Boek 1 The Unwanted Alpha-1.Doe dit alsjeblieft niet.
Eve
"Wie is daar?" riep Evangeline, zonder iemand in het bijzonder aan te spreken.
Ze had al een uur gelopen, maar de laatste paar minuten kon ze het gevoel niet van zich afschudden dat ze werd bekeken, en waarschijnlijk gevolgd.
Eve, domme meid, heb je nooit horrorfilms gezien? Eve rolde met haar ogen bij de opmerking die plotseling haar gedachten binnendrong. De irritante stem van haar geweten wees haar erop hoe dom ze soms kan zijn. Ze wilde om zich heen kijken, haar ogen over de slecht verlichte straten laten dwalen en iets opmerken. In plaats daarvan haalde ze diep adem en probeerde haar benen sneller te bewegen. Evangeline was al vrij dicht bij haar huis. Ze herinnerde zichzelf eraan kalm te blijven; ze was niet in gevaar.
Uit het niets greep een hand haar middel. Een andere hand bedekte haar mond, en haar lichaam werd ruw een donkere steeg ingetrokken. Ze kon niet om hulp schreeuwen, zelfs als de vreemdeling haar mond niet had gesloten, was haar stem verdwenen bij de eerste blik in de ogen van haar ontvoerder.
"Nou, nou, kijk eens wat we hier hebben. Een bang haasje, nietwaar? En nog een mooie ook." De vreemdeling grijnsde, zijn ogen werden donkerder terwijl hij schaamteloos naar Evangeline's borsten staarde. Ze huiverde van afschuw, zich bewust van wat de vreemdeling van haar wilde. Zijn glimlach werd breder, waarbij zijn lange hoektanden zichtbaar werden die bijna zijn lippen doorboorden. Eve beefde van angst, de vreemdeling greep haar middel steviger vast, bracht hun lichamen zo dicht bij elkaar dat er geen ruimte meer tussen hen was. Hij leunde met zijn gezicht dicht bij haar nek, inhaleerde haar geur en liet een grom van genot horen.
"Als ik had geweten dat menselijke angst zo opwindend rook, had ik er al veel eerder een paar geneukt voordat ik jou ving," lachte hij. Een gemene, lelijke lach, die Eves zintuigen tot in de kern deed bevriezen.
"Diego! We hebben overal naar je gezocht. Het lijkt erop dat je zelfs een hapje hebt gevangen. Zou je niet de moeite nemen om te delen met je beste vrienden? Ik ben zo teleurgesteld," zei een andere man, die bijna onmiddellijk naast hen verscheen.
Ze zijn shifters; geen mens kan zo snel bewegen als zij.
Evangeline kon bijna de smaak van de dood op haar tong voelen. Ze wierp een blik op de nieuwkomer. De man die haar de steeg in had getrokken was lang en gespierd, zijn haar zo donker als houtskool, een zieke grijns op zijn lippen. De andere man, die net was verschenen, was iets korter dan zijn zogenaamde vriend, maar nog steeds veel langer dan Eve. Ze sloot haar ogen, bang om te zien wat er zou gebeuren, bijna proberend haar lichaam te verlaten totdat hun werk gedaan was. De mannen begonnen te ruziën, Eve had geen andere keuze dan te luisteren.
"Wat als ik niet van plan was te delen? Deze is van mij; ik heb haar gevonden en gevangen zonder enige hulp. Het is eerlijk dat ik alleen van mijn overwinning geniet." Eves ontvoerder brulde van woede, duwde haar lichaam met zo'n kracht tegen de muur dat haar adem in haar longen bleef steken.
"Kom op, man, laat me deze gewoon proeven. Ik deel graag mijn volgende met jou. We zijn vrienden - delen is zorgen," zei de blonde spottend, terwijl hij een blik wierp op het doodsbange menselijke meisje, gevangen door zijn vriend. Helaas was er geen greintje berouw in hem voor de plannen die ze hadden voor de mens.
"Ik zei nee. Ga en zoek een andere. Deze is van mij. Maak me niet boos, de Haze begint elk moment en ik stop niet totdat ik deze teef in tweeën heb gescheurd. Je zult toch niets overhouden om mee te spelen, waarom zou je je tijd verspillen?" Diego, de ontvoerder, lachte koud, terwijl hij zijn vriend een dodelijke blik toewierp.
"Ik stel een eerlijke verdeling voor. Jij gaat als laatste; jij bent de meest primitieve van ons. Ik zou haar proberen. Een snelle proeverij als je wilt - en dan vertrek ik. Daarna kun je haar doden. Ze is de enige poes binnen een straal van vijf mijl. Geef ons een kans, Diego! Ik sta je groot in het krijt," jammerde hij, terwijl hij zijn armen over zijn borst kruiste.
Eve opende haar ogen en keek wanhopig tussen beide mannen. Ze staat op het punt te sterven door de klauwen van een shifter. Miljoenen gedachten overspoelden haar geest, op zoek naar een uitweg uit deze situatie. Maar het is moeilijk voor haar om te ontsnappen aan één mannelijke shifter. Laat staan dat er meer dan één hier is.
Deze mannen willen haar verkrachten. Alleen al de gedachte aan verkrachting deed haar nog meer beven; tranen stroomden over haar wangen; haar lichaam verlamd onder zijn strakke greep.
