Hoofdstuk 4
"Ik hou van mijn volk, ze verdienen een geweldige Luna en een sterke erfgenaam," hijgde hij.
Oh! Hoe nerveus kan iemand zijn!
"Ik weet zeker dat ze dat doen. Ik zou graag meer over jou willen weten," glimlachte ik.
Dit was mijn derde gesprek van de dag. We liepen door de velden en praatten over hoe het leven zou zijn als hij zou winnen. Ik wilde de mannen leren kennen voordat ze zouden vechten. Dit was geen onderdeel van de traditie, maar ik had erop aangedrongen en mijn ouders ook.
De alfazoon met wie ik nu was, was 17 en behoorlijk gespannen over zijn kans met mij. Ik kon met hem meeleven en zijn hoop begrijpen.
We liepen al tien minuten en hij had nog geen woord over zichzelf gezegd.
"Ik hou van lezen en leren. Mijn vader wil dat ik meer vechttraining doe, maar ik doe mijn best om beide te balanceren," hij had inderdaad brede schouders en stevige armen. "Ik weet dat het dwaas lijkt, maar ik geloof echt dat kennis ook macht is. Hoewel ik weet dat jij een sterke krijger bent," glimlachte hij, terwijl hij zijn handen wrong.
"Dat ben ik. Ik heb veel vormen van gevecht geleerd om mijn roedel te verdedigen. Hoewel lezen een van mijn passies is," ik keek over de velden naar het groeiende voedsel dat mijn roedel aan het einde van het seizoen zou oogsten. Ik zou daar niet voor aanwezig zijn.
"Echt waar," onderzocht hij. "Ik ben zo blij, het zou fijn zijn om mijn boeken met mijn partner te delen," knikte hij, zijn ogen nu stralend.
"Ik hou van een goede roman," vervolgde ik.
Zijn gezicht betrok. "Ah," hij draaide zijn hoofd van me weg. "Ik bedoelde non-fictie. Wetenschapsboeken, psychologie en historische teksten," hij vouwde zijn handen achter zijn rug.
Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Er valt ook veel te leren van fantasieromans. Moraal, feiten, omgaan met verdriet, liefdesverdriet," wierp ik tegen.
Hij glimlachte. "Je hebt gelijk. Nog steeds niet mijn favoriet. Ik denk wel dat ik je er de hele dag over zou kunnen horen praten," zei hij, terwijl hij zich weer naar me omdraaide en glimlachte.
Ik weet niet zeker of hij te mooi lijkt om waar te zijn.
Ik kon niet hopen om verliefd te worden in één gesprek, en hij leek eerlijk. Geen man die me probeerde te misleiden zou zijn ontevredenheid tonen met een van mijn antwoorden, tenzij hij dom was.
"Dat is heel lief, Maxwell," lachte ik.
"Je tijd is om, Annette heeft wat taken te doen," Theo stak zijn hoofd tussen ons in.
Ik glimlachte en zwaaide hem gedag terwijl ik me omdraaide.
"Noem me alsjeblieft Max!" riep hij aarzelend achter me aan.
"Alleen als jij me Anna noemt!" riep ik terug.
Ik draaide mijn hoofd naar het gebouw van onze roedel. Dit was het beste gesprek dat ik vandaag had gehad. Ik vond hem leuk, hoewel ik nog steeds een steen in mijn hart voelde dat hij niet voor mij was.
"Hij leek aardig," prikte Theo in mijn zij.
Ik draaide me naar het midden van mijn broers. "Dat was hij. Toch houd ik mijn hart achter gesloten deuren. Er zit iets in me dat me zegt te wachten," schudde ik mijn hoofd, verward door dit onrustige gevoel dat ik vasthield.
"Zijn het je angsten?" Theo stopte. "Je moet ze niet laten je tegenhouden, weet je," hij keek zo bezorgd. Ik wist dat het niet makkelijk voor hem was om me zo te zien, zo kwetsbaar en er was niets wat hij kon doen.
"Dat is het niet, ik heb het gevoel dat er iets ontbreekt," haalde ik mijn schouders op, niet zeker hoe ik hem het gevoel kon uitleggen waarvan ik wist dat het juist was.
