Feestavond
Rayne stond voor de spiegel en keek naar haar reflectie. Haar lichtgroene baljurk omhelsde haar rondingen en liet weinig aan de verbeelding over. Haar gitzwarte krullen waren opgestoken en vastgepind, waardoor haar nek bloot bleef. Vanavond was de avond waarop de meeste ongepaarde wolven uit alle Noord-Amerikaanse roedels hopelijk hun partners zouden vinden. Ze was er zeker van dat ze allemaal vol opwinding zaten.
Zij niet.
Ze wilde geen partner. Ze had geen partner nodig.
Ze was van plan haar roedel achter zich te laten. Een zwerver te worden. Niemand hier zou haar missen. Niemand in de Jade Maan roedel gaf om één klein weeswolfje. De Alpha liet haar alleen blijven omdat ze de dochter van zijn oude Beta was. Haar ouders waren tien jaar geleden omgekomen in de laatste roedeloorlog. Ze was acht jaar oud toen haar ouders stierven. De nacht dat haar leven veranderde en iedereen die van haar hield, van haar werd weggenomen.
Het vinden van een partner zou de andere helft van haar ziel in haar leven moeten brengen. Ze betwijfelde sterk of dat goed zou zijn. Heel weinig in de afgelopen tien jaar was goed geweest. Ze was Beta geboren maar werd behandeld als een omega. Behalve vanavond. Vanavond hadden ze haar klaargemaakt voor haar partner, als hij er überhaupt was, in de hoop dat ze van haar af zouden zijn.
“Aarde aan Rayne!” Een stem riep vanuit de deuropening van het armoedige kamertje dat ze haar slaapkamer noemde.
Ze keek op en zag de dochter van de Alpha, Bridgette, in de deuropening staan in haar strakke bloedrode baljurk. Haar gezicht vol met make-up, haar lippen diep rood, en haar ogen omlijnd met zwarte eyeliner om haar blauwe ogen te laten opvallen. Ze zag eruit als een opgemaakte hoer. Passend, aangezien het overeenkwam met haar gedrag. Rayne zou dolblij zijn om gewoon weg te zijn van Bridgette.
“Het is tijd om te gaan en je weet hoe vader het haat om te moeten wachten, dus laten we opschieten.” Haar stem droop van de bitchiness.
“Laten we dan maar gaan. Hoe eerder we daar zijn, hoe eerder ik hier terug kan zijn en verder kan met mijn leven,” Ze tilde de rok van haar jurk op en liep naar de deur.
“Je bedoelt hoe eerder je hier terug kunt zijn en deze rotzooi en die in mijn kamer kunt opruimen?” Ze trok een van haar fijn gevormde wenkbrauwen op en grijnsde naar Rayne.
Deze trut was een van Rayne's ergste vijanden sinds ze kinderen waren. Haar broer was aardig tegen Rayne, en dat haatte ze. Ze haatte dat iemand Rayne enige vorm van genegenheid toonde die volgens haar altijd aan haar gegeven moest worden. Drama queen was geen titel voor haar, ze was veel meer zelfingenomen en narcistisch dan wie dan ook die Rayne ooit had ontmoet. Aangezien ze nog nooit buiten het Jade Maan territorium was geweest, zei dat niet veel.
Rayne keek haar recht in de ogen en haalde haar schouders op. Ze was niet van plan om vanavond terug te komen. Ze had een tas vol met haar spullen verstopt in een boom buiten de roedelgrenzen. Ze zou het feest verlaten na de vereiste twee uur, haar tas pakken en dit leven achter zich laten. Niemand zou zelfs maar weten dat ze weg was tot laat in de middag morgen. Tegen die tijd zou ze kilometers ver weg zijn als het voor de verandering eens meezat.
Ze schudde haar gedachten van zich af en volgde Bridgette door de gang die naar de zolderdeur leidde. Ze daalden de trap af naar de eerste verdieping van het herenhuis van de Alpha, waar Alpha Wilson in de hal stond en hen met een boze blik aankeek terwijl ze de trap afkwamen. Hij straalde macht en woede uit omdat hij had moeten wachten. Zijn donkere ogen glinsterden van woede. Zijn vuilblonde haar was naar achteren gekamd en leek een wasbeurt nodig te hebben. Hij droeg een diep antracietgrijs smoking die er netjes uitzag. Zijn lange gestalte was iets voorovergebogen vanwege een niet genezen trainingsblessure. Hij weigerde de roedeldokters hem te laten genezen en beweerde dat hij wel in orde zou zijn. Het was al drie weken geleden en hoe meer tijd er verstreek, hoe bozer hij werd dat hij niet zo snel genas als vroeger.
"Eindelijk zijn jullie beneden. Ik wacht al meer dan twintig minuten."
Ze wist dat als ze niet opschoten, ze de rest van de avond een van zijn blauwe plekken zou dragen. Niet dat ze niet gewend was om zijn boksbal te zijn, maar vanavond zou ze niet weer zijn slachtoffer zijn. Rayne was klaar met het zijn van de zondebok van deze roedel. Bridgette greep haar arm en trok haar de resterende treden af en naar Wilson toe. Zelfs zij was bang voor hem als hij boos was. Wat de laatste tijd altijd het geval was. Rayne wist dat deze roedel beter af zou zijn wanneer Wilson's zoon Alec het overnam, maar er was geen manier waarop ze hier zou blijven om dat te zien gebeuren.
Rayne zette haar schouders recht en maakte zich klaar om naar de balzaal te gaan waar honderden wolven uit heel Noord-Amerika rondliepen, dronken, dansten en wachtten tot hun partners hen zouden vinden. Een keer per jaar werd dit bal gehouden in het territorium van een andere roedel. Elk jaar zou elke ongepaarde wolf naar het feest komen, hopend dat ze de andere helft van hun ziel zouden vinden in de vorm van hun partner.
"Laten we gaan, dames, middernacht is over een uur en ik ben er zeker van dat er een gelukkige wolf in die zaal is voor elk van jullie," zei Wilson terwijl hij de balzaal binnenliep, even pauzeerde om te zien dat ze hem volgden en toen hij zag dat ze hem zouden volgen, liep hij naar de bar.
Bridgette keek haar aan met die opgetrokken wenkbrauw en grijns van haar, en bewoog zich toen naar de dansvloer met haar doel voor ogen. Zichzelf het middelpunt van de aandacht maken zodat elke man in de zaal haar zou opmerken. Dat kwam Rayne prima uit, want haar doel was om in de schaduwen te blijven totdat ze er zeker van was dat Wilson dronken was en ze ongemerkt het herenhuis kon verlaten en haar plannen kon uitvoeren.
Hallo lezers
Welkom bij het verhaal van Rayne
Dit is boek één van De Verzamelde Schaduwen Serie
Ik hoop dat jullie ervan genieten
Veel leesplezier en blijf veilig
Volg me op Instagram @northrose28
Of sluit je aan bij mijn Facebook-groep NorthRoseNovels