Hoofdstuk 1
Mijn vader is langer dan elke man die ik ooit heb gezien...
Mijn moeder lijkt bedrieglijk klein, maar ze kon de beste krijgers van drie naburige clans doden...
En ik kwam van hen.
Ik was een zeldzaam ras. Geboren uit twee alphas en een vrouw. Mijn moeder was zo, en haar moeder ook. Haar moeder ook, want ik had een prachtige bloedlijn. Elke zoon van een alpha zou voor mij doden. Een vrouw met alpha-bloed.
Begrijp me niet verkeerd, ik was gelukkig, gezegend en geliefd. Opgroeiend had ik geen idee van de uitdagingen die mijn leven zou tegenkomen, alleen maar vanwege mijn vermogen om een man een sterke pup te geven.
Het was zo goud als ik me kon herinneren. Ik lachte en danste en rende totdat mijn longen brandden en mijn voeten eeltig waren. Ik leerde mijn taken om mijn gemeenschap te helpen genezen en verdedigen. Mijn roedel.
Mijn ouders waren echter verstandig, ze leerden me voedsel verbouwen, koken, jagen en leren. Ik wist hoe ik zelfvoorzienend moest zijn, zodat ik, wat er ook zou gebeuren, mezelf zou kunnen helpen.
Veel vrouwen in mijn positie worden gefokt en dan verlaten. Hun alphas krijgen een sterke pup, misschien een kostbare dochter, en ze worden voor dood achtergelaten.
Ze zorgden ervoor dat ik een leven zou hebben.
"Anna!"
Mijn moeder kan harder roepen dan een man. Hoewel ik bijzonder laat was. Ik had de hele ochtend, de hele week, mijn voeten gesleept. Ik wilde dit niet doen.
Ik had mijn ouders gesmeekt om nog een jaar uitstel, gewoon om me een beetje tijd te geven om mijn leven, mijn onafhankelijkheid en mijn gezond verstand vast te houden.
Ze hadden echter gelijk. Door een hitteperiode gaan zonder partner kan je doden. En ik weiger mijn leven op te geven.
Dus nu had ik mijn krullende bruine lokken in een knot gedaan die sommige lokken als een waterval liet stromen en meer aan de voorkant om mijn gezicht te omlijsten. De eenvoudige jurk die ik droeg was aangenaam voor elk oog. Ik ging altijd voor elegantie en klasse. Een daglichtblauwe zijden jurk omhulde me. De Queen Anne-halslijn en het strakke silhouet waren het doel van de avond.
"Een mooi stuk vee ben ik," mompelde ik.
Mijn woede was de afgelopen weken gegroeid. Ik had helemaal geen bezwaar tegen een partner. Ik was een hopeloze romanticus die droomde van ware liefde. Ik wist gewoon dat dit me nooit die wens zou vervullen om bekeken te worden alsof ik meer dan perfect was. De blik van de wereld zet zich vast om me heen terwijl hij mijn kenmerken in zich opneemt. Ik zou nooit passie, intimiteit, euforie of liefde kennen.
Vanavond zou ik naar beneden gaan en jonge hooggeplaatste leden van zoveel roedels ontmoeten dat ik de tel kwijt was en ze zouden allemaal willen dat ik hun Luna zou worden en ik zou daar staan en glimlachen terwijl jonge mannen elkaar verscheurden om een kans te krijgen om met me naar bed te gaan. En wie had deze avond georganiseerd? Mijn ouders!
...nogmaals, ik weet dat ik kan sterven door een hitteperiode zonder partner. Het is een beetje vreemd dat je ouders willen dat je seks hebt. Ik weet dat ik daar niet fout zit.
Ik was achttien.
Voor mensen betekende dat nauwelijks iets, voor ons betekende het alles.
"Anna," er klonk een klop op mijn deur. "Het is Theo...
"En de rest van ons!"
Ik rolde met mijn ogen. "Kom maar binnen!"
Ze staken langzaam hun hoofden naar binnen, aangezien ik de laatste tijd nogal wraakzuchtig was geweest. Ik nam mijn ongeluk op elke arme voorbijganger af.
"Is het beestje klaar voor haar veiling?" Theo hield zijn hoofd schuin en sprak in een vreselijk Engels accent.
Ik draaide me om en hield mijn handen omhoog om te vragen of het er zo uitzag.
"Niet slecht," zei James terwijl hij op mijn bed ging zitten. "Je krijgt een leuke."
"Genoeg!" gromde Charles. Zijn ogen flikkerden heel even. "Beloof je je te gedragen?"
Hij keek rond in de kamer naar zijn drie jongere broers en zussen.
"Ik weet dat je niet blij bent vanwege wat er kan komen, maar je hebt hier nog steeds de laatste beslissing, en we zullen niet laten gebeuren dat er iets met je gebeurt," hij liep naar me toe en legde zijn gigantische handen op mijn schouders.
"Ik wil niet bedrogen worden, Charlie," ik voelde mijn maag even in mijn keel schieten. Mijn broers waren allemaal netjes en klaar in mijn kamer, wat betekende dat mama hen had gestuurd, wat betekende dat er iemand snel zou arriveren, wat betekende dat het echt tijd was en nu voelde het ineens als te veel te snel en ik was er helemaal niet klaar voor.