Hij stopte zijn handen in zijn zakken. "Misschien is er iets dat de godin je wil laten zien?"
Ik draaide me van hem weg. "Ik kan alleen maar hopen, toch ga ik ernaar luisteren. Ik zal niet buigen."
"Zoals je zou moeten," liep hij lui achter me aan. "Ik wou dat ik je advies kon geven, maar ik wist al heel lang wie ik wilde. Niemand gaf erom wie ik koos."
Hij en Cea waren goed samen. Ze haalden het beste in elkaar naar boven en ik zag het elke dag. Het was soms moeilijk om naar te kijken, wetende dat ik nooit zoiets voor mezelf zou hebben.
"Moeder wil dat je haar helpt met Patricia. Ze is te vroeg begonnen," legde Theo eindelijk uit waarom hij me inderdaad uit mijn gesprek had gehaald.
Ik draaide me nu woedend om dat hij me zo lang had laten kletsen. "Ben je een idioot? Waar is ze!"
Ik rende weg zodra hij me haar locatie gaf.
"En we hebben paarden. Prachtige rassen, zo verdienen we het geld dat we hebben..." Hij keek me niet eens aan terwijl hij sprak. Hij had de hele tijd gesproken.
Ik kon me niet druk maken, mijn gedachten waren nog steeds bij Patricia. Ze had zo'n prachtig meisje gebaard. Haar man, een sterke krijger, had al zes zonen. Zes! De baby was zo snel gekomen omdat ze niet ademde, maar ik kon zien dat ze ons nog niet had verlaten.
Mijn moeder hielp Patricia en ik werkte met de ouderen om haar dochter terug te brengen.
Al snel waren er kreten van een verstikte aard, niet gewend aan frisse lucht. Patricia huilde van geluk toen ik haar meisje op haar borst legde.
Die momenten van vreugde die je krijgt door er voor anderen te zijn in momenten van echte nood, waren de grootste soort high die ik me kon voorstellen.
".....Ik verwacht natuurlijk dat je rijdt, want dat doen we het grootste deel van de dag. Je mag een paard niet breken, want ze kunnen een beetje ruw zijn. Ik zou je niet eens in de buurt van de ongebroken paarden laten komen terwijl je zwanger bent...."
Patricia deed het heel goed, hoewel ze veel bloed had verloren. Haar man, een van de grootste mannen die ik ooit had gezien, leek gebroken bij het zien van haar bewusteloos. De ouderen hadden haar thee gegeven om te slapen en haar kracht terug te krijgen.
".....je zou de geur soms niet kunnen geloven, maar ik denk dat je er wel aan zult wennen..."
Het was een van de rollen die ik het leukst vond. Ik kon alleen maar hopen dat mijn alfa het zou toestaan of dat zijn ouderen het zelfs zouden overwegen.
"....Ik heb veel paarden gereden, dus ik ben in goede vorm. Het toernooi morgen zal zo makkelijk zijn....."
"En de zon gaat helemaal niet onder," ik was verbaasd dat dit echt gebeurde.
"Bijna vier maanden lang niet," legde hij uit.
"Hoe slaap je in hemelsnaam!" lachte ik voordat ik een slok thee nam.
De honing in de vloeistof was om mijn stem door alle gesprekken heen te helpen. Dit gesprek was makkelijker dan de andere.
Ik praatte met Peter over de bevroren maanroedel. Hij vertelde me alles over de mensen en de seizoenen, omdat die behoorlijk extreem waren.
"Het is vrij eenvoudig als je je ramen bedekt. Ik weet zeker dat je het zou kunnen als je ooit kwam," grapte hij.
Het was fijn dat hij niet zo veronderstellend was als de andere mannen die allemaal beweerden dat ik de hunne zou zijn. "Denk je niet dat ik het zal zien?" Ik kneep mijn ogen samen naar hem.
Ik wilde zien of hij oprecht was. Misschien was dit gewoon een andere tactiek om onder mijn huid te kruipen. Het was moeilijk om hem te peilen.
Hij verstilde even voordat hij zich volledig naar me toe draaide. "Mag ik je iets vertellen?" vroeg hij smekend.
Ik zette mijn mok neer en knipperde even bij zijn emotieverandering. "Ik veronderstel van wel."