"Prima. Je bent me een deel van de volgende drie verschuldigd. Deal?" Haar ontvoerder bracht Eve terug naar de realiteit door te spreken. Zijn ze hierover aan het onderhandelen? Beslissen ze hoeveel vrouwen ze elk zullen verkrachten? Hoe ziek zijn deze mannen?
"Waag het niet om terug te vechten; als je dat doet, zal dit alleen maar pijn doen. Als je een braaf meisje bent, kan ik je misschien een goed gevoel geven. Geen beloften," fluisterde hij in Eve's oor, terwijl hij er verrassend lichtjes in beet.
De blonde bleef hen observeren, grinnikend om Eve's doodsbange blik.
Hij gromde en liet zijn klauwen tevoorschijn komen, scheurde Eve's blouse in stukken. Beide mannen keken elkaar aan en grijnsden, alsof ze telepathisch bevelen gaven. Diego tilde haar op, terwijl de blonde Eve's broek vastpakte, de rits opende en ze in één scherpe beweging naar beneden trok. Ze probeerde te schreeuwen, maar elk geluid kwam gedempt uit haar mond. Eve schopte met haar benen, maar het had geen zin, vooral niet tegen mannelijke shifters. Ze legden haar op het koude beton en hielden haar ertegenaan. Met Diego die haar polsen vasthield, positioneerde de blonde man zich tussen haar benen. Toen hij op het punt stond haar slipje kapot te scheuren, kneep Eve haar ogen dicht, niet in staat om de tranen tegen te houden of nog langer te vechten. Ze had verloren.
Onverwacht werd de blonde man van haar weggerukt. In de verte hoorde ze woeste gegrom en gesnauw. Ze keek paniekerig om zich heen en merkte hoe verward haar ontvoerder werd. Een geluid van een kerm, na een luide dreun, volgde de eerdere woeste geluiden.
"Ben je klaar met verstoppertje spelen, Ethan? Kom hierheen, anders neem ik de mens helemaal voor mezelf." Duidelijk geïrriteerd, hield Diego Eve met een kracht die bijna haar delicate botten brak, zonder zich te bekommeren om het feit dat zijn menselijke slachtoffer veel fragieler was dan hijzelf.
"D-dat... Diego... I-ik... het is illegaal. We, we kunnen dit niet." Eve hoorde de stem van de blonde shifter in de verte. Het klonk gebroken, vol pijn. Diego lachte, plaatste beide polsen van Eve in één hand en nam langzaam dezelfde positie in, tussen haar benen, zoals zijn vriend enkele minuten geleden had gedaan.
"Prima voor mij! Meer voor mij om van te proeven en te genieten," zei hij, glimlachend naar een doodsbange Eve. In dit licht zag ze de half verrotte, gele tanden van haar ontvoerder. Ze voelde zich misselijk. Niet alleen vanwege de staat van zijn tanden, maar vanwege zijn algehele uiterlijk. Hij deed haar denken aan een zwerver - vieze, gescheurde kleding, donkere kringen onder zijn ogen, een glimp van "gek" dansend in de pikzwarte ogen. Eve worstelde om haar stem te vinden. Nu hij haar mond niet meer dichthield, kon ze om genade smeken.
"Alsjeblieft, niet. Stop, doe dit niet, alsjeblieft," snikte Eve, vasthoudend aan de kleine hoop dat hij haar zou vrijlaten. Maar Diego's lippen krulden open in een brede glimlach en hij begon manisch te zeggen hoe ze meer moest smeken, hoe hij ervan hield de pijn in haar ogen te zien. Net als zijn vriend eerder.
Plotseling werd Diego van Eve weggetrokken door iemand. Eve was doodsbang, volledig onwetend over wat er gebeurde, en haar ogen werden wijd van schrik - wat er daarna gebeurde zou haar lot bepalen. Diego probeerde te vechten, maar hij werd tegen de dichtstbijzijnde muur gehouden door een gemaskerde vreemdeling.
Diego gromde en snauwde; de mysterieuze man bleef stil. Hij wierp een blik op Eve, knikte, en brak Diego's nek, waarbij hij het levenloze lichaam op het beton liet vallen. Eve beefde van angst, zich afvragend wat de vreemdeling nu met haar zou doen. Is hij hier om haar te verkrachten, net zoals die twee van plan waren? Is hij hier om haar te doden?
De vreemdeling naderde Eve voorzichtig. Ze is halfnaakt, trillend van angst, zichzelf omarmend. De man torende boven Eve uit. Hij was goed gebouwd. Eve kon de perfecte contouren van zijn spieren onder zijn kleding zien.
Op dat moment zag hij er nog angstaanjagender uit dan de andere twee shifters. Hij had zojuist een weerwolf gedood, zonder enige moeite!
Eve kon zijn emoties niet voelen omdat zijn ogen verborgen waren onder het masker. De gemaskerde man staarde naar Eve en bleef een moment stil. Toen boog hij zijn hoofd om dichter bij Eve te komen. Eve voelde zijn warmte op haar gezicht en over haar koude lichaam stromen.
Ze voelde zich warm maar huiverde een beetje. Er waren vreemde emoties in zijn ogen. Eve begreep het niet of had geen tijd om uit te zoeken wat het was.
De man liet een regenjas op haar vallen en draaide zich om om weg te gaan.
"Ga naar huis!" beval hij voordat hij in de schaduwen verdween.