♥ Hoofdstuk 8 ♥
08:30 '' Penitentiaire Inrichting Horizonte. '' Cel. '' Zefíria.
Aurelia Dusk.
Het geluid van de cellen die opengingen, rukte me uit mijn slaap en deed me met een schok rechtop in bed zitten.
'' Trix? '' Ik riep haar naam, maar er kwam geen antwoord.
Ik stapte van het stapelbed af en zag dat ze nog steeds sliep, wat me een zucht van opluchting ontlokte.
'' Waarom ben je nog niet klaar? '' De schreeuw van de politieagent deed me opschrikken.
'' Het spijt me. '' mompelde ik, terwijl ik mijn handen achter mijn hoofd legde en naar hem toe liep.
'' En waarom is zij niet wakker!? '' vroeg hij zonder humor, terwijl hij naar Trix keek.
" Ze... Ze voelt zich niet zo goed; laat haar alsjeblieft slapen. '' smeekte ik, en hij snoof.
'' Wat dan ook, kom op! '' Hij duwde me de cel uit.
Ik begon naar de badkamer te lopen, met hem achter me. Ik was bang, en dat kon ik niet ontkennen. Het zou de eerste keer zijn dat ik alleen in die badkamer was. Ik nam de handdoek en zeep die de politieagent uitdeelde.
'' Douche snel!
Ik haastte me naar de douche, trok snel mijn overall uit en legde die op de wastafel naast de handdoek.
Ik begon me zo snel mogelijk te wassen, mijn lichaam spande zich van angst toen ik een aanwezigheid achter me voelde.
'' Wat een mooi lichaampje, schatje. '' Ik werd bruut omgedraaid en keek recht in het gezicht van Hawkeye.
'' A-Alsjeblieft, laat me gaan! '' Mijn stem kwam uit als een fluistering, vol angst en wanhoop.
Hij lachte, leunde naar voren en kuste me hardhandig. Ik worstelde om los te komen, maar hij hield me steviger tegen de muur.
'' Ik hou ervan als je moeilijk doet. '' zei hij, terwijl hij met zijn tong over zijn lippen gleed met een roofzuchtige glimlach, duidelijk makend dat hij niet snel zou opgeven.
'' Stop! '' Mijn stem kwam uit als een gedempte schreeuw, maar hij lachte alleen maar, een sinister geluid dat door de kamer echode.
'' Je bent nu mijn kleine hoer, en ik beslis of ik stop of niet. '' Zijn stem klonk als een vonnis, waardoor mijn bloed in mijn aderen stolde.
Ik weet niet wat me overkwam, maar een impuls van wanhoop nam bezit van me, en ik gaf hem een kopstoot, waardoor hij me eindelijk losliet.
'' Vuile klootzak!!!
Een gewelddadige klap sloeg in mijn gezicht, waardoor ik met een kreun van pijn op de grond viel. Hij greep me bruut bij mijn haar en dwong me op mijn knieën voor hem.
'' Ik zal je laten zien wie hier de baas is. '' Zijn stem was een dreigend gegrom, vol wreedheid.
Hij duwde zijn lid in mijn mond, en een gevoel van walging en angst overspoelde mijn geest. Ik probeerde weg te trekken, maar hij begon me gewelddadig te penetreren, zonder genade.
'' Ahh, dat is het... Wat een heerlijke mond! '' Zijn stem was een schorre grom, vol lust en perversie.
Onvrijwillige tranen stroomden over mijn gezicht terwijl ik wanhopig probeerde te ademen tussen zijn brute stoten.
'' Verdomme! Ik ga komen.
Hij kneep mijn haar nog harder, dwong mijn mond nog wijder open van de ondraaglijke pijn. Ik voelde zijn hete, walgelijke essentie in mijn keel stromen terwijl ik hoestte en stikte, me verstikkend in zijn wreedheid.
Toen hij eindelijk zijn lid uit mijn mond trok, begon ik hevig te hoesten, me vies en geschonden voelend op elke mogelijke manier.
'' Dat is zodat je leert wie hier de baas is. '' Hij lachte minachtend, me daar achterlatend op de badkamervloer, trillend en kwetsbaar.
Ik eindigde met overgeven door het hoesten op de vloer, me vies en geschonden voelend, walging vermengd met angst in mijn geest.
Vuile klootzak!
'' Schat? '' Ik keek met moeite opzij en zag Hina's grote ogen toen ze me in die staat zag. Haar uitdrukking van afschuw deed mijn hart samentrekken. '' Oh, mijn God.
Ze kwam naar me toe rennen, haar gezicht vertrokken van bezorgdheid.
'' Wat is er gebeurd? Wie heeft dit gedaan?
'' Hawkeye. '' sprak ik met een schorre stem, een ondraaglijke pijn in mijn keel voelend.
'' Verdomde klootzak, hij moet de politieagent hebben omgekocht om hem deze dienst te laten doen. '' De verontwaardiging in Hina's stem was voelbaar, haar woede kookte als een vulkaan op het punt van uitbarsten.
Ze hielp me overeind, haar zachte aanraking in schril contrast met de brutaliteit die ik had ondergaan.
"Kun je de douche afmaken?" vroeg ze, en ik knikte, vastbesloten om eroverheen te komen.
Ik stapte weer onder de douche, mijn handen trilden hevig onder het ijskoude water, elke druppel leek een pijnlijke herinnering aan wat er net was gebeurd. Mijn geest was een storm van horror en wanhoop, de tumultueuze gedachten draaiden als bladeren in de wind te midden van de chaos.
Ik wil hier gewoon weg! Die ene zin echode in mijn geest als een mantra, een wanhopig smeekbede om de vrijheid die zo ver weg leek. Elke seconde in die gevangenis was een eeuwigheid van marteling, en elke ademhaling was een strijd tegen de onderdrukking die me van alle kanten omringde.