.2. Je bent hier voor mijn vermaak.
Zoals beloofd arriveerde Kaiden binnen vijftien minuten na hun telefoongesprek bij het huis van de Alpha. De vreemd uitziende Omega bleef Zane volgen totdat hij recht in haar gezicht moest schreeuwen om haar weg te krijgen. Wat een lef. In tegenstelling tot andere roedelleiders hecht Zane's vader veel waarde aan familieprivacy; daarom wonen ze niet in een gigantisch landhuis voor de hele roedel. Ze hebben wel een landhuis, maar dat is alleen voor de Alpha-familie. Sommige Omega's, bedienden en incidentele huishoudsters wonen in een gastenverblijf, niet ver van het huis van de familie.
Andere roedelleden wonen in aparte huizen, met hun familieleden. Wie uit hun woning wil verhuizen, moet met de Alpha spreken en zijn goedkeuring krijgen, hetzelfde geldt voor gekoppelde stellen die hun eigen familiehuizen willen bouwen. Met andere woorden, het roedelsysteem was erop gericht iedereen privacy te geven en onnodige ruzies en gevechten tussen de roedelleden te vermijden, elke stap strikt gecontroleerd door de leider.
Na het ontbijt met zijn ouders voelde Zane de drang om weg te rennen, alles op te geven en de roedel en zijn ouders de rug toe te keren. Waarom zou je dat vragen? Dat is een makkelijke vraag om te beantwoorden.
Hij is niet het type persoon dat zijn acties rechtvaardigt, maar soms is het gewoon te veel.
Het gezeur over het overnemen van deze grote verantwoordelijkheid, het nodig hebben van een partner aan zijn zijde, en wat zijn moeder ook maar wil klagen. Alle problemen met de grenzen worden op Zane's schouders gegooid en dat lijkt te veel te zijn.
Soms kan Zane zichzelf niet helpen, maar denkt hij hoe gemakkelijk het zou zijn om op te geven. Soms vraagt hij zich af hoe zijn leven zou zijn als hij in een gewoon roedellid of krijgersfamilie was geboren. Natuurlijk is er nog steeds een beetje verantwoordelijkheid, maar niet zoveel als nu. Moet Zane zijn vermogen om te leiden in twijfel trekken als hij constant wordt herinnerd aan het feit dat hij geboren is om een leider te worden?
"Aarde aan Zane, luister je?" Hij schrok op door de hand van zijn beste vriend op zijn schouder. Dit is niet de eerste keer dat Kaiden Zane betrapt, vooral de afgelopen weken.
"Ja, ik luister, wat zei je?" Nadat de woorden Zane's lippen verlaten, voelt hij meteen de behoefte om zichzelf een facepalm te geven voor het zijn van zo'n idioot. Natuurlijk luisterde hij niet, en om het nog erger te maken - hij kan niet liegen. Verdomme.
Kaiden grinnikte en rolde met zijn ogen, dezelfde oude actie die hij doet wanneer Zane niet luistert.
"Het is oké, kerel, het is niet alsof ik iets belangrijks zei. Gewoon wat vragen over gisteren en Ashley," de grijns op zijn gezicht werd merkbaar groter nadat de naam van die specifieke wolvin hardop werd uitgesproken.
"Laat het, mijn ouders hoeven de details niet te weten," gromde Zane geïrriteerd. Zijn beste vriend was de beste man die Zane ooit had ontmoet, maar hij had wel een iets te grote mond voor een man.
"Je ouders zijn goed op de hoogte van je doen en laten. Hoe was het feest?" vroeg de Luna glimlachend aan haar zoon. Natuurlijk was ze niet enthousiast over zijn gewoonte om naar alle feestjes te gaan, maar ze wilde ook dat haar zoon een beetje vrijheid genoot.
"Het was prima," sprak Zane met opeengeklemde tanden. Wie, bij zijn volle verstand, zou zijn ouders willen vertellen welke trut hij de vorige nacht geneukt had? Een beetje te veel gevraagd, nietwaar?
