Van Haat naar Hartstochtelijke Liefde

Hoofdstuk 5

Penelope liet haar hoofd zakken. "Ja."

Kelvin zei, "Sla jezelf."

Ze keek hem aan, totaal verward. Wat had ze verkeerd gedaan?

Was het omdat ze haar excuses aan Lily had aangeboden?

Kelvin nam niet de moeite om het uit te leggen; hij trok alleen een wenkbrauw op, koel en onverschillig.

Ze moest zijn woorden opvolgen.

Penelope klemde haar tanden op elkaar en sloeg zichzelf hard.

Het moest luid, sterk en een rode plek op haar wang achterlaten om Kelvin tevreden te stellen.

Zo niet, dan zou er een tweede klap komen, een derde, totdat hij tevreden was.

"Niet slecht, je begint het te begrijpen," Kelvin wees naar de thermoskan op de salontafel. "Open het."

Penelope deed wat haar was opgedragen.

Zodra ze het deksel opende, kwam er een heerlijke geur vrij, waardoor haar mond waterde.

Penelope vroeg, "Wat is dit?"

Kelvin antwoordde, "Soep van Lily."

Penelope herinnerde zich hoe Grace altijd soep voor haar maakte, maar ze zou nooit meer van Grace's kookkunsten kunnen genieten.

De kans dat iemand uit een coma ontwaakte, was nihil.

Penelope voelde de tranen opkomen, maar hield ze tegen, knipperend om ze te stoppen.

Kelvin tilde zijn kin op. "Penelope, drink het."

Wat? Moest ze het drinken?

Penelope aarzelde en zei toen, "Maar Lily heeft het voor jou gemaakt."

"Doen wat je gezegd wordt," Kelvin's toon werd ongeduldig. "Vanaf nu, elke soep die ze stuurt, drink jij."

Hij pakte zelfs een lepel, schepte wat soep op en bracht het naar haar lippen.

Penelope protesteerde, "Ik kan het zelf wel..."

Kelvin drong aan, "Drink."

Met geen andere keuze opende Penelope haar mond.

Een vreemde glimlach flitste door Kelvin's ogen.

Deze soep, als een man het dronk, kon het vruchtbaarheid verstoren en het moeilijk maken voor een vrouw om zwanger te worden. Perfect, laat Penelope het drinken.

Ze was een vrouw; het zou haar niet beïnvloeden.

En zelfs als het dat deed, wie gaf erom?

Hij gaf niets om haar.

Onbewust dronk Penelope de soep, haar maag knorrend van de honger.

"Onderteken dit," Terwijl ze nipte, gooide Kelvin een document naar haar.

Ze keek goed en zag dat het een echtscheidingscontract was.

Maar ze waren net getrouwd, wat was Kelvin van plan?

"Over drie maanden scheiden we, en je vertrekt met niets," zei Kelvin, zijn hoofd op zijn hand rustend. "Voor deze drie maanden speel je de perfecte echtgenote."

Kelvin was er zeker van dat hij binnen drie maanden de vrouw kon vinden met wie hij die nacht had geslapen.

Tegen die tijd zou Penelope geschiedenis zijn.

Hij zou met die vrouw trouwen.

De herinnering aan die nacht deed hem naar haar verlangen.

"Prima, we scheiden," stemde Penelope in, "Maar ik heb voorwaarden."

Kelvin grijnsde, "Wat voor recht heb jij om met mij te onderhandelen? Wil je dat ik je moeder vrijlaat?"

"Nee," schudde Penelope haar hoofd.

Ze wilde het overlijden van Vincent opnieuw onderzoeken.

Dit was een gevoelig punt voor Kelvin, onaantastbaar en onbespreekbaar. Iedereen die het ter sprake bracht, vroeg om problemen!

Penelope kende zijn temperament goed, maar ze had geen andere keuze.

Ze vroeg voorzichtig, "Heb je ooit gedacht dat de dood van je vader misschien verdacht was?"

Zoals verwacht, werd Kelvin's gezicht snel donker.

Hij schopte de salontafel omver, waardoor de soep overal heen spatte. "Penelope, durf je dit ter sprake te brengen! Wil je dood?"

Was ze bang? Absoluut.

Maar Penelope ging door, "Mijn vader was een ervaren SEH-arts. In een levensbedreigende situatie zou hij niet zo onvoorzichtig zijn geweest om de verkeerde medicatie te gebruiken."

Voordat ze kon afmaken, had Kelvin zijn hand om haar keel. Hij snauwde, "Zeg nog één woord!"

De lucht in haar longen werd dun, en Penelope worstelde om adem te halen, terwijl ze naar zijn knappe gezicht opkeek.

Aders zwollen op Kelvin's voorhoofd, en zijn greep werd strakker.

Kelvin schreeuwde, "De moord op mijn vader is onvergeeflijk, Penelope. Denk je dat je de naam van je vader kunt zuiveren? Geen sprake van! Ik zal ervoor zorgen dat de familie Cooper voor altijd in de hel leeft!"

