Van Haat naar Hartstochtelijke Liefde

Hoofdstuk 2

"Ja," Kelvin was altijd degene die de leiding nam.

Lily probeerde wat vrouwen om hem heen te plaatsen om hem in de gaten te houden, maar dat liet hij niet gebeuren.

Hij wilde de vrouw van gisteravond vinden, maar Lily mocht daar absoluut niet achter komen. De kamer was pikdonker, dus hij had haar gezicht niet goed kunnen zien.

Als Lily iemand zou sturen om zich voor te doen als haar, zou hij het niet doorhebben.

De beste zet nu was om Penelope in te schakelen als die mysterieuze vrouw!

Ze had hem veel te danken, en voor altijd aan zijn zijde blijven was wel het minste wat ze kon doen.

Nadat hij had opgehangen, grijnsde Kelvin, "Penelope, luister goed. Je gaat met me trouwen."

Met hem trouwen? Penelope was verbijsterd.

Maar zijn gezicht liet zien dat hij niet aan het grappen was.

In het stadhuis hield Penelope de pen vast, aarzelend om te tekenen.

Ze had nooit gedacht dat ze Kelvins vrouw zou worden; ze vond dat ze het niet verdiende.

Ze bleef liever in het gekkenhuis dan 24/7 bij Kelvin te zijn.

De medewerker keek verbaasd, "Mevrouw Cooper, doet u dit vrijwillig?"

Penelope aarzelde. "Ik..."

"Natuurlijk," Kelvin sloeg zijn armen om haar heen van achteren, leidde haar hand om te tekenen, "Mijn vrouw is gewoon een beetje te opgewonden."

Zijn borst drukte zacht maar dwingend tegen haar rug.

"Penelope, als dit huwelijk niet doorgaat, gooi ik je naar de wolven in het achterland!" fluisterde Kelvin een ijzingwekkende dreiging in haar oor.

Penelope voelde zich als een marionet, volledig onder zijn controle.

Zodra de huwelijksakte was uitgegeven, griste Kelvin die weg. "Krijg geen ideeën, Penelope. Je bent nog steeds niets."

Ze beet op haar lip. "Is met mij trouwen gewoon een andere manier om me te martelen?"

"Ja, dat kun je wel denken," zei Kelvin, terwijl hij wegliep. "Terug naar het King Manor."

Het King Manor was Kelvins privépaleis, gelegen in een rijke buurt, omgeven door natuur, en belachelijk luxueus.

Het was als een chique gevangenis.

Penelope stond in de woonkamer, gekleed in versleten kleren en canvas schoenen, als een lelijk eendje in een kasteel.

De bedienden fluisterden onderling.

"Wie is zij? Ze kleedt zich slechter dan wij."

"Meneer Davis heeft haar zelf meegebracht."

De butler, Jeff Smith, snauwde, "Hou op met roddelen! Dit is mevrouw Davis, de meesteres van het King Manor!"

Hoe kon dat? Mevrouw Davis zag er zo gewoontjes uit!

Kelvin liep naar haar toe en beval kil, "Maak haar schoon en breng haar naar mijn kamer."

Penelope was doodsbang.

Nee, hij zou de blauwe plekken op haar lichaam zien!

Zelfs als er niets zou gebeuren, was alleen al in dezelfde kamer zijn met Kelvin verstikkend!

Ze deinsde terug. "Ik kan overal slapen, de kelder, de opslagruimte, zelfs de vloer!"

"Doe wat ik zeg!" Kelvin zwaaide met zijn hand, gaf een teken aan de bedienden om haar mee te nemen, en liep naar boven.

Penelope's handpalmen waren bezweet, vrezend wat er zou komen.

Ze kon dit niet langer aan.

Ze moest ontsnappen!

Het bad was gevuld met water, en de bedienden stonden op het punt haar uit te kleden.

"Ik doe het zelf," zei ze, "Jullie kunnen buiten wachten."

De bedienden aarzelden. "Maar meneer Davis heeft het bevolen."

Penelope hield vol, "Ik zal het hem niet vertellen."

Nadat ze iedereen had weggestuurd, keek Penelope naar het kleine raam.

In de studeerkamer zat Kelvin voor zijn computer, pratend met de dokter, William, op het scherm. "Zijn de testresultaten binnen?"

William kuchte, "Ja, maar..."

Kelvin knikte. "Zeg het maar."

"Lage spermaconcentratie," zei William, "Ik heb het drie keer gecontroleerd; het is accuraat."

Kelvin's vinger stopte met tikken op de tafel.

Een paar dagen geleden, toen hij het medisch rapport kreeg, kon hij het niet geloven. Hij nam contact op met top-urologen in het buitenland, maar het resultaat was hetzelfde.

William vervolgde, "Echter, meneer Davis, ik vond iets ongewoons in de tests."

"Ga door," zei Kelvin.

William legde uit, "Ik kan bevestigen dat het komt doordat u gedurende lange tijd een bepaald voedsel of medicijn heeft geconsumeerd waardoor u deze aandoening heeft ontwikkeld."