"Ik hoop dat je condooms hebt gebruikt. Ik wil niet dat mijn zoon op zo'n jonge leeftijd vader wordt. Ik kan ermee leven dat je je lul in een versnipperaar steekt, voor zover het mij aangaat, maar als je een trut zwanger maakt, zijn we klaar. Onthoud dat je partner ergens daarbuiten is. Stel me niet teleur, of haar. Nou ja, mogelijk hem." Zane's vader grinnikte. Hij plaagde zijn overduidelijk hetero zoon al jaren, door hem te herinneren aan de mogelijkheid om een mannelijke partner te ontmoeten.
"Pap, hou op. Ik heb niemand zwanger gemaakt. Best knap van me, nietwaar? Nu, excuseer ons, we moeten naar school," Zane stond op en liep naar zijn slaapkamer, zijn beste vriend achterlatend.
Op weg naar boven botste dezelfde Omega per ongeluk tegen hem aan. Ze verloor haar evenwicht en bedekte haar gezicht met haar handen, klaar om te vallen. Dat gebeurde niet - een paar sterke armen grepen haar bij haar middel en hielden haar vast. Even bevroor ze van angst. De jonge vrouw kwam snel weer bij zinnen en wurmde zich uit zijn greep. Ze knielde en smeekte om Zane's vergeving. Hoewel het ongeluk niet opzettelijk was, had niemand het recht om iemand van de Alpha-familie aan te raken.
"Kom vanavond bij me, en ik vergeef je onhandigheid misschien," grijnsde Zane.
"Ik- ik wat? Wat bedoelt u, meneer?" Omega trilde van angst, haar hoofd hing laag.
"In de logeerkamer. We zullen wat plezier hebben, en je bent van de haak. Het maakt me niet uit als je je baan opgeeft - wat jou het beste uitkomt," hij haalde zijn schouders op, zich bewust van zijn overwinning over de lagere wolf.
"Pardon? Dus ik moet kiezen tussen mijn lichaam verkopen of mijn baan verliezen, simpelweg omdat ik op het verkeerde moment struikelde?" De vrouw richtte zich boos op. Ja, ze mag dan een Omega zijn, maar dat betekent niet dat dienende wolven helemaal geen fatsoen hebben.
"Wat kies je? Ik heb het nogal druk, zoals je misschien weet - ik heb geen tijd voor deze onzin," in de ogen van de vrouw was Zane de gemeenste man die er was. Hij behandelde haar als vuil, ook al probeerde ze onder alle omstandigheden behulpzaam te zijn. Ze had haar baan nodig, maar nadat Zane haar een keuze had gegeven, wist ze wat de beslissing zou zijn.
"Ik heb deze baan nodig, meneer, ik heb hem heel hard nodig," probeerde ze hem te overtuigen voordat ze een spontane beslissing nam.
"Lijk ik alsof het me iets kan schelen? Je bent hier voor mijn vermaak, vergeet dat niet," knipoogde Zane, zich niet bewust van hoe graag de Omega die grijns van zijn gezicht wilde slaan.
"Dank u, meneer, ik ga nu," de vrouw boog en draaide zich om, klaar om te vertrekken. Zane greep haar bovenarm en trok haar terug.
"10 uur vanavond, precies," fluisterde hij in haar oor. De woorden klonken niet als een uitnodiging, meer als een uitdaging om te laat te komen.
"U heeft me verkeerd begrepen; ik kom vanavond niet. Ik neem ontslag," glimlachte ze en trok haar arm uit zijn greep.
"Hah, ik wist het - je bent bang," probeerde Zane haar te bespotten, diep beledigd door de Omega. Geen enkele vrouw had hem ooit nee gezegd, en deze waardeloze deed het zojuist.
"Meneer, het vergt veel moed om nee te zeggen. Nog meer om nee te zeggen tegen een toekomstige Alpha. Ik mag dan een simpele Omega zijn; ik mag de baan en het geld harder nodig hebben dan anderen. Maar ik verkoop niet het beetje zelfrespect dat ik in me heb. Een baan is tijdelijk; ik ben meer dan in staat om een nieuwe te vinden. Goedendag, meneer," glimlachte de vrouw, ze keek Zane aan, maar haar ogen ontmoetten de zijne nooit.
