Hoofdstuk twee
Lukas
Lukas zag enorm op tegen deze reis, simpelweg omdat Lockwood een stad was waar nog steeds veel mensen woonden. De opening van het resort waar hij naartoe ging, behoorde toe aan de Koninklijke familie van de Amerikaanse weerwolven. Specifiek aan hem, dus hij kon het niet afzeggen.
Koninklijke familie van Amerikaanse weerwolven, hah! Wat een grap.
Hij was zogenaamd de Amerikaanse Alpha Koning, maar hij had niet eens een land om over te regeren, het was zielig en het was allemaal de schuld van die walgelijke mensen.
In heel Noord- en Zuid-Amerika had hij slechts een schamele stad en een handvol dorpen als zijn territorium. En toch, mensen die overal opdoken als onkruid, lieten hen hun kleine ruimte niet voor zichzelf hebben.
Lukas zat momenteel op de achterbank van de auto die hem naar het resort bracht. De ramen waren getint om zijn privacy te beschermen. Hij had afgezien van het gebruikelijke gevolg dat bij de Alpha Koning hoorde, precies om die reden.
Het resort, 'Moonlight', was een grote gebeurtenis omdat het een van de eerste in zijn soort was. Het was een resort dat strikt voor weerwolven was en als Lukas niet het risico had gelopen een mens tegen te komen terwijl hij in Lockwood was, had hij er echt naar uitgekeken.
Moonlight lag aan de rand van Lockwood, genesteld in de altijd groene bomen die de schoonheid en trots van de stad waren. Er waren ook natuurlijke meren in de bossen, dus het was de perfecte natuurlijke plek om een resort te bouwen.
Het evenement zou tot ver in de nacht doorgaan, dus Lukas had al een van de Master suites voor de nacht geboekt.
Lukas' knappe gezicht kreeg een wrede uitdrukking, zijn blauwe ogen werden koud toen hij uit het raam keek. Hij zou blijven proberen de wet aangenomen te krijgen om te voorkomen dat mensen in voor weerwolven aangewezen gebieden zouden wonen. Hetzelfde werd hen aangedaan, dus hij begreep niet waarom het niet ook voor mensen gold.
Claire
"Rachel, wacht!" riep Claire buiten adem, maar haar vriendin bleef haar voorttrekken. "Ik wilde de stad zien, niet het bos!" Ze bleef klagen terwijl Rachel haar stevig vasthield en haar in de richting van het bos trok.
Ze was opgelucht dat ze had besloten haar fiets bij Rachel thuis te laten, want met hoe abrupt Rachel haar had meegetrokken, zou ze gedwongen zijn geweest haar fiets aan de kant van de weg achter te laten.
Ze liepen over straat toen Rachel plotseling stopte en uit het niets een hoog gilletje slaakte en haar meteen in de richting van het bos begon te sleuren.
"We kunnen altijd een andere dag gaan wandelen, Rachel!" Claire trok harder terug, ze had al genoeg van Rachel's vreemde gedrag.
Als haar oude vriendin naar het bos wilde, was dat haar zaak. Claire zou in haar eentje terugkeren naar de stad, ze zou haar eigen bezienswaardigheden bekijken als het daarop aankwam.
"Vertel me op z'n minst waar je me naartoe sleept." berispte ze, zichtbaar van streek.
Het was zo'n verrassing om de lieve Claire zo boos te zien dat Rachel weer bij zinnen kwam. "Het spijt me zo, Claire." verontschuldigde Rachel zich onmiddellijk. "Ik herinnerde me net dat de Alpha Koning vandaag naar de stad zou komen en ik moest stiekem een glimp van hem opvangen."
Claire rolde plagend met haar ogen. "Omdat je gelooft dat je zijn Bestemde partner zult zijn en hij je mee zal nemen naar zijn landhuis in de stad." Ze herhaalde wat ze Rachel zo vaak had horen zeggen.
Ze kon niet begrijpen hoe Rachel in zoiets kon geloven. Ze was een hopeloze romanticus in hart en nieren, maar ze kon niet geloven in Bestemde partners. Ze had lang geleden besloten het te accepteren als een van de eigenaardigheden van weerwolven.
"Natuurlijk zullen andere vrouwelijke weerwolven hetzelfde doen." zei Rachel met een zeer serieuze uitdrukking, haar grote bruine ogen wijd van opwinding. "Denk eraan als je menselijke Assepoester sprookje, we geloven allemaal dat wij de gelukkigen zullen zijn die in het glazen muiltje passen."
Claire kon hier niet tegenin gaan, niet nu Assepoester als voorbeeld werd gebruikt. "De Alpha Koning komt naar Lockwood? Mag ik hier wel zijn? Ik ben tenslotte een mens."
Rachel snoof. "Je bent een inwoner van Lockwood, er is niets mis mee dat je hier bent."
Claire kon niet anders dan toegeven dat ze ook nieuwsgierig was. Er waren niet veel monarchen meer in de mensenwereld, presidenten en gouverneurs hadden het overgenomen.
"Waar zullen we hem zien?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze waren een straat verwijderd van een ingang naar het bos, zo ver had Rachel haar meegesleept.
"Er komt binnenkort een resortopening. Als we opschieten, kunnen we hem zien terwijl hij naar binnen gaat." legde Rachel uit met nauwelijks verholen opwinding, haar donkerbruine paardenstaart stuiterde op en neer terwijl ze sprong.
Claire was niet zo opgewonden, maar ze zou met Rachel meegaan, gewoon omdat ze de Alpha Koning ook in persoon wilde zien. Ze had hem een paar keer in de media gezien en ze kon begrijpen waarom elke vrouw zijn Assepoester wilde zijn.
Ze koesterde echter geen dergelijke gedachten, omdat ze een mens was. Er was geen manier waarop de Koning van de weerwolven haar boven zijn soort zou kiezen en dat was prima voor haar.
Haar toekomstplannen waren om haar diploma te halen, terug te verhuizen naar haar ouders en een lieve man te vinden om mee te trouwen. Iemand die vriendelijk en zachtaardig voor haar zou zijn, de Alpha Koning was heel ver van die fantasie.
"Weet je waar het is?" vroeg Claire, terwijl ze Rachel haar hand liet nemen om haar weer mee te trekken. Haar vriendin was altijd erg energiek.
"Natuurlijk! Kom met me mee!" juichte Rachel, terwijl ze Claire achter zich aan trok.
Claire lachte zachtjes en schudde haar hoofd, terwijl ze zich liet meeslepen het bos in. "Alsof ik een keuze heb."
Geluiden van de natuur vulden het bos, de bomen en bloemen bloeiden in de lente.