Read with BonusRead with Bonus

7

Ik liep terug naar waar ik had gezeten, trok mijn stoel naar achteren en zette hem weer aan de tafel. Naast dat ik me als een idioot voelde, voelde ik me vernederd, vies en misplaatst.

“Oké, niemand aanraken,” fluisterde Anton, terwijl hij zijn armen opstak en nog meer afstand van mij leek te willen...