"Er is een meisje in mijn roedel met wie ik al maanden in het geheim omga. Mijn ouders hebben geen idee en het was een eer om hier uitgenodigd te worden. Ik wil haar echter wel. Ik heb haar nodig als mijn Luna," snel beseffend dat hij me misschien beledigd had, voegde hij eraan toe: "Jij bent geweldig! Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel, ik zou ongelooflijk gelukkig zijn om jouw gunst te winnen en je aan mijn zijde te hebben. Toch, ik-ik hou van haar."
Ik knikte en pakte mijn mok weer op, dronk opnieuw voordat ik sprak, en liet hem sudderen in zijn angst. "Ze klinkt als een echte parel. Ik hoop dat ze weet dat je niet van plan was om me echt te winnen?"
Hij slaakte een zucht van verlichting. "Ze was helemaal niet blij dat ik vertrok, maar ik zorgde ervoor dat ze wist dat ik het deed om jouw roedel niet te beledigen, omdat ik hoop op goede relaties met jullie."
Ik speelde met de mok in mijn handen en lachte inwendig. "Nou, dan denk ik dat we in een goede positie verkeren."
"Ehm. Hoezo?" Zijn zenuwen keerden in een oogwenk terug.
"Je kunt me vertellen wat je weet over de andere mannen die proberen me te claimen," onthulde ik mijn plannen.
Hij leunde achterover in zijn stoel. "Je bent heel slim."
Ik haalde mijn schouders op en bleef drinken. "Serieus, vertel me wat je weet."
"Nou, Gregory Shills heeft gezegd dat hij nog steeds in goede positie verkeert, ook al heb je niet met hem gesproken. Arthur Marcken praat alleen over de ranch in zijn roedel. Een man kan niet anders dan naar je, ehm... troeven staren. Een andere man is, denk ik, geïnteresseerd in je oudste broer. Maxwell Voxel is volgens mij echt geïnteresseerd in jou, hoewel hij op zichzelf blijft. De enige andere man die serieus lijkt over jou, is nog niet gearriveerd," somde hij de belangrijkste groep mannen op.
Het boek en de geperste bloemen kwamen in mijn gedachten. Ik kon het weer ruiken en mijn hart begon lichtjes te racen.
"Ja, wat weet je van de ontbrekende man?" probeerde ik zo nonchalant mogelijk te vragen.
"Hij is de alfa van een Canadese roedel. De Northern Eclipse roedel, denk ik, en hij heeft zijn beta vooruit gestuurd met geschenken voor jou om zijn vertraging te verontschuldigen. Ik ben doodsbang om te zien hoe hij eruitziet, want zijn beta is groter dan ik,"
"Ik weet het! Ik viel bijna om toen ik besefte dat hij niet de alfa was!" giechelde ik.
"Het is een gedurfde zet om pas bij het toernooi te komen,"
"Hmm. Toch heeft hij de tijd genomen om geschenken te halen die ik echt leuk vind. Ik ben bang dat ik een fictieve prins creëer,"
"Wie weet, misschien heeft de godin je weer toegelachen?"
"Wat ik wil weten is hoe hij wist dat hij me een roman moest geven?" Ik draaide mijn hoofd om naar mijn moeder te kijken.
De schuldige partij nipte nerveus aan haar wijn.
Na een paar lange dagen van gesprekken met nerveuze jongens, kreeg ik een moment van rust om met mijn familie te dineren.
Het was een wereld van verschil met het diner dat ik gisteravond had met een alfa die weigerde zijn zoon alleen met mij te laten en al mijn vragen beantwoordde.
"Eva, dat meen je niet," zuchtte mijn vader, geïrriteerd door het bemoeien van mijn moeder.
Ik prikte in de biefstuk op mijn bord. Ik had de hele dag snacks en lekkernijen gehad om mijn gesprekken met de mannen te bevorderen. Ik had helemaal geen honger.
"Ik zie het kwaad niet in een man die wilde weten wat ze leuk vond," glimlachte mijn moeder terwijl ze met haar oorbellen speelde.
"Je toont partijdigheid," gromde mijn vader.
