Read with BonusRead with Bonus

59

POV Fenrir Dăneşti

Het woord—mijn—galmde nog steeds door mijn schedel, een oeroud gezang dat luider, wilder en levendiger werd met elke seconde die verstreek.

Het was niet zomaar een gedachte; het was een levend wezen dat door mijn aderen kroop en zijn tanden in mijn ziel zette. Ik trok mijn mond ...