Ze liet hem staan. Zane wilde zichzelf slaan toen de vrouw uit zijn zicht verdween. Als ze besluit naar beneden te gaan en te klagen over zijn gedrag, zal Zane diep in de problemen zitten zodra zijn ouders erachter komen.
Hij besloot later met de gevolgen om te gaan en haastte zich naar zijn kamer om de nodige spullen voor school te pakken.
Toen Zane weer beneden kwam, werd hij verrast door een onverwacht tafereel. Zijn moeder zat huilend op de schoot van zijn vader.
"Mam? Wat is er aan de hand?" Zane naderde hen voorzichtig. Als Alpha wist hij hoe zijn vader zou kunnen reageren als zijn partner van streek is, laat staan als iemand in de buurt komt.
"Z-ze heeft o-ontslag genomen," sprak de Luna door haar snikken heen, haar gezicht verbergend in de borst van de Alpha.
"Wat?" Zane trok een wenkbrauw op.
"Camilla, de jonge Omega die hier werkte. Ze heeft het financieel erg moeilijk, dus we boden haar hier een baan aan. Haar ouders zijn vorige week overleden, en de enige levende verwant is haar grootmoeder, die helaas erg ziek is. Ik begrijp niet wat er is gebeurd; ze was zo blij om hier te werken. Camilla's moeder was een goede vriendin van onze familie; daarom is je moeder zo van streek. Ze wil ons geld niet aannemen als ze het niet verdient," zuchtte de Alpha.
Een golf van spijt overviel Zane. Door zijn acties verloor de Omega niet alleen haar enige inkomen, maar eindigde zijn moeder ook in tranen.
Hij schudde het gevoel van zich af en keek naar zijn vader.
"Ze redt zich wel. Omega's vinden altijd wel iets om te doen - daarvoor zijn ze onderdeel van de roedel," klonk Zane harteloos.
"Je bent nog niet klaar om een Alpha te worden, zie ik. Op een dag zul je begrijpen dat een leider voor iedereen zorgt, ongeacht hoe zwak of sterk ze zijn. Alpha's hebben veel verantwoordelijkheden, en je 'het kan me niet schelen'-houding zal je geen geweldige leider maken, zoon. Maak je klaar, Kaiden wacht op je in de auto. Fijne dag en denk na over wat ik net heb gezegd," de Alpha stond op en droeg zijn partner naar boven, Zane kon zijn moeder nog horen huilen zelfs nadat hij het huis had verlaten. Hij stapte in de bestuurdersstoel en leunde met zijn voorhoofd tegen het stuur.
"Wat is er aan de hand, kerel? Waarom huilt je moeder?" Kaiden klonk bezorgd, zijn ogen zoekend naar enige emotie op Zane's gezicht.
"Stomme Omega onzin. Het is niet belangrijk, laten we gaan!" gromde Zane en startte de motor, racend naar school.
Ze spraken niet veel tijdens de autorit, maar Kaiden slaagde erin Zane's humeur op te vrolijken. Een tijdje kon Zane niet begrijpen waarom de Omega zijn ouders geen reden gaf voor haar vertrek. Waarom verklikte ze hem niet? Ze had kunnen zeggen dat het zijn schuld was, maar dat deed ze niet.
Toen Zane bij de school parkeerde, zag hij dezelfde Omega-meisje. Ze stond bij de ingang; haar wangen bevlekt van de tranen, de vrouw hijgde alsof ze tien mijl had moeten rennen om hier te komen.
Zane voelde bijna medelijden met haar - bijna.
Een man naderde haar en sloeg zijn armen om haar middel; de vrouw zocht onmiddellijk troost bij de vreemdeling.
Dat bracht Zane tot het kookpunt - hoe durfde ze HEM te trotseren om vervolgens met anderen te rotzooien? Wat een lef!
Zane stapte uit zijn auto en nam lange, boze stappen in hun richting. Hij was nog maar tien meter verwijderd, nog steeds onopgemerkt door de Omega en de man, toen iemand Zane's arm vastpakte.