6
Ik stap de lobby binnen en zie dat de beveiliger bij de deur me kort toeknikt en me begroet met een glimlach. Ik glimlach beleefd terug, ook al voel ik me ongemakkelijk door de manier waarop hij naar me kijkt. De blik die hij me toewerpt, doet me huiveren, en zijn ogen dwalen langer over mijn gezicht dan zou moeten.
Zelfs nadat ik weer begin te lopen naar de lift, voel ik zijn blik nog steeds op me rusten.
Ik had gemerkt dat hij me al in de gaten hield sinds de eerste keer dat ik met mijn ouders dit appartement binnenstapte toen we op zoek waren naar een plek voor mij om te verblijven. Hij had naar me gegluurd terwijl mijn ouders niet keken, maar ik dacht dat het normaal was omdat ik nieuw was.
Maar nu mijn vader en moeder weg zijn, voelt de blik die hij me toewerpt nog ongemakkelijker.
Ik druk op de knop naast de lift en schud mijn hoofd in ontkenning. Jeez. Kijk wat ik aan het doen ben. Ik word paranoïde zoals mijn vader. Mijn ouders hebben me nog maar een paar minuten alleen gelaten, en ik maak me al zorgen over een beveiliger. Ik weet zeker dat dit gewoon een onredelijke onrust is, want er is geen twijfel dat dit appartement de beste beveiliging heeft - mijn vader zou het niet hebben gekozen als dat niet zo was.
Ik zou me zorgen moeten maken over mijn nieuwe semester op de universiteit, niet over een normale beveiliger die een oogje in het zeil houdt op een nieuwe bewoner van dit appartement.
"Ben je echt van plan om al je vaders regels te volgen?" Sienna's stem galmt in mijn oor terwijl ik tegen het hoofdeinde van mijn bed leun en met haar aan de telefoon praat.
Ik draag al mijn favoriete roze pyjama, klaar om te slapen in mijn nieuwe kamer. Sienna's geklets voor het slapengaan is een van onze rituelen. Ik lach als ze een lange gefrustreerde zucht laat horen aan de andere kant van de lijn.
Ik haal mijn schouders op. "Het is niet alsof ik een keuze heb. Ik wil niet dat papa me terug naar Nederland sleept als ik een van mijn beloften breek. Ik denk ook niet dat ik tegen hem kan liegen."
Sienna gromt. "Ik weet het, maar wat dacht je van de jongensregels?" vraagt ze ongelovig. "Ik bedoel, dit is je kans om nieuwe jongens te ontmoeten. Wat als er een knappe, slimme, perfecte jongen op je nieuwe campus in Amsterdam is die je niet kunt weerstaan? Wat als deze prins op het witte paard met je wil daten?"
Ik lach. "Dat klinkt heel verleidelijk."
"Ik maak geen grapje," dringt ze aan, en ik kan me voorstellen dat ze met haar ogen rolt. "Ik meen het. Je denkt toch niet serieus dat je single blijft tot je dertigste, hè?"
"Nou, jij bent ook nog steeds single," werp ik tegen.
"Tenminste heb ik crushes," roept ze gefrustreerd uit. "Ik heb je over ze allemaal verteld. Ik heb je verteld dat ik een crush had op de sterhockeyspeler van mijn universiteit. Ik heb je verteld over de knappe nerd die me bijles gaf tijdens onze groepsopdracht. Ik heb je zelfs verteld toen de nieuwe aanvoerder van het voetbalteam er geweldig uitzag. Jij daarentegen vertelt me nooit iets over jongens. Jij bent altijd de luisteraar hier, en eerlijk gezegd maak ik me er zorgen over."
"Waar maak je je zorgen over?" Ik bijt op mijn lip om mijn glimlach te verbergen, wachtend tot ze meer zegt.
"Ik ben bang dat je misschien een non wordt." Ze laat een wanhopige zucht horen, en ik lach hardop. "Kom op, Nev," smeekt ze. "Je moet me iets geven. Iets."
De stilte sluipt binnen, en ik weet dat ze nadenkt over de mogelijkheden die kunnen gebeuren op mijn nieuwe campus.
"Ik wacht op het spannende nieuws." Ze zucht. "Ik zou het niet eens erg vinden als je me vertelt dat de professor knap is."
"Sienna," roep ik bijna ongelovig. "Dat is niet eens gepast."
Ze giechelt zachtjes. "Laat maar. Misschien heb ik te veel Wattpad gelezen."
Mijn wenkbrauwen gaan omhoog. "Lees je nog steeds Wattpad?"
"Heb jij het nog steeds niet geïnstalleerd?" echoot ze ongelovig. "Je zou het moeten doen. Misschien geeft het je wat inspiratie. Misschien wekt het je avontuurlijke kant op."
"Ik ben avontuurlijk," corrigeer ik haar. "Ik hou ervan om nieuwe dingen te proberen. Ik hou ervan om de wereld rond te reizen."
"Niet met jongens," voegt ze eraan toe. "Je zou daar je voorkeur kunnen ontdekken. Ik denk persoonlijk dat je van het type knappe nerd houdt, weet je," mompelt ze schattig, maar corrigeert zichzelf snel, "wacht. Ik denk dat je van atletische jongens houdt." Ze klinkt alsof ze inderdaad door haar Wattpad-leeslijst scrolt. "Of misschien zou je graag lezen over oudere mannen. Dat is heet." Ze ademt diep in. "Goed. Wat dacht je van een professor? CEO?"
"CEO?" flap ik eruit. Dat ene woord wekt op de een of andere manier mijn interesse.
