Hoofdstuk 4: Hij is een beetje donkerder
Hoofdstuk 4: Hij is een tint donkerder
Brianna
Ik keek naar Callan terwijl hij met zijn hand over zijn donkere vijf-uur-schaduw wreef, die tatoeages en mannenringen waren genoeg om mijn benen samen te klemmen. Hij is zo aantrekkelijk, alleen al zijn handen maakten me drijfnat.
"Je kunt een oogje op haar houden," zei Callan zacht, maar omdat zijn stem zo diep is, klonk het als een gerommel.
"Ik zal wel iets bedenken," zei mijn broer, en dat was zijn manier om het onderwerp af te sluiten.
Bryce en ik raakten in een luchtig gesprek terwijl Callan ons, vooral mij, negeerde. Toen hij klaar was met eten, verontschuldigde hij zich en verdween.
"Meisje, ik wilde je al een tijdje iets vragen, maar ik weet niet hoe ik het moet brengen. Heb je nog contact gehad met moeder en vader?" Mijn maag draaide om bij de gedachte aan hen, en dat wist hij.
"Nee, helemaal niet, al jaren niet. Jij?" Ik voelde me ineens erg ongemakkelijk bij het idee.
"Nee, maar ik was zo lang in het buitenland en druk bezig met mijn carrière opbouwen. Ik wil gewoon niets belangrijks missen. Je hebt me nooit precies verteld hoe je bent waar je nu bent." Hij keek me aan voordat hij zijn tweede glas wijn leegdrinkt.
Is dat waarom hij dit zo brutaal ter sprake bracht? Ik had geen wijn bij het eten, maar misschien had ik dat wel moeten doen.
"Waarom zouden we terugkijken op het verleden? We zijn hier nu, laten we daarvan genieten," zei ik, terwijl ik naar deze luxueuze plek wees.
Hij leek even nadenkend, maar stemde uiteindelijk in dat het dom was om ons ongemakkelijke verleden op te rakelen. We stonden op nadat we klaar waren met eten en ik begon alles op te ruimen. Hij lachte en stopte me.
"Ze komen het wel opruimen," zei hij.
"Wie zijn 'ze'?" Ik was in de war.
"Het keukenpersoneel dat het heeft gebracht," zei hij met een 'duh'-gezicht. We liepen samen naar de woonkamer, maar ik bleef terugkijken naar de rommel.
"Weet je het zeker? Ik voel me slecht om iemand anders onze rommel te laten opruimen..." Ik fronste.
"Je moet hieraan wennen, want zo heb ik de afgelopen jaren geleefd, kleine zus. Geen gesjouw meer." Hij gaf me een speelse duw.
Ik was gewend om op te ruimen omdat ik vroeger door het huis sloop, ervoor zorgend dat mijn aanwezigheid nauwelijks merkbaar was als mijn vader in de buurt was en in een bui. Ik zorgde er altijd voor dat het huis schoon was, net als mijn moeder. Zij was altijd aan het opruimen en koken voor hem. Ze legde veel van die taken bij mij neer toen ik twaalf was, en ik heb nog steeds de gewoonte om achter mezelf op te ruimen en mezelf onzichtbaar te maken in gedeelde ruimtes. Dit wordt een interessante verandering van tempo. Het maakt me bijna ongemakkelijk, alsof mijn broer in mijn gedachten kon kijken terwijl hij me zag afdwalen. Bijna alsof hij wilde zeggen: ik ben niet vader.
Ik schudde dat allemaal van me af en verontschuldigde me voor de nacht. Ik kan geen avond met hem en zijn vriend doorbrengen, niet als zijn beste vriend mijn aanwezigheid negeert terwijl ik niets anders kan voelen dan zijn aanwezigheid. Ik ga hier in Port Harcourt geen vrienden hebben, als ik eerlijk ben, heb ik sinds de middelbare school geen beste vriend meer gehad en dat eindigde slecht. Ik breng de meeste tijd alleen door of heb oppervlakkige vriendschappen, zoals wanneer ik soms in het weekend uitging in mijn stad. Niemand die dichtbij genoeg is om me te sms'en of ik veilig ben geland vanmorgen, niemand die dichtbij genoeg is om me verjaardagscadeaus te kopen of intieme details over me te weten. Soms raak ik mijn telefoon kwijt omdat hij altijd stil is en niemand me sms't of belt. Alleen mijn broer als we lange afstand hadden of in het weekend als een kennis wilde uitgaan.
