Read with BonusRead with Bonus

122

We bleven een paar seconden stil, terwijl we al het nieuws dat op ons was neergevallen, in ons opnamen. Ik legde mijn hand weer op mijn buik en dankte de hemel voor het leven van mijn kleintje, zo klein maar toch zo sterk.

Een echte krijger, een echte Dăneşti.

Hij zuchtte.

"Het spijt me. Ik betreur ...