"Ja," zegt ze. "Nu weet ik wat jouw fantasie is."
Ik ben sprakeloos. Ik weet niet hoe ik moet reageren.
"Ik weet zeker dat er genoeg CEO's in Amsterdam zijn, maar het zou geweldig zijn als je een knappe tegenkomt."
Op dit punt weet ik niet eens meer of ze een grapje maakt of niet.
"Ben je er zeker van dat je vader niet ergens in de buurt is?" vraag ik voorzichtig. "Want als hij dit hoort, zijn we er geweest."
Ze tsks. "Maak je geen zorgen. Ik ben veilig in mijn kamer."
Ik kan alleen maar mijn hoofd schudden in ongeloof en lachen. Sienna en ik hebben verschillende persoonlijkheden, maar we vervelen ons nooit met elkaar. We kunnen urenlang over van alles praten. De enige reden waarom ik niet met haar over jongens praat, is dat ik echt niets te delen heb.
We kletsen nog een paar minuten door, en als we eindelijk ophangen, voelen mijn ogen al zwaar aan.
Ik werp een blik op de klok aan de muur. 21:00 uur. Het is misschien nog een beetje vroeg, maar ik kan de geeuw die uit mijn mond ontsnapt niet tegenhouden. Ik heb een lange dag gehad vandaag.
Voordat ik naar bed ga, controleer ik de dingen om me heen. Een zucht verlaat mijn lippen als ik het laatste boek dat ik las van mijn bed oppak. Nadat ik ervoor heb gezorgd dat ik de bladwijzer tussen de juiste pagina's heb geplaatst, leg ik het op mijn nachtkastje. Bladwijzer, check.
Mijn ogen landen op de grote bruine teddybeer die papa me gaf toen ik tien was, de beer die ik nooit heb achtergelaten en die altijd aan mijn zijde is geweest elke keer dat ik naar bed ging sinds die tijd. Ik omhels de pluizige beer en zucht tevreden.
"Welterusten, Meneer Beer." Dat is zo'n luie naam voor een teddybeer, maar het kan me niet schelen. Ik zet Meneer Beer in de hoek van mijn bed naast me en glimlach. Meneer Beer, check.
Dan pak ik mijn favoriete lavendel gezichtsspray van mijn nachtkastje en spray het op mijn gezicht en lichaam, terwijl ik de kalmerende geur inadem. Perfect.
Als laatste doe ik mijn bedlampje uit, waardoor de kamer donker wordt behalve het gedimde licht uit de woonkamer en de stadslichten die buiten mijn slaapkamerraam fonkelen. Ik leg mijn hoofd op mijn zachte kussen, sluit mijn ogen met de glimlach nog steeds op mijn gezicht, en trek mijn dekbed dichter naar mijn borst.
Net nadat ik nog een zucht heb gelaten, hopend dat ik vannacht zoet zal dromen, gaat mijn telefoon en mijn ogen schieten open. Een kreun ontsnapt uit mijn mond terwijl ik hem van mijn nachtkastje pak.
Papa's nummer staat op het scherm. Oh, God.
Ik neem zijn oproep aan.
"Nevaeh." Zijn bezorgde stem klinkt luid in mijn oor. "Hoe gaat het daar? Is alles in orde?" Zijn nieuwsgierigheid hangt in de lucht. "Kun je comfortabel slapen in je nieuwe kamer? Is er een nieuwsgierige buur die je lastigvalt--"
"Papa." Er klinkt een vleugje frustratie in mijn stem. "Ik probeerde net te slapen. Je hebt me al vijf keer gebeld sinds je vandaag uit Amsterdam vertrok."
Ik hoor mama op de achtergrond lachen. Ze fluistert tegen hem: "Kom op. Je moet haar wat ruimte geven."
"Ik vraag me gewoon af of alles daar in orde is," zegt papa. "Ik begon me zorgen te maken dat je niet zou kunnen slapen."
Hoewel het soms frustrerend is, kan ik de glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken omdat ik weet hoeveel papa zich om me bekommert.
"Jij bent degene die daar niet kan slapen, hè?" grap ik, maar niet helemaal. Ik weet dat het de waarheid is. Hij kan niet slapen omdat hij zich zorgen maakt over mij.
Zijn stilte bevestigt dat mijn vermoeden juist is.
"Maak je geen zorgen. Alles is goed, papa," verzeker ik hem. "Ik ben een groot meisje, weet je nog?"
Papa zucht. Ik weet dat mijn beslissing om op mezelf te wonen nog steeds zwaar voor hem is. Hoewel hij blij is dat ik gelukkig ben, kan ik hem nooit laten stoppen met zich zorgen maken over mij.
Het gesprek duurt nog een paar minuten, waarin ik hem vertel over mijn plannen voor morgen. Nadat we ophangen, zucht ik en gooi mijn hoofd weer op het kussen, sluit mijn ogen om te slapen.
Net als ik denk dat ik eindelijk in slaap val, hoor ik iets kraken vanuit de woonkamer. Omdat ik de deur van mijn slaapkamer niet had gesloten, draai ik mijn hoofd in die richting en ga rechtop zitten.
Hoewel ik niet alle lampen in de woonkamer heb uitgedaan, is het nog steeds te donker om iets te onderscheiden vanaf hier.
Ik ben er zeker van dat ik gewoon aan het hallucineren was, want er is geen manier dat iemand mijn plek kan binnendringen.
Niemand kan binnenkomen tenzij ze de sleutel hebben.