Onder het Masker: Het Verborgen Pijn van de Miljardair

Hoofdstuk 85 Hij vond haar „Hoewel Olivia zich de laatste tijd beter voelde, wist ze dat de goede tijden niet eeuwig zouden duren. Ze had nog steeds regelmatig aanvallen, en toen haar maag het moeilijk had, was er geen genezing mogelijk. De faciliteiten waren hier ook niet geweldig. Ze was bang dat als ze bloed zou gaan braken, mensen erachter zouden komen en dat ze het zelf zou moeten oplossen. Ze had deze mensen al genoeg problemen bezorgd en wilde ze niet nog meer belasten met haar terminale ziekte. Tobias merkte haar ongemak op en bukte zich voorover en vroeg: „" Is het weer jouw maag? Ik zal wat medicijnen voor je halen. "” Toen hij op het punt stond te vertrekken, pakte Olivia zijn arm en zei: „" Doe geen moeite. Reguliere medicijnen helpen niet. Ik moet het gewoon wegrijden. "” Toen hij Olivia op de grond zag liggen, voelde Tobias zich hulpeloos, maar streelde zachtjes haar rug. „" Ik blijf bij jou, "” zei hij zacht.” Na een tijdje viel Olivia eindelijk in slaap. Tobias stond op, zag het eerste licht van de dageraad en klopte op Luke's deur en zei: „" Ga met me mee voor een reis.” Luke wreef over zijn slaperige ogen, kleedde zich aan en vroeg: „" Waar gaan we heen? "” „Tobias was al begonnen met de speedboot en antwoordde zonder achterom te kijken: „" Om wat medicijnen te halen." "” Ze waren nog niet ver gegaan toen ze verschillende helikopters in de lucht zagen. Tobias voelde dat er iets niet klopte en remde de speedboot af. „Zijn dat helikopters?” vroeg hij verward. Luke, die nog nooit zoiets had gezien, knikte opgewonden. „" "Rijke mensen hebben rare hobby's, ze brengen helikopters hierheen "”.” Tobias begreep het plotseling en draaide de speedboot om. Maar een speedboot kon de helikopters niet ontlopen en al snel werden ze achtergelaten. „" Deze mensen zijn hier niet voor een vakantie; ze zijn hier om Olivia terug te nemen, "” zei Tobias angstig.” Het leek erop dat Daniel ze had gevonden. Wat ze vreesden, zou uitkomen, en Tobias snelde zo snel mogelijk terug. Luke, die dit hoorde, werd ook ongerust. „” Ik wil niet dat Olivia weggaat. Deze mensen zien er niet uit als goed nieuws. "” Tobias wist dat het niet aan hen lag. Om Olivia veilig te houden, moesten ze voor de helikopters terug naar het eiland en haar verbergen. Op het eiland was Olivia net wakker geworden en zag dat Flora bezig was met het klaarmaken van de lunch. Olivia pakte wat groenten om te helpen, maar Flora glimlachte en liet haar gaan zitten. „Je bent ziek; je moet rusten. Laat mij dit afhandelen, "” zei Flora vriendelijk. Olivia glimlachte. „Soms helpt het om bezig te blijven. Het houdt me van dingen af. "” Ze wilde nog meer zeggen toen ze een mechanisch gezoem hoorde. Toen ze naar buiten liep, zag ze in de verte een rij helikopters. Haar gezicht werd bleek. Daniel had haar gevonden. Na slechts een korte periode van rust had hij het eiland ontdekt. Als hij iets wilde, vond hij het altijd. Olivia's hand trilde toen ze warme soep morste, maar ze voelde de hitte niet eens. Het enige waar Olivia aan dacht was dat ze zich niet door Daniel kon laten terugnemen. Flora, die al op de hoogte was, zag Olivia's bleke gezicht en probeerde haar te troosten. „" "Maak je geen zorgen, we hebben de bewoners van het eiland al verteld dat ze niet moeten zeggen dat je er bent." "” Olivia vertrouwde de eilandbewoners, maar ze wist dat Daniel niet zou opgeven omdat ze het ontkenden. Hij zou elke truc in het boek gebruiken om haar te vinden, hoe klein de kans ook was. Als Daniel niet zelf was gekomen, hadden ze hem misschien voor de gek kunnen houden. Maar Olivia besefte al snel hoe naïef die gedachte was. De helikopters landden op het strand en Daniel, die er scherp uitzag in een op maat gemaakte wollen jas, stapte naar buiten met Nolan in zijn armen. Olivia's hart zonk. Daniel was slim en gebruikte Nolans geheugen van het eiland om ze op te sporen. Met Nolan kon hij hun locatie bepalen. Daniel zette Nolan neer en nam stilletjes zijn omgeving in zich op. „Nolan voelde zich meteen thuis, dwaalde rond en liep recht op een kat op de grond af en zei: „" Kitty, mamma." "” Zijn woorden waren een beetje verward, maar het was duidelijk dat hij de plek herkende. Olivia's handpalmen waren bezweet. Flora keek naar buiten en zei: „" Ik zal ze wel afhandelen. Je verstopt je hier. Tobias zou snel terug moeten zijn. "” Omdat ze geen andere keuze had, knikte Olivia en keek toe hoe het tafereel zich vanuit het huis ontvouwde. Toen hij Nolans gedrag zag, wist Daniel dat hij op de juiste plek was. Het eiland was zo verlaten, met zulke slechte voorzieningen. Hij vroeg zich af hoe Olivia hier zo lang had kunnen wonen. Daniel kwam naar Flora toe en hield een foto van Olivia omhoog. „" "Heb je deze vrouw gezien? ""” Flora keek serieus naar de foto en schudde haar hoofd. „" "Zo'n mooie meid, ze ziet er niet uit als iemand die hier zou zijn." "” Ze zwaaide afwijzend met haar hand, maar haar woorden waren niet overtuigend. Het volgende moment omsingelden talloze oorlogsschepen het eiland. Mannen in het zwart kwamen uit de helikopters en Wesley, die een walkietalkie vasthield, zei: „" Volledige lockdown, focus op het eiland waar ik nu ben." "” Flora, die nog nooit zo'n groots tafereel had gezien, stond op het randje van tranen. Olivia keek geschokt toe. Ze wist dat Daniel niet zomaar een zakenman was, maar ze wist niet dat hij zo'n macht had. Oorlogsschepen en helikopters mobiliseren? Dit was veel meer dan ze zich had voorgesteld. Olivia voelde een rilling door haar heen gaan. Als ze het tegen deze mensen zouden opnemen, hadden de eilandbewoners geen schijn van kans. Tobias snelde via de achterdeur naar binnen en pakte haar hand vast. „" We moeten je hier weghalen "”.” Haar hoofd was een puinhoop, en toen ze naar het strand gingen, trok ze haar hand terug. „Ik kan niet weggaan. Als ik ga, zullen ze deze plek niet sparen. "” Om Daniel zo'n grote troepenmacht te laten mobiliseren, moet Olivia veel voor hem hebben betekend. Olivia glimlachte bitter en luisterde naar de toenemende zoemgeluiden om haar heen. Nu was zelfs het gebied voor hen omsingeld.” <Chapter>Hoofdstuk 86 Ik ben de echte winnaar

"Tobias, helemaal nerveus, flapte eruit: 'Je hebt nog een kans als je de speedboot neemt. Geef nu op, en je bent verloren.'

Olivia schudde alleen maar haar hoofd. 'Het heeft geen zin. Waar ik ook heen ga, hij zal me vinden.'

Daniel, met Nolan in zijn kielzog, stormde naar hen toe, zijn gezicht een...