Van Scheiding tot Bruid van een Miljardair

Hoofdstuk 3 Ik voel me walgelijk

Sharon vermoedde dat Seb haar op Facebook had geblokkeerd en waarschijnlijk het onderwerp niet opnieuw wilde aansnijden. Bij deze gedachte voelde Sharon eindelijk een gevoel van opluchting.

Toen Sharon thuiskwam, was het al na zes uur 's ochtends. Zodra Sharon binnenkwam, zag ze Alex op de bank zitten. Alex wist niet hoe lang hij daar al zat. Toen hij de deur hoorde opengaan, draaide hij snel zijn hoofd. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, duidelijk de hele nacht opgebleven.

"Schat, waar was je gisteravond? Ik heb je meer dan tien keer gebeld. Waarom nam je niet op?" Alex stond op en liep snel naar haar toe, reikend om haar hand vast te pakken, maar Sharon ontweek hem. Hij was even verbijsterd.

Sharon's uitdrukking was kil. Ze spotte, "Jij bleef toch ook de hele nacht weg?"

Alex merkte dat Sharon's stemming niet goed was, en dat haar ogen ook een beetje gezwollen waren. Het was de eerste keer dat ze zo'n koude toon tegen hem aansloeg.

Alex's ogen flikkerden, en de hand die langs zijn zij hing, balde zich langzaam tot een vuist.

"Je hebt het ontdekt, nietwaar?" Zijn stem was heel kalm, zonder enige schommeling of paniek, alsof hij al lang had verwacht dat Sharon het vroeg of laat zou ontdekken, zonder enige schuld of bezorgdheid te tonen.

Sharon kon haar emoties niet langer onderdrukken. Ze hief plotseling haar tas op en gooide die naar hem, haar ogen vlamden van woede. De gelukkige momenten tussen hen waren verbrijzeld op het moment dat Sharon hem seks zag hebben met Ava, nooit meer te herstellen.

Sharon vroeg, "Alex, je maakt me misselijk. Als je niet meer van me houdt, kon je van me scheiden. Waarom moest je me verraden?"

Toen hij haar rode ogen zag, voelde Alex een steek in zijn hart. Hij greep haar hand en trok haar in zijn armen. "Sharon, het spijt me."

Sharon duwde hem weg, haar ogen vol teleurstelling en woede. "Raak me niet aan! Na ons huwelijk heb ik ook veel uitstekende mannen ontmoet, en sommige mannen toonden ook interesse in mij, maar ik hield mijn belofte en heb je nooit verraden. En jij?"

Alex legde uit, "Sharon, jij bent de enige van wie ik hou. Wat er met Ava gebeurde, was gewoon een ongeluk."

Sharon wilde lachen. Deze uitleg maakte haar alleen maar meer afkerig. "Dus, laat me dit goed begrijpen. Ik kan een man vinden, seks met hem hebben, en je dan vertellen dat het een 'fout' was, terwijl ik beweer dat jij de enige bent van wie ik hou, toch?"

Een koude, felle blik flitste in Alex's ogen, en hij zei woord voor woord, "Als je dat durft, vermoord ik jou en die man samen in bed."

Met zijn koude, emotieloze blik tegenover zich, voelde Sharon alleen maar een kilte in haar hart. Ze dacht, 'Je kon het zelf niet verdragen, en je weet dat verraad onvergeeflijk is, dus waarom heb je me verraden?'

Ze haalde diep adem en zei langzaam, "Weet je nog wat ik tegen je zei toen je me ten huwelijk vroeg?" Ze zei dat als hij haar ooit zou verraden, ze hem niet zou vergeven en hem zou verlaten.

Alex's gezicht veranderde. "Ik laat je niet gaan!"

Sharon veegde de tranen uit de hoeken van haar ogen, haar uitdrukking spottend, gemengd met een beetje haat terwijl ze naar hem keek. "Of je het nu eens bent of niet, ik heb al besloten. Ik wil een scheiding. Je verdient mijn vergeving niet."