Ik denk niet eens dat ze me als persoon mochten, ik denk dat ze het esthetische van mij leuk vonden, als dat enigszins logisch klinkt. Zo was de stad, vooral met modevolk, het imago is alles. Ik bezit niet eens een joggingbroek, zelfs geen pyjama. Mijn vader verafschuwde de slonzige look zo erg dat zelfs mijn nachtkleding uit zijden pyjama's bestond en dergelijke. Niet dat ik mijn kamer daarmee kon verlaten, de stad voelde niet zo vreemd voor mij omdat ik denk dat de plek misschien wordt gerund door narcisten.
Ik weet dat joggingbroeken en sweatshirts vast heel comfortabel zijn, maar ik had die luxe gewoon niet. Maar nu wil ik rebelleren en een joggingbroek kopen. Mijn leven is raar.
Op mijn eerste nacht hier las ik stilletjes een boek alleen in mijn kamer en mijn telefoon ging nooit over, niemand in het huis riep me. Alleen, mijn normale leven. Ik ga een hele maand bij Callan Harold wonen, zal ik het overleven? Zelfs hier in bed bleef ik zijn knappe botstructuur en gespierde lichaam voor me zien. Hoe donker zijn haar echt is en hoe verbluffend mooi zijn ogen zijn in vergelijking. Een blauw zoals geen ander, uniek in zijn perfectie. Ik bleef me voorstellen hoe hij onderaan die trap stond met een brede houding en slaapkamerogen die me van top tot teen bekeken. Maar hij keek nooit meer naar me, waarom?
Ik weet zeker dat het komt omdat hij totaal niet onder de indruk is, hij is sexy en mannelijk en ik ben... lelijk. Ik wou dat ik in zijn liga zat, ik hou van zijn donkere aura. Hoewel ik weet dat ik dat waarschijnlijk niet zou moeten doen. Hij is zo rijk en ik wilde alles over hem weten en tegelijkertijd wilde ik me voor hem verbergen. Hij is mysterieus en lang, donker en knap. Is dat niet een recept voor een ramp? Waarschijnlijk, maar nieuwsgierigheid kan geen kwaad. Ik weet zeker dat alle vrouwen nieuwsgierig naar hem zijn, ik weet dat hij en mijn broer vast met honderden vrouwen door heel Port Harcourt rennen vanwege hun rijkdom en knappe uiterlijk, ik wil het niet eens weten.
Mijn gedachten stopten toen ik het echoën van een diepe stem hoorde, in gesprek met mijn broer of aan de telefoon. Hij was te ver weg om de woorden te begrijpen, maar toen hoorde ik de voetstappen en vreemd genoeg versnelde mijn hartslag bij elke naderende stap. Toen ik hem langs mijn kamer hoorde lopen en zijn eigen kamer binnenging, vroeg ik me af hoe het daarbinnen uitzag of of hij deze week een vrouw mee zou nemen. Ik hoop van niet, want als ik hem een andere vrouw zou horen neuken, denk ik dat ik zou sterven. Hij is de vriend van mijn broer, ik zou niet moeten willen hem naakt voor te stellen, maar ik heb hem al naakt voorgesteld en ik weet niet hoeveel tatoeages hij eigenlijk heeft. Maar mijn verbeelding zegt me dat het er veel zijn en dat maakt hem alleen maar stoerder dan hij al lijkt. Een man van weinig woorden is meestal een man die de waarde van wat hij zegt kent.
Ik heb het soort mannen gezien dat te veel praat, mijn vader was er een van. Hij zocht altijd de aandacht in zijn groep indrukwekkende vrienden en liet ze lachen terwijl ze hun whisky dronken en hun sigaretten rookten. Mijn vader is ook een knappe man, dus het waren niet alleen de mannen in de kamer die aandacht aan hem besteedden, hij was luidruchtig en praatgraag en hij pronkte.
Callan Harold is stil, probeert helemaal niet te pronken. Hij vroeg niet of ik zijn dure huis leuk vond of pochte over zijn imperium. Ik kan niet zeggen of dat hem meer of minder gevaarlijk maakt dan mijn vader, een man die zich niet verplicht voelt om zijn macht te tonen is een dodelijke man, vooral als hij weet dat hij getraind is in speciale eenheden van het leger. Dat geeft een heel nieuwe betekenis aan gevaar. Mijn broer ook, hoewel het niet hetzelfde is.
Callan Harold is een tint donkerder.