Theo zag de golven van emotie achter mijn ogen rollen. "Het komt goed, we komen allemaal uit dezelfde lijn. Niemand zal zo dom zijn om dat te doen," knikte hij langzaam terwijl hij oogcontact met me hield.
Ik ademde zwaar, nietwaar? Mijn handpalmen zijn zweterig.
Dit is echter mijn leven. De rest van mijn leven zal worden beslist. Ik zal iemand kiezen en dan zal ik de rest van mijn leven bij hen moeten zijn. Ze zullen van mij zijn en ik van hen en ik zal hen pups geven en hun Luna zijn en een roedel opvoeden en macht en zeggenschap hebben over zoveel mensen voor zo, zo lang en het zal zoveel zijn.
Ik plofte neer met een zucht. Nee wacht, dat deed ik niet, Theo zette me neer.
"Drink. Het," zei James terwijl hij een glas voor me duwde.
Oh! Een glas. Een glas water. Dat zou moeten helpen.
"Bedankt," kwam er een ruwe en droge versie van mijn stem uit.
Charlie knielde voor me neer en keek me aan met zijn beste grote broer ogen. "Denk je dat je dit kunt doen?"
Kon ik dat?
Had ik een keuze?
Moeder en vader hadden de brief van overeenkomst en aankondigingen naar iedereen gestuurd. Ik zou met de maan na mijn verjaardag worden gepresenteerd. Ik zou mannen ontmoeten en dan zou ik zien wie ik leuk vond. Vanaf daar was het meer aan de mannen totdat ik echt moest kiezen.
En alle roedels waren het erover eens dat ik mijn zegje zou hebben. Dat ik mijn man zou mogen kiezen.
En hier was ik, doodsbang omdat ik wist dat ze me nog steeds konden bedriegen.
Maar er wordt niets bereikt door bang te zijn. Als een man me bedriegt voor een sterke erfgenaam, neem ik mijn zoon en laat ik hem in het stof achter. Ik zal niet breken in leugens en gefluister. Ik zal de wind trotseren die komt.
Ik nam een lange slok en stond op, "Ik ben klaar," knikte ik terwijl ik mijn schouders naar achteren duwde. Mannen willen mij, ze zullen ervoor moeten vechten, zichzelf bewijzen.
"Oh, Anna!" Mijn moeder juichte toen ik de trap afliep. Haar ogen waren mistig voor dramatisch effect. "Je ziet er zo gracieus uit, mijn pup," ze kwam naar me toe en omhelsde me, en streek toen onmiddellijk mijn jurk glad.
"Sterk," de stem van mijn vader kwam van achter me, ik draaide me om en zag zijn lange en stevige gestalte. "Je ziet eruit alsof je je hebt voorbereid op een gevecht, kleintje," grijnsde hij, terwijl hij een glas vulde. "Goed."
"Papa," ik ga en omhels hem. Mijn vader wilde altijd dat we op eigen benen konden staan.
"Buig niet voor hen, Annette," hij hield me stevig vast alsof het de laatste keer was. Hij drukte mijn kleine gezicht tegen zijn borst alsof ik drie jaar oud was.
"Ze zullen er snel zijn, mijn pup, ga terug naar boven, je papa zal je komen halen als het tijd is," mijn moeder maakte zich druk, en scheidde me van de omhelzing van mijn vader.
Ze hield mijn hand vast. "Je broers kunnen het feest vooraf verkennen. Deze jongens bang maken, maar jij moet een entree maken om hen te laten weten wie je bent. Een prijs nee. De prijs," mijn moeder pakte me vast en leidde me de trap op. "Ik ken de angst die hiermee gepaard gaat, maar vertrouw erop dat wij je zullen helpen beschermen."
Ze bracht me naar mijn slaapkamer en zette me op de rand van het bed.
"Mijn liefste, ik weet dat je hebt gedroomd van liefde en romantiek... en dit is niet precies dat verhaal," zei mijn moeder terwijl ze mijn hand klopte. "Ik weet niet wat ik je moet vertellen, behalve dat deze situatie is wat je ervan maakt. Een relatie zal alleen zo ver gaan als jij het toestaat en hoe jij het wilt laten gaan. Als je woede wilt, is dat wat je krijgt, als je geluk wilt, zul je ernaar streven en als je ruimte wilt, zullen ze je die geven, maar ga niet te ver. Je verdient grote liefde, vanavond wil ik dat je wat hoop in je borst houdt voor één."
Ik knikte. "Denk je dat het een goede man zal zijn?"
"Ik denk niet dat de godin je in de steek zou laten, mijn pup," mijn moeder zwol van trots voordat ze de kamer verliet.
Ik zat twintig minuten lang met mijn voet te tikken. Stiptheid was cruciaal bij deze dingen, een teken van respect voor de familielijn en de vrouw. Ik wist dat ik niet lang zou hoeven wachten en dat iedereen klaar zou zijn. Mijn broers zouden de hand hebben geschud van elke man die ons huis binnenkwam en ze zouden hun geuren rond het huis hebben gemarkeerd. Krijgers van onze roedel zouden als laatste binnenkomen voor het geval iemand iets ongelooflijk doms zou doen en zou proberen me te ontvoeren.
"Annette, het is tijd."