Van Haat naar Hartstochtelijke Liefde

Hoofdstuk 2

Terug in het landhuis.

Penelope werd ruw uit de auto geduwd en naar binnen gesleept.

Het landhuis was weelderig, elke steen schreeuwde praktisch rijkdom.

Penelope's hoofd draaide nog steeds.

Ze keek naar de huwelijksakte in haar hand, nog steeds in shock.

Die middag had Kelvin haar naar het stadhuis gebracht om te trouwen.

Ze wilde vragen waarom.

Kelvin haatte haar toch? Waarom zou hij dan met haar trouwen?

Kelvin leek haar gedachten te lezen.

Hij keek naar beneden en wreef over de huwelijksakte. Omdat zijn stiefmoeder Lily Andrews zo graag vrouwen aan hem wilde voorstellen, kon hij net zo goed Penelope gebruiken om hen af te weren.

Hij had gewoon wat meer tijd nodig. Zodra hij de vrouw van die nacht vond, had hij Penelope niet meer nodig.

"Wat denk je, Penelope? Denk je dat ik gevoelens voor je heb?"

Kelvin greep haar pols en trok haar dicht naar zich toe, een spottende glimlach op zijn lippen, zijn ogen vol minachting.

Penelope's gezicht werd onmiddellijk rood.

Ze worstelde een paar keer, maar werd stevig vastgehouden door Kelvin, gedwongen zijn blik te ontmoeten.

Vandaag was ze bedreigd als een hond, maar zij was degene die getrouwd was!

Waarom had ze niet eens het recht om te weten?

Een naamloze woede steeg op in Penelope's hart.

"Natuurlijk niet. Wie zou geïnteresseerd zijn in zijn vijand, toch, meneer Davis?"

Haar woorden maakten Kelvin boos.

Hij pakte een huwelijkscontract van de zijkant en gooide het op tafel.

"Penelope, wees mijn vrouw voor drie maanden, daarna laat ik je vrij."

Penelope pakte het op en keek ernaar, haar gezicht werd donkerder. Het contract gaf haar helemaal geen rechten.

En wat haar vrijheid daarna betreft, wie kon dat garanderen?

Net toen ze wilde protesteren, kwam er een plotseling idee bij haar op en veranderde ze van toon, "Goed, ik ga akkoord."

"Iemand, neem haar mee om te baden, maak haar schoon en stuur haar naar mijn kamer."

Kelvin's ogen waren gevuld met onverbloemde minachting.

Hij draaide zich om en liep terug naar zijn kamer, het contract vasthoudend, nog steeds de warmte van haar lichaam voelend.

Dit gevoel was vreemd. Ze leek op de vrouw van die nacht.

Maar hoe kon de vrouw van die nacht Penelope zijn?

Ze was immers in de psychiatrische inrichting geweest.

Denkend aan dit, werd Kelvin meer geagiteerd en maakte een telefoontje, zijn toon vragend.

"Heb je de vrouw van die nacht al gevonden?"

Een trillende stem kwam van de andere kant, bijna zichtbaar bang.

"Meneer Davis, we hebben het ingeperkt. We zullen binnen twee dagen resultaten hebben en u het meest nauwkeurige antwoord geven."

Kelvin tikte ongeduldig op de tafel, keek naar zijn horloge, "Schiet op."

Ondertussen stond Penelope bij de badkamerdeur, een luxueus kanten nachtjapon vasthoudend, haar lichaam blokkerend.

Ze forceerde een ongemakkelijke glimlach, haar gezicht rood.

"Moet je echt toekijken terwijl ik bad? Het is te gênant."

De bedienden bij de deur bogen hun hoofd, "Mevrouw Davis, het is de opdracht van meneer Davis."

Penelope zag het grote raam in de badkamer, een plan vormde zich in haar gedachten, een glimlach kroop in haar ogen.

"Maak je geen zorgen, er is maar één uitgang in de badkamer. Hoe zou ik kunnen weglopen? Mij bekijken maakt me ongemakkelijk."

De twee bedienden wisselden bezorgde blikken.

Penelope greep de kans om haar act voort te zetten, klemmend aan de nachtjapon, haar gezicht vertoonde een meisjesachtige houding.

"Bovendien, we zijn net getrouwd. Vanavond is onze huwelijksnacht. Waarom zou ik weglopen? Jullie kunnen bij de deur wachten."

Daarmee ging ze snel naar binnen en sloot de deur, zette vervolgens de kraan aan.

Penelope keek naar zichzelf in de spiegel, zuchtte diep.

Deze jaren waren een ramp voor haar geweest.

Alles was toen zo snel gegaan; ze had niet eens de kans gehad om haar vader te zien.

