.
"Kom uit die boom, en ik zal weggaan als je me kunt bewijzen dat je niet gewond bent." De vreemdeling zei, waardoor Eve zijn regel moest volgen als ze wilde dat hij vertrok. Eve luisterde en klom voorzichtig uit de boom.
Plotseling verdraaide haar enkel en ze kreunde van de pijn, terwijl ze de tak losliet die ze vasthield. Ze viel, met haar rug eerst, en kneep haar ogen dicht, wachtend op de impact met de rotsachtige grond. Eve viel, maar haar lichaam raakte de grond nooit. In plaats daarvan viel ze recht in de armen van de vreemdeling.
Ze was te bang om haar ogen te openen en een shifter voor zich te zien, dus bleef ze gewoon stil.
"Ben je gewond? Doet het pijn?" vroeg de vreemdeling, klinkend oprecht bezorgd. Eve's enkel bleef kloppen van de pijn; ze kon niet meer praten, beet op haar lip - Eve knikte.
"Maak je geen zorgen, kleintje; ik zal het laten verdwijnen. Vanaf nu zal ik je met mijn leven beschermen," fluisterde hij dromerig in haar oor. Eve glimlachte bijna vanwege de woorden die hij net had gezegd.
Maar in plaats van een glimlach gaf ze een oorverdovende schreeuw van pijn toen de vreemdeling in haar nek beet.