Toen Alex hoorde dat ze wilde scheiden, was zijn laatste beetje geduld op. Hij keek naar Sharon alsof ze een vreemde was. "Scheiden? Sinds we getrouwd zijn, heb je geen dag gewerkt. Hoe ga je het redden na de scheiding? Wie zou je aannemen? En wat dacht je van de dure ziekenhuisrekeningen van je vader? Ik ben de president van de Smith Group. Het is normaal om buiten allerlei verleidingen tegen te komen, en soms is het moeilijk om te weerstaan. Maar die vrouwen zullen nooit jouw status als mijn vrouw beïnvloeden. Wat wil je nog meer?"

'Waarom kan ze niet begrijpen dat ik nog steeds van haar hou, maar dat ik nooit maar één vrouw in mijn leven zal hebben?' dacht hij.

Kijkend naar Alex's agressieve houding, kon Sharon deze man niet verenigen met de verlegen Alex van de universiteit die bloosde toen hij haar zijn liefde verklaarde en beloofde haar nooit verdrietig te maken. Misschien was dit zijn ware aard, egoïstisch, arrogant en verheven.

Sharon wilde niets meer zeggen en liep langs hem naar boven. Alex staarde naar haar rug, zijn ogen donker en peinzend.

Sharon ging terug naar de slaapkamer. Ruikend naar de alcohol op haar, ging ze direct naar de badkamer om te douchen. Toen ze naar beneden keek en de rode vlekken op haar borst zag, flitsten beelden van Seb's slanke handen die haar lichaam streelden door haar gedachten.

Ze kon een frons niet onderdrukken en pakte een handdoek om krachtig te schrobben totdat het gebied rond haar borst rood werd. Het leek alsof ze alleen op deze manier de sporen die Seb op haar lichaam had achtergelaten kon uitwissen.

Na haar douche liep ze de badkamer uit en zag Alex op het bed zitten met zijn hoofd naar beneden, in gedachten verzonken. Sharon fronste en keek weg, alsof ze hem niet zag.

Op dat moment keek Alex op en zag Sharon naar buiten komen, gewikkeld in een handdoek. Haar halfnatte haar druppelde water langs haar rug, en haar pas gewassen wangen leken op een bloeiende roos, die een betoverende geur verspreidde. De handdoek bedekte nauwelijks haar heupen, waardoor haar lange benen zichtbaar waren, wat wilde gedachten opriep.

Alex's ademhaling werd onmiddellijk zwaar, en zijn blik leek aan Sharon vastgelijmd, niet in staat om weg te kijken.

Sharon, met haar rug naar hem toe, was van plan haar pyjama uit de kast te pakken toen Alex's handen haar plotseling van achteren omhelsden.

"Sharon." Zijn stem was schor, gevuld met onmiskenbare begeerte.

Net nadat Sharon beneden was weggegaan, had Alex nagedacht over hoe hij haar terug kon winnen. Uiteindelijk was de enige manier die hij kon bedenken om Sharon aan zijn zijde te houden, een baby met haar te krijgen.

Hij had van plan geweest om geleidelijk met haar te praten, maar toen hij Sharon net uit de douche zag, kon hij zichzelf niet beheersen.

Als het vroeger was geweest, zou zo'n Alex haar hebben ontroerd, maar nu voelde Sharon alleen maar walging. Toen ze Alex's opwinding zag, voelde ze zich weerzinwekkend en draaide zich om om hem weg te duwen. "Handen af. Je maakt me misselijk."

Alex keek gekwetst en hield haar hand vast met oprechte ernst. "Heb je niet altijd een baby gewild? Laten we nu een baby plannen, oké?"

Sharon schudde hem krachtig af en zei, "Dat was vroeger. Misschien krijg ik in de toekomst een baby, maar het zal niet van jou zijn."

Deze woorden maakten Alex woedend. Hij greep haar hand en gooide haar op het bed, zijn hele lichaam bovenop haar drukkend. "Zeg dat nog eens!"