Van Haat naar Hartstochtelijke Liefde

Hoofdstuk 3

Penelope stond daar, verbijsterd, een golf van angst overspoelde haar.

Ze had geen idee dat Kelvins invloed zo groot was dat hij haar elke beweging kon volgen.

Maar deze keer ging ze niet wegrennen.

Ze wilde ontdekken wie haar familie probeerde te framen, alleen maar om ervoor te zorgen dat Kelvins vader op de operatietafel stierf.

Penelope haalde diep adem.

Ze knikte en liep naar de auto, klaar om de deur te openen.

Een lijfwacht stapte voor haar, zijn gezicht koud.

"Sorry, mevrouw Davis, de orders van meneer Davis zijn duidelijk. U moet teruggaan zoals u gekomen bent. Als u niet binnen drie uur terug bent, zal hij persoonlijk uw moeder bezoeken en haar overplaatsing regelen."

Penelope's hart zonk. Dit was een regelrechte bedreiging!

Kelvin wist precies hoe hij haar moest raken waar het pijn deed.

Alleen hij wist hoe hij het mes in haar borst moest draaien.

De villa was minstens zes mijl verderop.

De auto scheurde weg, terwijl Penelope haar tanden op elkaar klemde en onder haar adem vloekte terwijl ze begon aan de lange wandeling terug.

Onderweg zag Penelope plotseling Kelvins gezicht op een gigantisch reclamescherm.

Hij was omringd door mensen, aanwezig bij een zakelijk forum, met talloze microfoons die naar hem werden gericht.

Een verslaggever slaagde erin een vraag te stellen.

"Meneer Davis, gaat u binnenkort trouwen?"

Kelvin pauzeerde opzettelijk.

Hij keek in de camera, zijn scherpe trekken domineerden het scherm.

Zelfs door het scherm kon Penelope de druk voelen die van Kelvin afstraalde.

Hij glimlachte naar de camera en hield toen een trouwcertificaat omhoog.

"Sorry, ik ben al getrouwd."

De menigte om hem heen was jaloers, maar Penelope voelde een koude rilling over haar rug lopen. Ze wreef over haar armen en boog snel haar hoofd, haar tempo versnellend.

Drie uur later bereikte Penelope eindelijk de villa.

Ze was dorstig, uitgeput, en voelde alsof ze elk moment kon instorten.

Kelvin zat in het midden van de sofa, legde zijn financieel dagblad neer. Zijn blik gleed over haar heen, alsof hij een mier bespotte.

Ze had gezegd dat ze hem nooit meer zou zien, maar het was slechts tien uur geleden.

"Penelope, nog steeds aan het rennen?"

Penelope slikte, haar stem schor en haar uitleg zwak.

"Ik... ik ging echt alleen maar wandelen, ik was niet van plan weg te rennen."

"Penelope, denk je dat ik een idioot ben?"

Kelvin bewoog zijn pols, leunde naar voren, en wenkte haar met een vinger, alsof hij een hond plaagde.

"Kom hier. Je weet wat er gebeurt als je me boos maakt."

Penelope liep gehoorzaam naar hem toe, wachtend in stilte tot hij verder ging.

"Kniel, Penelope."

De koude stem in haar oor deed Penelope denken dat ze het verkeerd had gehoord.

Ze keek geschokt op, zag de kilte en wreedheid in Kelvins ogen.

Penelope's lippen trilden, haar gezicht werd nog bleker.

"Ik..."

"Of wil je een been verliezen? Of je moeder voor je ogen zien sterven? Penelope, mijn geduld is beperkt."

Kelvin kruiste ongeduldig zijn benen, haalde een sigaret tevoorschijn, de punt gloeide.

Penelope beet op haar lip, voelde zich vernederd en gekwetst, maar ze kon het zich niet veroorloven om problemen te veroorzaken.

Ze moest gezond blijven om de waarheid van jaren geleden te achterhalen en de veiligheid van haar ouders te waarborgen.

Ze boog haar knieën, knielde langzaam totdat haar knieën de koude vloer raakten, sloot haar ogen in vernedering.

De volgende seconde greep Kelvin haar pols, trok haar dichterbij.

"Penelope, vermaak me."

Penelope opende haar ogen, ontmoette zijn spottende blik.

Penelope wist dat Kelvin haar gewoon wilde vernederen, haar wilde zien instorten van pijn, haar geest wilde kwellen.