Penelope probeerde uit te leggen, "Ik geloof gewoon in mijn vader..."

"Hou je mond!" Kelvin onderbrak haar fel. "Het bewijs is duidelijk, en je vader heeft bekend en is naar de gevangenis gegaan. Wat valt er nog meer te zeggen?"

Penelope schoot terug, "Hij werd gedwongen om te bekennen."

Haar zicht begon te vervagen, en ze stond op het punt flauw te vallen.

Ze dacht, 'Misschien zou sterven op deze manier niet zo slecht zijn. Het zou een bevrijding zijn.'

Leven was te vermoeiend.

Maar Kelvin liet haar los.

"Je zult niet zo makkelijk sterven," zei hij, als een demon, "Ik zal je levend houden om je dag na dag te kwellen."

Penelope zakte in elkaar op de vloer, tranen stroomden over haar gezicht.

Als ze de waarheid over Vincent's dood wilde achterhalen, zou ze het alleen moeten doen.

Penelope had geen tijd voor verdriet. Ze veegde haar tranen weg en stond op, volgde Kelvin naar de hoofdslaapkamer.

"Ik slaap op de vloer," zei ze, wetende wat haar plaats was.

Kelvin negeerde haar, staand bij het raam te roken.

Penelope maakte een bed op de vloer en krulde zich op, haar ogen sluitend.

Ze voelde zich niet ellendig omdat slapen hier duizend keer beter was dan het smerige psychiatrische ziekenhuis.

Toen Kelvin zijn sigaret had opgerookt en zich omdraaide, zag hij dat Penelope al sliep.

Het maanlicht viel op haar gezicht, benadrukte haar delicate huid, wierp schaduwen van haar lange wimpers en maakte haar lippen rood.

Het deed hem verlangen haar te kussen.

Kelvin keek snel weg en ging naar de badkamer om een lange koude douche te nemen om te kalmeren.

Hij had daadwerkelijk een fysiologische reactie op Penelope!

Verdomme!

Kelvin gooide de douchekop neer en liep terug naar de slaapkamer, greep Penelope van de vloer!

Penelope werd wakker in een waas.

Ze keek Kelvin met slaperige ogen aan. "Wat is er?"

Ze had niets gedaan.

Had ze in haar slaap gepraat en hem gestoord of geslaapwandeld?

Kelvin's gezicht werd donkerder, en Penelope kromp ineen. Ze zei, "Ik zei dat ik hier niet zou moeten slapen. Sorry, ik ga nu weg."

Ze bukte snel, pakte haar kussen en deken, en begon te vertrekken, zich niet bewust van het feit dat haar licht rommelige haar en net-wakker-uiterlijk een fatale aantrekkingskracht hadden.

Ze had nauwelijks twee stappen gezet toen Kelvin haar in zijn armen trok. "Altijd proberen me te verleiden met die verleidelijke blik? Prima, ik zal je wens vervullen!"

Penelope wilde tegenspreken. "Ik."

Kelvin's lippen drukten op de hare.

Penelope was verbijsterd, haar mond lichtjes open van schok.

Hij spotte, "Zo gretig?"

Penelope kwam weer bij zinnen en probeerde haar lippen te sluiten.

Maar Kelvin kneep hard in haar kin, waardoor ze van pijn naar adem hapte, wat hem alleen maar meer leek uit te nodigen.

Hoe kon ze Kelvin hebben gekust?

Ze waren vijanden!

"Zelfs als je naakt voor me stond, zou ik je niet willen," beet Kelvin in haar lip, waardoor er bloed vloeide. "Penelope, je bent slechts mijn speeltje. Je bent minderwaardig!"

Bloed druppelde van haar lip op haar hand.

Penelope begreep zijn waanzin niet. Ze kon alleen maar daar staan met haar hoofd naar beneden, zonder recht om zich te verzetten.

Kelvin voelde zich geïrriteerd alleen al door naar haar te kijken. "Ga weg."

Na een paar stappen hoorde ze Kelvin zeggen, "Ga niet te ver!"

Dus die nacht sliep Penelope bij de deur van de hoofdslaapkamer.

Ze durfde niet diep te slapen, bang dat ze Kelvin weer zou boos maken, dus dommelde ze onrustig in tot de ochtend.

Rond acht uur hoorde ze voetstappen binnen en stond meteen op en ging netjes staan.

De deur ging open, en Kelvin wierp een blik op haar.

"Goedemorgen, meneer Davis," begroette ze snel.

Toen hij zag dat ze er goed uitgerust uitzag, raakte Kelvin geïrriteerd.

Omdat hij geen oog dicht had gedaan die nacht!

Hij spotte koud, "Een minderwaardig persoon heeft een minderwaardig lot, alleen geschikt om bij de deur te slapen."

Penelope vroeg voorzichtig, "Dus ik slaap hier vanaf nu?"