Hoofdstuk 3 - Drie jaar later
Reign
"Damien, doe niet zo'n eikel!" hoorde ik Jaz mopperen. Ze was aan de telefoon met haar oudere broer, die we morgen van het vliegveld zouden ophalen. Hij en zijn beveiligingsbedrijf zijn ingehuurd om mijn beveiliging over te nemen. "Waarom mag hij me niet?" vroeg ik haar. "Geloof me, hij MAG je wel," zei ze met een grote glimlach. "Ja, tuurlijk," snoof ik. "Die kerel kent me niet eens en hij praat al slecht over me!" Jazlyns ogen werden groot. "Hoe weet je dat?" Ze trok haar lippen samen. "Uuuhhh, hheeelllllooooo, je praat altijd met hem op de speaker, ik hoor je als je met hem praat." Ik zuchtte. "Hoe kan hij zo slecht over me praten terwijl hij me niet eens kent? En hij moet verantwoordelijk zijn voor mijn beveiliging tijdens het bezoek, dat geeft me echt zoveel vreugde en vertrouwen." (Let op het sarcasme.) "Ik voel me nu al een last." "Luister niet naar mijn broer, hij kan echt een eikel zijn," mengde Jyden zich in het gesprek. "Jyden heeft gelijk, we gaan plezier hebben, we hebben een paar uitstapjes gepland, waaronder een bezoek aan enkele van de mooiste stranden, een geweldige bruine kleur krijgen en onze batterijen opladen zodat we weer helemaal klaar zijn als we terugkomen," zei Jazlyn opgewonden. "Laat hem dit niet voor je verpesten, voor ons, hij zal niet eens veel rondhangen, hij zal iemand toewijzen om je te volgen, hij gaat het niet zelf doen. Hij is de grote stoere baas." Ze lachte.
"Oh jeeeeee, dat stelt me echt ssssoooo veel gerust," plaagde ik. "Elke keer als een van jullie met hem praat, hoor ik de minachting in zijn stem als hij het heeft over mij weer zien." Ik fronste mijn wenkbrauwen terwijl ik terugdacht aan onze laatste ontmoeting. "Ben ik echt zo'n slecht persoon?" "Nee, natuurlijk niet!" riep Jyden uit. "Ik weet dat je wilt dat iedereen je aardig vindt, maar eerlijk gezegd, Damien mag niemand, pffttt, soms mag hij zichzelf niet eens." Hij lachte. "Probeer je geen zorgen over hem te maken, zodra hij je leert kennen, heb je hem om je vinger gewonden." Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. "Dat betwijfel ik," zei ik terwijl ik met mijn ogen rolde. "Dus, wanneer komt de grote boze wolf hier?" Zowel Jazlyn als Jyden proestten het uit en de sap die ze dronken schoot uit hun neus en mond. "Wat is dit nou weer?!" "Sorry, het is gewoon dat anderen hem ook zo noemen, sommigen zeggen dat hij een wolf in mensenkleren is," zei Jyden terwijl Jazlyn het sap opruimde dat eruit was gesnoven. "Jullie twee zijn zo raar, hij is waarschijnlijk net zo raar als jullie."
Ik heb mijn tweelingbroer en -zus drie jaar niet gezien, ze zijn op tournee geweest met hun band, Ryven's Rose. Jazlyn is een van de leadgitaristen, Jyden is de drummer, Ryott is de andere leadgitarist en Koltyn is de bassist en dan is er nog de zangeres, Ryven Rose. Ik heb haar drie jaar geleden een keer ontmoet, en holy shit, ze blies me omver. Ze is geweldig, ze is mijn enige, alles in mij vertelde me dat zij voor mij bestemd is en voor niemand anders. Ik moest haar daar alleen nog van overtuigen, natuurlijk helpt het niet dat ik haar drie jaar niet heb gezien en haar de eerste keer dat we elkaar ontmoetten heb laten schrikken. Ze was vijftien, ik was eenentwintig, maar ik wist dat zij voor mij bestemd was.
"Ja, moeder, ik zal me gedragen. Ik zal niets doen om jou of de twee kleine ettertjes in verlegenheid te brengen," beloofde ik haar. "Damien Ayres Hunt!" schreeuwde mama. "Taalgebruik, jongeman!" Ze hield er niet van als we grof taalgebruik gebruikten. Ze denkt dat ik een vuile mond heb, maar ze heeft mijn kleine zusje nog niet gehoord, zij kan vloeken als een zeeman. "Ik maak maar een grapje, ik beloof dat ik aardig zal zijn," zei ik terwijl ik met mijn ogen rolde. "Ik laat je weten wanneer ik bij je twee baby's ben. Hou van je, mam, tot over een paar weken," zei ik lachend. "En je moet aardig zijn tegen Reign. Ze heeft de afgelopen maanden veel meegemaakt. Ik wil dat ze zich veilig voelt," instrueerde mama. "Ik weet het, mam, Shadow is al bij haar." "Je moet het haar nog steeds vertellen," zuchtte ze. "Ik weet het, mam, ik zal het uitzoeken," zei ik. "Je moet dit goedmaken," mopperde ze. "Ik weet gewoon niet waarom je niet eerder iets hebt gedaan of gezegd." Ik zuchtte. "Ze had hier al bij ons kunnen zijn en niet in de situatie waarin ze nu zit," berispte mama me. "Ja, mam. Nogmaals, ik weet het, ik ben een idioot," zei ik tegen haar. Iedereen zit al drie jaar achter me aan. Ayres praat nauwelijks met me, het enige moment dat hij iets zegt is om met me te ruziën over het vertellen van Reign of als er problemen zijn in de roedel. Verder blijft hij stil. "Nou, zorg goed voor mijn tweeling en mijn mooie schoondochter en breng haar veilig thuis," zei ze. Ik kon de bezorgdheid in haar stem horen. "Ik zal, mam. Geloof me, ik heb elke seconde van elke week van elke dag van elk jaar van de afgelopen drie jaar betreurd," verzekerde ik haar terwijl ik ophing en het team riep dat Reign's privébeveiliging zou zijn.
"Wat is er, baas?" vroeg Moses, mijn plaatsvervanger als ik of Shadow niet beschikbaar zijn. "Is iedereen klaar? We moeten naar het vliegveld." "Ja, ze staan allemaal bij de auto's op je te wachten." "Nou, laten we gaan, we hebben een lange vlucht voor de boeg," zei ik terwijl ik mijn kantoor uitliep. "Dus, ga je onze nieuwe Luna opeisen terwijl we daar zijn?" "Ik moet het haar eerst vertellen. Voor zover ik weet, hebben Jaz en Jy haar niets over ons verteld." "Man, je had het haar drie jaar geleden gewoon moeten vertellen," snoof hij, hetzelfde wat iedereen me vertelt. "Uuuhhhhgggg! Ik weet het. Ik zal dat de rest van mijn leven betreuren! Ik ben zo gefrustreerd, ik heb een beslissing genomen waar ik achter stond en nu, door de obsessie van een of andere idioot met haar, herinnert iedereen me eraan wat een idioot ik ben." Ik gromde. "Oké, sorry." "Ik bedoel er niets mee, gewoon... ik weet het, het spijt me. Ik bedoelde niet om mijn frustratie op jou af te reageren." Ik klopte Moses op de schouder. "Laten we gaan en onze roedel's Luna thuisbrengen." Ik glimlachte.