Maar ze was al gebroken, haar trots allang verdwenen.

Penelope's handen trilden lichtjes.

Ze richtte zich op, schuifelde dichter naar Kelvin toe, en haalde onhandig de sigaret uit zijn mond, doofde deze, haar wimpers fladderden in verzet, maar haar lichaam bleef dichterbij komen tot ze een kus aanbood.

Op dat moment trapte Kelvin haar plotseling.

Overrompeld viel Penelope op de grond, haar al gewonde been bloedde.

Ze kromp ineen van de pijn, maar weigerde een geluid te maken.

"Penelope, je lijkt nu wel een hond."

Kelvin lachte, zijn toon spottend, "Zo gehoorzaam dat het walgelijk is."

Zijn blik bleef kort hangen op het bloed op haar been, hij verloor zijn interesse in verdere kwelling.

"Maak me niet boos, Penelope. Als je nog een keer wegrent, breek ik je benen zelf."

Kelvin stond op, keek op haar neer, zijn ogen minachtend.

"Totdat je geboet hebt, sterf niet in mijn villa. Butler, neem haar mee en behandel haar wonden. Houd mevrouw Davis in de gaten."

Penelope negeerde de pijn in haar been, een sprankje hoop rees in haar hart.

Ze had een gedachte—misschien was Kelvin niet helemaal onredelijk.

Toonde hij zojuist bezorgdheid voor haar?

Penelope was wanhopig om de onschuld van haar familie te bewijzen.

Ze greep Kelvin's broekspijp, negeerde alles.

"Wacht. Kelvin, ik heb iets te zeggen. Kunnen we naar de studeerkamer gaan?"

Kelvin keek neer op haar, vanuit zijn hoek zag hij alleen haar volle decolleté en de met bloed bevlekte huid die nog opvallender was.

Zijn ogen werden donkerder, en hij sleurde Penelope naar de studeerkamer, zijn toon ongeduldig.

"Spreek. Laten we horen wat je te zeggen hebt."

Kelvin stond voor haar, voelde een golf van woede.

Penelope beet op haar lip, aarzelde voor ze sprak.

"Kelvin, mijn vader niet... Hij is zo'n bekwame arts, hij heeft jouw..."

Kelvin's gezicht veranderde onmiddellijk, en hij gaf haar een harde klap!

Hij leunde op het bureau, brullend als een woedende leeuw!

"Penelope, wat probeer je te zeggen? Denk je dat ik te toegeeflijk ben? Ken je plaats! Je hele familie zou moeten sterven voor mijn vader! Je vader is een moordenaar!"

Penelope werd tegen de grond geslagen.

Haar gezicht brandde, haar oren suisden.

Die klap verbrijzelde haar illusies over Kelvin.

Ze boog haar hoofd, stil, voelde alsof haar hart werd verpletterd, niet in staat nog een woord te zeggen.

Kelvin liep langs haar, stapte op haar hand, wreef deze onder zijn voet.

Zijn stem was boos, "Het lijkt erop dat je nog steeds niets hebt geleerd. Butler, behandel haar niet. Morgen, maak haar schoon en breng haar naar mijn kantoor. Ik zal haar zelf onderwijzen!"

Hij draaide zich om en ging de badkamer in, sloeg tegen de muur.

Kelvin verafschuwde zichzelf. Ze was de dochter van de vijand, hoe kon hij zacht voor haar zijn?

Iemand zoals zij had geen hart!

Hij moest zijn wraak nemen!

Kelvin's gedachten bleven Penelope's gezicht herhalen.

Hij moest toegeven.

Hij had te veel aandacht besteed aan Penelope door de jaren heen.

In het begin wilde hij gewoon Penelope zien lijden via surveillance.

De Cooper familie had tenslotte het lef gehad zijn vader te vermoorden, maar haar ouders zaten of in de gevangenis of waren verlamd.

De enige die hij kon zien lijden was Penelope, die naar de gevangenis was gestuurd.

Maar hij zag Penelope niet huilen in de gevangenis.

In plaats daarvan overleefde ze als onkruid, vond een manier om te leven.

Kelvin wist dat als deze gebeurtenissen niet hadden plaatsgevonden, hij misschien iemand zoals zij had bewonderd.

Maar er waren geen alsen.

Hij moest Penelope haar plaats laten herinneren!