"Dat doe ik niet," verdedigde ze zich. "Ik deed gewoon wat hij vroeg, Jonathan," mijn moeder staarde naar zijn verontwaardiging. "Als een man vroeg om mijn dochter een cadeau te geven dat ze echt leuk vond, zou ik het hem hebben verteld, want dat toont tekenen van een goede partner!"
"Het is ook een tactiek die door misbruikers wordt gebruikt om je snel verliefd te laten worden," mompelde James onder zijn adem.
Ik kon mijn ogen niet helpen te vergroten. Ik had gehoopt dat dit betekende dat de mysterieuze man oprecht was, maar zijn mysterie kon reden tot zorg zijn.
"James!" berispte Charlie hem snel.
"De Northern Eclipse roedel is een sterke en nobele roedel. Ik ken de moeder van deze alfa en ik denk geen seconde dat ze een vrouw in gevaar zou brengen. Zijzelf was in Annette's positie," hij nipte aan zijn whisky.
Ah. Er was dus iets verborgen. Misschien is dit de reden waarom hij wegblijft, zijn moeder zou zijn beslissingen kunnen beïnvloeden.
"Charlie is behoorlijk groot, maar dat heeft me nooit iets uitgemaakt. Je weet dat hij zich vaak inhoudt, hij kent zijn kracht," hij stopte zijn mond vol terwijl hij praatte. "Gelukkig maar. Toch zou ik banger voor hem zijn als hij dat niet deed. Ik zou er niet van gedroomd hebben hierheen te komen als hij dat wel deed."
Gregory Shills was aantrekkelijk in de basiszin. Zijn rossige haar en Cheshire Cat-glimlach. Toch voelde ik elke keer dat hij in de buurt kwam alsof ik wilde overgeven.
Hij droeg te veel cologne en ik verlangde naar de laatste smaken van de zeelucht. Zijn kleren waren mooi, maar zijn manieren lieten veel te wensen over. Hij gedroeg zich niet alsof hij respect had voor mij of mijn familie. Zijn hele persona stonk naar onverdiende zelfverzekerdheid.
"Je zou verbaasd zijn over het aantal mensen dat bang is om hem in de ogen te kijken met jouw familieachtergrond, maar ik denk dat hij normaal is,"
Ugh! Hij was als een onsmakelijk gerecht dat je keel afglijdt.
"Gregory, ik respecteer je roedel te veel om dit te laten doorgaan. Ik ben bang dat ik mijn lijst voor het toernooi al heb samengesteld en het is alleen maar eerlijk tegenover jou dat ik je tijd niet wil verspillen, vaarwel,"
Ik stond op en begon zo snel mogelijk weg te lopen. Ik wou dat ik zijn gezicht had kunnen vastleggen: als een vis die naar lucht hapt.
"Beta O'Connell," ik trok mijn wenkbrauwen op en de man boog zijn hoofd naar mij.
"Mevrouw Maloria," antwoordde hij.
Ik had hier de hele week op gewacht. Ik had zijn gesprek tot het einde uitgesteld om te zien of de alfa zou verschijnen en zo niet, om O'Connell te laten zweten.
Ik schonk hem een vriendelijke glimlach terwijl ik mijn ogen tegen de zon afschermde.
Ik zat op een van de vele verborgen plekjes op ons roedelterrein. Dit plekje ligt meer in het bos met alleen een oude boom die tot een bankje is gehakt. Het keek uit over een andere klif, maar een veel kleinere.
Pups sprongen hier vaak vanaf om het respect van de roedel te verdienen, hun wolven te krijgen en te beginnen met hun wilde avonturen.
"Ik neem aan dat je alfa nog niet hier is?" Ik beoordeel de man terwijl we praten.
Ik zie de bezorgdheid in zijn ogen.
"Hij is nog steeds vertraagd, maar ik verzeker je dat hij voor het toernooi zal arriveren," knikte hij.
"Als hij gekozen wordt," draai ik me om en begin door het boek op mijn schoot te bladeren.
Ik hoorde de beta een beetje van de ene naar de andere kant schuifelen op het zand en de stenen.
"Vond je het cadeau niet leuk?" Hij begon in zijn zak te reiken. "Hij heeft andere gestuurd."
"Cadeaus zijn leuk, maar ik wil de man leren kennen en zijn afwezigheid maakt dat ik hem onbetrouwbaar vind," ik sloeg een bladzijde om met een schouderophalen.
