Hoofdstuk 3
Alora's POV vervolg
Ik was nauwelijks bij bewustzijn terwijl ze over me bleven praten, klinkend bezorgd.
"Ze heeft littekens op haar gezicht, kijk, daar is een handafdruk," zei de oudere stem.
"Pap, wie zou een welp mishandelen?" vroeg de jonge stem.
"Ik weet het niet, kijk naar haar arm, daar is een donkere blauwe plek in de vorm van vingers, zie de nagelafdrukken, ze heeft nog een handvormige blauwe plek op haar andere wang," merkte de oudere stem op.
"Waarom pap? Ze is nog maar een welp, ze moeten haar in de rivier hebben gegooid," zei de jonge stem.
"Ik ben bang dat je gelijk hebt, zoon, en ze had kunnen sterven, de rivier is gezwollen en gevaarlijk, haar benen..." de oudere stem viel stil.
"Zoveel blauwe plekken..." de jonge stem viel ook stil.
"Al deze snijwonden, ze moet keer op keer zijn gegooid, het arme kind, hoe is ze uit de rivier gekomen?" vroeg de oudere stem verwonderd.
"Waar komt ze vandaan, pap?" vroeg de jonge stem.
"Er is vandaag een picknick van de roedel, weet je nog, daar gingen we heen, het lijkt erop dat ze haar beste jurk aanhad, ondanks hoe die er nu uitziet, ze moet daar vandaan komen," zei de oudere stem.
"Pap... dat is vijf mijl stroomopwaarts," merkte de jonge stem op.
"Ik weet het, Godin... ze had moeten sterven, elke andere welp zou zijn gestorven, ze heeft ongelooflijk veel geluk gehad dat ze het heeft overleefd," zei de oudere stem.
"Ze heeft een donkere huid en zwart haar, denk je dat ze misschien bij de Stenensmeden of de Bergverplaatsers hoort?" overwoog de jonge stem. "Ze hebben allebei enkele mensen met een gebruinde huid... maar de meesten hebben bruin, rood of blond haar," voegde hij eraan toe.
"Er zijn ook wij, de Maansterren, en dan de Zwarte Vuren en de Schaduwstaarten, wij hebben allemaal zwart haar en een gebruinde huid in onze Clans, maar ik weet dat ze niet van ons is, en ze ruikt niet naar die Clans," zei de oudere stem.
"De Vorst- en Noordbergfamilies zijn echter al enkele generaties uitsluitend bleek en blond, ze kan niet van hen zijn," merkte de jonge stem op.
"Die Clan heeft bewust donkere kleuring eruit gefokt, ze paren alleen met anderen die blond haar en blauwe ogen hebben, zoon. Elk familielid dat met een gebruinde huid of donker haar wordt geboren, wordt een buitenstaander gemaakt of uitgehuwelijkt, waardoor ze nog steeds uit de Families worden verwijderd. Als hun voorbestemde partner donkere kleuring heeft, wijzen ze die af," zei de oudere stem.
"Dat is dom, waarom doen ze dat?" vroeg de jonge stem.
"Ik weet het niet, zoon, maar de praktijk van die Clan is waarom ik altijd in conflict ben geweest met die Clan. Ik, Allister Noordberg, wijs zijn door de Godin gegeven partner af voor die IJskoningin met wie hij trouwde, omdat zijn voorbestemde een donkere huid had. Die IJskoningin wees ook haar voorbestemde af, omdat hij donker haar had," zei de man, en vervolgde toen.
"De voorouder van de Hartenlied Clan had een gebruinde huid, zwart haar en violette ogen. Er wordt gezegd dat Allister en Bettina een dochter hadden die eruitzag als de voorouder van de Hartenlied, de Eerste Alpha. Waarschijnlijk karma voor het afwijzen van hun door de Godin gegeven partners," zei de oudere stem, mompelend de laatste zin.
"Denk je dat dit meisje haar is, pap?" vroeg de jonge stem.
"Het misbruik dat dit kind duidelijk heeft ondergaan, was niet nodig, we zullen uitzoeken of dit door haar familie is gedaan," zei de oudere stem. Ik kon eindelijk mijn ogen openen en naar hen kijken, de jonge man naast me hapte naar adem toen hij mijn ogen zag.
"Heet je Alora, kleine welp?" vroeg de oudere wolf, ik knikte ja, mijn keel deed te veel pijn om te spreken.
"Ze heeft ook blauwe plekken op haar nek, pap," zei de jonge man. Hij had zwart haar en middernachtblauwe ogen, en een bleke huid, zijn schouders waren breed. Je kon zien dat hij een reusachtige weerwolf zou worden als hij klaar was met groeien, net zo groot als de oudere man naast me. De oudere man leek op de jonge, alleen waren zijn ogen groen en had hij een zilveren streep in zijn haar bij zijn slaap, wat hem knapper maakte.
"Weet je wie ik ben, kind?" vroeg de oudere wolf.
Hoe kon ik dat niet weten? Ik had hem maar één keer gezien, maar ik had zijn kracht en status over me gevoeld. "Alpha," kraakte ik.
"Ja, kind, en dit is mijn zoon Damien, we brengen je naar het Roedelhuis en behandelen je voordat we je terugbrengen naar je familie," zei de Alpha.