Nu had ze eindelijk de kans om te ontsnappen. Het was maar de tweede verdieping; als ze geluk had, zou ze niet gewond raken.

Vijf minuten later.

Een bediende stormde Kelvin's studeerkamer binnen en riep uit: "Meneer Davis, mevrouw Davis... ze is door het raam op de tweede verdieping ontsnapt!"

Kelvin's pen pauzeerde op het papier, en liet een dikke druppel inkt achter. Hij liep toen naar de badkamer.

Zodra hij binnenkwam, werd de kamer gevuld met stoom, een koude bries raakte hem.

Kelvin liep naar het raam en zag het touw en de verpletterde struiken beneden.

Hij was niet boos. Hij draaide langzaam de ring om zijn vinger en keek toen naar het bericht geschreven op de badkamerspiegel: "Ik ben je niets verschuldigd, Kelvin. Vaarwel voor altijd."

Een glimlach verspreidde zich over zijn gezicht, maar zijn ogen bleven koud.

Penelope, denk je echt dat je kunt ontsnappen?

Kelvin's stem was ijzig, "Breng haar terug. Het lijkt erop dat sommige vrouwen alleen hun benen gebruiken om weg te rennen."

De bedienden en de butler rilden oncontroleerbaar.

Kelvin's houding liet zien dat hij echt boos was.

Ze baden in stilte voor Penelope, hopend dat ze snel zou terugkeren, anders zou ze gedoemd zijn als ze gepakt werd.

Ondertussen liep Penelope mank voort.

Ze leunde tegen de muur, opgerold in een donkere hoek, de zoekpartijen ontwijkend, de pijn van de krassen van de struiken verdragen, en probeerde zo min mogelijk op te vallen.

De tijd ging langzaam voorbij totdat de nacht viel en de geluiden buiten vervaagden.

Penelope viel uiteindelijk op de grond, haastig haar wonden verbindend met haar kleding.

Ze leunde tegen de muur en strompelde naar de deur.

Een voorbijrijdende chauffeur zag haar toestand en bracht Penelope vriendelijk naar de ingang van de gevangenis.

Penelope keek op naar de gevangenis, bitterheid verspreidde zich in haar hart.

Dit was waar haar vader al twee jaar zat.

En vandaag was ze eindelijk ontsnapt, eindelijk had ze de kans om hem te zien.

Penelope veegde koppig haar tranen weg, zittend in de wachtkamer, voortdurend haar kleding aanpassend.

Tenminste, ze kon haar vader niet over haar laten zorgen.

Een oude stem klonk van de andere kant, "Penelope, ben jij dat? Mijn dochter, je leeft nog. Hoe is het met je gegaan deze twee jaar?"

Connor Cooper's ogen vulden zich snel met tranen.

Hij was bijna vijftig, maar nu had hij een hoofd vol wit haar, zijn gezicht getekend door de tijd.

Al snel werd Connor's uitdrukking geagiteerd, en hij drong aan, "Ren! Laat die man je niet vangen! Hij is een gek! Penelope, je moet gaan!"

Penelope schudde haar hoofd, haar neus tintelde, tranen vielen. "Ik ga niet weg, pap. Wat is er toen echt gebeurd?"

"Ik weet het niet." Bij deze woorden leek Connor alle energie te verliezen.

Hij herinnerde zich pijnlijk dat hij achttien uur achter elkaar had geopereerd, en Kelvin's vader van de rand van de dood had gered.

Hij zakte in elkaar, worstelend om te herinneren wat er gebeurde, en zei herhaaldelijk, "De operatie was succesvol. Ik weet niet waarom hij dood was toen ze hem naar buiten brachten. Penelope, geloof je me?"

Penelope knikte vastberaden, en wilde haar vader aanraken, maar ontmoette alleen het koude glas. "Ik geloof je! Pap, je moet volhouden. Ik zal de waarheid vinden! Ik zal je eruit halen."

"We kunnen niet winnen, mijn Penelope. Ik wil dat je gelukkig leeft."

Connor's tranen stroomden vrijelijk. Hij liet zijn hoofd zakken, sloot zijn ogen, en dwong zichzelf een zachte glimlach. "Het gaat goed met me hier. Jij moet goed voor jezelf zorgen, Penelope."

Penelope wilde meer vragen, maar werd weggeduwd door de arriverende bewakers.

Toen ze naar buiten liep, zag ze drie of vijf bodyguards in het zwart bij de deur staan, een zwarte Maybach geparkeerd buiten.

Een bodyguard stak zijn hand uit, zijn houding liet geen ruimte voor weigering. "Mevrouw Davis, meneer Davis verzoekt u terug naar huis te komen."