Van Haat naar Hartstochtelijke Liefde

Hoofdstuk 6

"Wie verdomme is jouw man?" Penelope wist dat ze alleen op zichzelf kon vertrouwen.

Maar ze tastte volledig in het duister, vooral over waar die gekke Audrey vandaan kwam.

"Ik ben Audrey Jones, Kelvins verloofde. Wie denk je dat ik ben? Jij hebt mijn plek gestolen!"

Audrey's perfect gemanicuurde nagels groeven zich in Penelope's gezicht, braken de huid en zonken in het vlees.

Penelope hapte naar adem van de pijn.

Ze was niet iemand die zich makkelijk liet pesten. Ze kon misschien Kelvin niet aan, maar dat betekende niet dat ze geen temperament had!

Penelope hief haar hoofd op, krulde haar lippen in een glimlach en sprak met een spottende toon.

"Dus, jij bent de verloofde. En dan? Ik ben degene die nu met hem getrouwd is. Als je durft, laat hem dan van me scheiden, mevrouw Jones. Kun je dat doen?"

Hoewel ze op haar knieën zat, leek het alsof ze Audrey onder haar hiel had.

Dit raakte Audrey's zere plek direct.

Haar enige wens door de jaren heen was geweest om met Kelvin te trouwen, om boven iedereen uit te stijgen.

Maar Penelope, die verdomde vrouw, had haar kans gestolen. Audrey had veel moeite gedaan om Kelvin dronken te krijgen, alleen zodat Penelope ervan kon profiteren.

"Prima, laten we zien hoe lang je je mond kunt houden!"

Audrey lachte van woede. Ze stond op en zwaaide met haar hand. "Neem deze trut mee!"

Penelope worstelde, maar haar kracht was een grap vergeleken met de twee potige mannen.

Binnen een paar minuten was ze uitgeput en viel op de grond.

Ze kon niet toestaan dat ze haar meenamen.

"Wacht! Dit is Kelvins bedrijf. Denk je dat je me zomaar kunt meenemen? Ben je niet bang om hem boos te maken?"

Audrey aarzelde, een flikkering van schuld in haar ogen.

Maar toen keek ze naar Penelope's outfit.

Ze was slechts een nederige schoonmaakster.

"Wie denk je dat je bent? Als Kelvin om je gaf, zou hij je dan toiletten laten schoonmaken? Zelfs als ik je zou vermoorden, zou hij niets tegen me doen."

Penelope's hart zonk. Ze had niet verwacht dat Audrey zo sluw zou zijn. Haar ademhaling versnelde.

Ze keek om zich heen voor hulp.

Iedereen die haar smekende blik ontmoette, keek snel weg.

Niemand wilde zich ermee bemoeien.

Haar eerdere zelfvertrouwen kwam voort uit het feit dat ze in Kelvins bedrijf was, denkend dat Audrey haar niet met geweld zou durven meenemen.

Maar nu werd Penelope weggesleept, en iedereen deed alsof ze niets zagen, zelfs de beveiligingsbeambten.

Penelope's handen werden achter haar rug gedraaid, als een gevangene.

Ze schreeuwde schor om hulp.

"Laat me los! Help! Iemand bel de politie! Of vertel het meneer Davis!"

"Laten we zien wie het durft!"

Audrey schreeuwde, terwijl ze iedereen aanstaarde. Ze deden allemaal alsof ze niets zagen.

Een tevreden glimlach verspreidde zich over Audrey's gezicht. "Goed, jullie weten allemaal wat er gebeurt als je mij tegenwerkt!"

Audrey liep vooruit, beval haar mannen om Penelope te knevelen en te verdoven. Pas toen werd het stil.

Niemand zei een woord terwijl Audrey haar meenam.

Ondertussen, boven.

Kelvin had net enkele documenten ondertekend.

Hij leunde achterover in zijn stoel, kijkend naar een klein tasje dat Penelope altijd bij zich droeg.

Hij fronste, pakte het op en rook eraan. Op de een of andere manier kalmeerde het zijn zenuwen en verlichtte het zijn irritatie.

Kelvin controleerde gewoonlijk de bewakingsbeelden om Penelope te zien.

Maar de lobby was zoals gewoonlijk, behalve dat Penelope nergens te bekennen was.

"Waar is ze?" Kelvin riep zijn assistent binnen, duidelijk geïrriteerd.