Bij het horen hiervan ontspande Kelvin zich een beetje.

Hij grijnsde kil, "Kan het verholpen worden?"

William antwoordde, "Natuurlijk. Meneer Davis, ik zal wat medicatie voor u voorschrijven, met een behandeltraject van drie maanden. Maar de beste manier is om de oorzaak te vinden en die volledig te elimineren."

Kelvin knikte, "Begrepen."

Hij keek uit het raam, terwijl hij de puzzelstukjes in zijn hoofd op hun plaats liet vallen.

Sinds zijn vader was overleden, stuurde Lily elke dag allerlei soepen naar het King Manor, bewerend dat ze voor hem zorgde.

Als hij ze niet dronk, zou Lily zeuren en altijd benadrukken hoeveel zijn vader, Vincent Davis, ervan hield.

Geïrriteerd nam Kelvin een paar slokjes om haar de mond te snoeren.

Hij had nooit verwacht dat Lily zo sluw zou zijn.

Ze wilde ervoor zorgen dat, zelfs als hij zou trouwen, hij geen kinderen zou kunnen krijgen, en zo de Davis-familielijn zou beëindigen!

Op dat moment klonken er dringende voetstappen buiten, en Jeff klopte krachtig op de deur. "Meneer Davis!"

Kelvin's uitdrukking werd ijzig. "Waarom die paniek? Spreek!"

Jeff antwoordde, "Mevrouw Davis is verdwenen!"

De badkamer was brandschoon, het bad ongebruikt, alleen het afzuigraam stond open, net groot genoeg voor iemand om doorheen te kruipen.

Penelope was door het raam ontsnapt!

Hoe durfde ze!

Kelvin's gezicht betrok, "Jullie nutteloze idioten, kunnen niet eens op één vrouw letten!"

Iemand merkte op, "Meneer Davis, mevrouw Davis' telefoon is nog hier, en er is een spraakbericht."

Kelvin speelde het af, en een heldere vrouwenstem klonk, "Kelvin, na twee jaar van goedmaken, zijn we elkaar niets meer verschuldigd. Ik wil je de rest van mijn leven niet meer zien!"

Kelvin smeet de telefoon kapot, zijn ogen vlamden van woede. "Ga haar onmiddellijk achterna! Ze kan niet ver zijn!"

Die nacht was het King Manor verlicht als een kerstboom, met voertuigen en mensen die af en aan reden.

Penelope verstopte zich in een smerige rioolbuis, ternauwernood ontsnappend aan Kelvins mannen.

Ze maakte gebruik van de chaos om de berg af te rennen, rechtstreeks naar de gevangenis om haar vader, Connor Cooper, te zien.

Penelope riep, "Papa."

"Penelope! Je leeft nog!" Connor was emotioneel, tranen stroomden over zijn gezicht. "Ik dacht dat je weg was."

Penelope vroeg, "Papa, ik kwam om je te vragen, wat is er echt gebeurd met de dood van meneer Davis?"

Connor legde uit, "Ik weet het ook niet, het medicijn dat ik gebruikte was correct! Penelope, geloof je me?"

"Dat doe ik," Penelope beet op haar lip en knikte.

Dus, Connor was onschuldig.

Ze was Kelvin niets verschuldigd, noch hoefde ze voor enige zonden boete te doen!

"We zijn erin geluisd, maar de situatie is al bepaald, het kan niet veranderd worden," zuchtte Connor, "Penelope, je moet jezelf beschermen."

Penelope hield de telefoon vast, keek vastberaden naar Connor door het glas, "Papa, ik zal het bewijs vinden om je naam te zuiveren."

Na haar vader te hebben bezocht, ging Penelope naar het ziekenhuis om haar moeder, Grace, te zien.

Voordat ze de ingang van het ziekenhuis bereikte, zag ze vier in het zwart geklede lijfwachten!

Penelope verstopte zich onmiddellijk.

Kelvin had voorzien dat ze naar het ziekenhuis zou komen, dus had hij daar vroeg mensen geplaatst.

Als ze gepakt en teruggebracht zou worden, wachtte haar een helse marteling!

Terwijl Penelope nadacht over hoe ze de lijfwachten kon ontwijken, flikkerde het gigantische elektronische scherm tegenover haar, en schakelde over naar financieel nieuws uit LA.

Kelvin's knappe gezicht domineerde het midden.

Hij stond voor het gebouw van de Davis Group, gekleed in een zwart overhemd, straalde een krachtige maar luie aura uit, met een lichte grijns.

Naast hem stond een kring van verslaggevers die hem interviewden.

"Meneer Davis, is het waar dat u van plan bent de entertainmentindustrie in te gaan?"

"Kan het overnameplan van de Davis Group op tijd worden voltooid?"

"Meneer Davis, gisteren fotografeerde een verslaggever u bij het stadhuis, mag ik vragen of u daar was om te..."

Kelvin hief zijn kin lichtjes, kijkend naar de camera. "Om te trouwen."

Deze ene zin veroorzaakte onmiddellijk opschudding.