"Pap, gaan we haar echt teruggeven aan hen?" vroeg Damien.
"We hebben geen keuze, zoon, ze moet bij haar familie zijn, en ik kan het kind niet zomaar meenemen." Ik was weer flauwgevallen terwijl ze ruzie maakten.
Het bonzen op mijn slaapkamerdeur haalt me terug uit die herinnering. Helaas was dat niet de enige vreselijke herinnering die ik met me meedroeg. Het was niet het enige litteken dat mijn familie in mijn ziel had gegrift, er waren er nog veel, veel meer. Ik wist wie er op de deur bonkte, zelfs voordat ik haar stem hoorde.
"Sta op, ellendeling!" schreeuwt ze, ze schreeuwt altijd tegen me. De helft van de tijd denk ik dat ze mijn naam is vergeten, omdat ze me altijd aanspreekt als "ellendeling." De 'zij' is mijn moeder. Je zou denken dat ze me bij mijn naam zou noemen. Maar het was tijdverspilling om op iets anders te hopen. Dat weet ik al een tijdje.
Tijd om me aan te kleden en naar school te gaan, ik doe mijn best om niet toe te geven aan de drang om te zingen onder de douche. Elke keer als ik zing, wordt mijn familie woedend. Ze zeggen dat ik moet ophouden met krijsen als een stervende kat, en dat mijn stem hun oren doet bloeden. Het was nog iets waarmee ze me pijn deden.
Ik ben steeds minder tolerant geworden voor de onderdrukkende en misbruikende manier waarop ze me behandelen. Ik heb moeite om me in te houden, om het beeld van een onderdanige en gehoorzame wolvin te behouden. Er zijn nog maar twee weken school over. Dat moet ik mezelf en Xena herinneren.
"Nog maar twee weken, Xena, en dan zijn we vrij," zeg ik tegen haar.
Welke examens hebben we vandaag? vraagt Xena.
"Weet je, ik geloof dat we vandaag onze trainingsexamens hebben, zowel in menselijke als in wolvengevechten." Ik voel haar immense vreugde, we houden allebei van de oefening van het trainen, van het voelen hoe krachtig we echt zijn.
Ga je me vragen om me in te houden? vraagt ze, ik voel haar vreugde dimmen bij de gedachte.
zucht "Ja, dat zullen we moeten doen, we nemen het vandaag op tegen de elites, maar we doen dat voor de rest van de senioren," vertel ik haar.
Dat haalt alle lol eruit jammert ze, ik voel haar staart hangen.
Ik zucht, "Ja, ja dat doet het," mijn antwoord gevuld met mijn eigen teleurstelling.
Dan pauzeer ik om even na te denken. Er was geen echte reden voor mij om me in te houden bij mijn examen. "Aangezien we het niet opnemen tegen de IJskoningin, en dit het laatste examen is, is er geen echte reden meer om ons in te houden." Ik voelde Xena's opwinding weer toenemen, visualiserend hoe haar staart kwispelde met haar tong uit haar mond en haar oren rechtop van interesse. De capriolen van mijn wolf maakten me aan het lachen.
Ik besloot dat als het examen fysiek zou zijn, ik me daarvoor moest kleden, in plaats van de wijde trainingsbroek en hoodie die ik al die jaren heb gebruikt om mezelf te verbergen. Ik ga voor de nieuwe kleren die ik heb gekocht met een deel van mijn verdiensten van het burgerrestaurant.
Ik ben het zat om me op deze manier te verbergen. Ik trek een donkerpaarse draadloze sport push-up bh aan die ondersteunt terwijl hij mijn meisjes op hun plaats houdt. Ik trek een zwart midriff tanktop met paarse schedels aan en een paar zwarte capri leggings met zijzakken langs mijn dijen voor mijn telefoon.
Ik vlecht mijn haar in een Franse vlecht tot aan mijn nek, bind het vast met een donkerpaarse haarelastiek en splits de rest van de lengte in drie verschillende vlechten die ik vastbind met dunnere donkerpaarse haarelastieken. Ik pak een paarse wikkelrok over de leggings en een zwarte korte mouwloze cardigan over de tanktop. Ik besluit zilveren knopjes in mijn oren te dragen zodat mijn oorbellen niet vast komen te zitten tijdens het vechten.
Ik ga waarschijnlijk problemen krijgen vanwege mijn kleren. Maar het kan me echt niet meer schelen, ik voel de ongeduldigheid van mijn wolf. We zijn het zat om ons te verbergen. Het was vroeger een manier om onszelf te beschermen, toen we zwak waren, toen we wisten dat ze het van ons konden afnemen. Nu heb ik mijn eindexamens voor de universiteit al afgerond.
Ik zal mijn doctoraten en licenties krijgen zodra ik de examens heb gehaald en ben afgestudeerd. Er zijn nog steeds de officiële ceremonies om naartoe te gaan, dat is gewoon een show. Feit is dat de Alpha en beide scholen alles onmiddellijk officieel maken daarna, ze willen niet het risico lopen dat mijn familie of Clan een manier vindt om het allemaal te voorkomen.
Ik zou vrij van hen komen, wat er ook gebeurt.