Ryan, die Kelvin's frons zag, brak in een koud zweet uit. Hij had Penelope eerder in de lobby gezien. Hoe kon ze binnen een uur verdwijnen?

De assistent wiste zijn voorhoofd en maakte een telefoontje. Zijn gezicht werd somber.

"Kelvin, mevrouw Davis is meegenomen door mevrouw Jones."

Kelvin liet zijn werk vallen en vloekte zachtjes. "Onbruikbaar!"

Zelfs een hond op zijn terrein pesten was een uitdaging voor zijn autoriteit.

Kelvin stond op en ging naar beneden. De medewerkers voelden zijn woede en vermeden zijn blik.

Kelvin's stem was koud als ijs. "Dit is mijn terrein. Als je niet kunt zien wie de baas is, kun je allemaal naar HR gaan en vertrekken!"

Iedereen knikte, angstig hun werk voortzettend.

Kelvin controleerde de bewakingsbeelden en ontdekte dat Audrey Penelope naar een verlaten fabriek in de buitenwijken had meegenomen. Hij voelde een mix van emoties.

De assistent was nerveus. Kelvin had eerder bezorgd geleken. Waarom haastte hij zich nu niet?

Kelvin nipte van zijn thee, zijn vingers volgden de rand van de kop.

"Geen haast. Ze moet een les leren."

De assistent was verbijsterd, toen begreep hij wat Kelvin bedoelde. Hij was sprakeloos. Als er echt iets zou gebeuren, wat dan? Hoewel onwaarschijnlijk, wat als het toch gebeurde?

Ondertussen.

Penelope werd wakker gemaakt door een emmer koud water. Ze was doorweekt, haar kleren plakten aan haar, haar ledematen vastgebonden aan een stoel.

Toen ze haar ogen opende, stond Audrey voor haar. Audrey hield een klein mes vast, haar stem ijzingwekkend.

"Penelope, je bent een tijdje weg geweest. Is er iemand naar je op zoek geweest? Denk je dat je Kelvin's vrouw bent? Je bent niets meer dan een hond."

Penelope liet haar hoofd zakken in stilte, angst en vrees overweldigden haar. Ze glimlachte bitter. Het was waar. Ze was meegenomen van Kelvin's bedrijf. Iemand had het moeten merken. Maar niemand was gekomen om haar te redden. Kelvin wenste waarschijnlijk dat ze dood was.

Wanhoop overspoelde haar. Ze had geen vrienden, niemand om zich tot te wenden. Wie zou haar redden?

Penelope probeerde te redeneren.

"Mevrouw Jones, als u met hem wilt trouwen, moet u hem voor u winnen, niet mij doden. Zie, ik ben niet belangrijk voor hem."

Audrey's woede laaide op. Ze drukte het mes tegen Penelope's mooie gezicht, net genoeg om de huid te breken.

"Leer je mij iets? Bang nu? Smeek me."

Penelope slikte zenuwachtig. Ze moest overleven.

"Ik smeek u. U wilt met hem trouwen, ik steun u. Ik ben hier niet uit vrije wil, mevrouw Jones. Ik zal u niet in de weg staan."

Audrey drukte harder. Toen sneed ze Penelope's touwen door. Ze tikte met de platte kant van het mes tegen Penelope's gezicht.

"Zo'n mooi gezicht. Het zou zonde zijn om het te ruïneren. Wat dacht je hiervan? Ik laat hen jou hebben."

Audrey grijnsde naar de drie of vier smerige mannen die ze 'zorgvuldig had uitgekozen,' haar uitdrukking triomfantelijk.

"Penelope, ik wil dat je van binnen en buiten vernietigd wordt."

Penelope beefde, haar ademhaling snel. Ze probeerde te redeneren.

"Weet je, mevrouw Jones, zelfs als Kelvin mij niet leuk vindt, ben ik nog steeds van hem. Hij zal dit niet toestaan. Ben je niet bang voor wat er met de familie Jones kan gebeuren?"

Audrey lachte.

"Word wakker. Ik ben geen niemand zoals jij. Ik ben een Jones. Kelvin zou me nooit aanraken."

Audrey stapte achteruit, filmend met haar telefoon, haar gezicht verwrongen van waanzin.

"Ga je gang. Laat me genieten van de wanhoop van deze trut."