De beta keek rond naar de twee krijgers bij ons.
"Ik beloof je dat hij je goed zal behandelen," Hij kwam iets dichterbij. "Ik wil je niet van streek maken, ik heb nog een cadeau voor je, een dat laat zien dat hij voor al je behoeften zal zorgen."
Hij zette een klein houten doosje naast me neer.
Toch bewoog ik niet van mijn plek en bleef stil lezen, alleen af en toe naar hem kijkend en mijn hoofd schuddend.
De beta keek nadrukkelijk naar het vierkante doosje alsof dat genoeg zou moeten zijn.
Hij is veel te nerveus.
Ik moest mezelf inhouden om niet te lachen om deze arme tweede. Hij was duidelijk opgedragen om me te sussen in de hoop dat zijn alfa kon meedoen.
Charlie zei dat deze alfa uit een nobele roedel kwam en papa zei dat zijn moeder ook een alfa vrouw was. Dit maakte dat ik meer wilde weten en hem een kans wilde geven, maar tegelijkertijd ging ik niet blindelings vertrouwen.
Ik zuchtte en sloot mijn boek.
"Vertel me over je alfa," ik zwaai mijn arm over het bankje en kijk hem met samengeknepen ogen aan.
Zijn houding veranderde onmiddellijk. "Hij is een goede en sterke man," deze beta zette zijn borst een beetje vooruit. "Hij zorgt ervoor dat ons volk en onze landen verdedigd worden. Hij heeft ons geholpen te bloeien en luistert naar ons voor advies. Zijn kracht geeft ons kracht en hij werkt en vecht naast ons."
"Hmmm, een alfa die advies inwint, dat is interessant. Wat doen de vrouwen op jullie land?"
"Ze maken kleding, boeren, genezen, verdedigen, voeden de jongeren op en koken. Net als hier. We zijn iets meer landelijk en voorzien graag in onze eigen behoeften, toch geloof ik dat je daar zou gedijen. Een vrouw van jouw kaliber is perfect voor ons."
"Perfect! Dat is veel om aan te voldoen... vooral voor een man die zijn gezicht nog niet heeft laten zien... waarom?"
"Zoals ik al zei, hij houdt onze landen verdedigd. Er was wat problemen met een roedel niet ver van de onze en hij wilde je niet meenemen zonder de situatie onder controle te hebben."
"En hij was zo zeker dat hij me zou winnen?" Ik veinsde verontwaardiging. Elke man hier heeft beweerd dat hij me moeiteloos zou winnen. Behalve Max.
Deze keer glimlachte de beta. "Hij is van twee alfa's, mevrouw Maloria, je weet wat voor effect dat heeft op het nageslacht. Ik zie het in jou. Ik twijfel er niet aan dat mijn alfa de laatste man zal zijn die overeind blijft."
Ik tuitte mijn lippen en fronste mijn wenkbrauwen. Loyaliteit die zo fel is, wordt beloond aan degenen die het verdienen. Misschien is deze alfa wat hij wordt voorgesteld te zijn.
"Laatste vraag," ik draai me weer van hem af en pak het doosje.
"Alles."
"Wat is zijn naam?" Ik rolde het doosje in mijn handen, worstelend met de verleiding om te zien wat erin zat.
"Grayson."
Ik opende het doosje.
Hij weet wel hoe hij een meisje geïnteresseerd moet houden.
"Hij mag meedoen."
Auteursnoot:
Hoi, bedankt aan iedereen die heeft gelezen. Het is zo fijn dat jullie opslaan en reageren, jullie hebben geen idee hoeveel dat voor me betekent. Ik ben zo blij dat jullie allemaal hebben genoten van het weinige dat ik tot nu toe heb uitgebracht. Ik beloof dat het verhaal binnenkort sneller zal gaan.
Ik ga proberen elke maandag een update te plaatsen, zodat jullie allemaal regelmatig op de hoogte blijven. Als er een hoofdstuk is waar ik echt enthousiast over ben, kan het eerder uitkomen, of als een hoofdstuk me problemen geeft, kan het later uitkomen, maar ik doe mijn best om op tijd te blijven.
DANK JE!!