Hoofdstuk 7 Denk ik te veel na?
Alice
Ik zat aan de rand van het grote zwembad. Het weer was aangenaam en warm. Ik sloot mijn ogen en genoot van de zonnestralen op mijn huid.
Ik draaide me snel om toen ik een bekende stem hoorde.
“Alice, daar ben je. Ik was naar je op zoek.”
Mevrouw Sullivan kwam dichterbij, en ik stond plotseling op.
“Het spijt me, mevrouw Sullivan.”
“Oh, geen excuses. Ik dacht gewoon dat je in je kamer bleef. Dus, ik heb goed nieuws voor je. Je gaat vandaag de familie ontmoeten. Ik heb iedereen uitgenodigd voor het diner. Maak je klaar. Ze zullen er over een uur zijn.”
“Ja, mevrouw Sullivan.” Ik knikte.
Ik voelde me weer als een huisdier. Ze had me nu, dus ze nodigde iedereen uit om naar me te kijken. Op de een of andere manier accepteerde ik dat het vanaf nu zo zou zijn. Na Lilly te hebben ontmoet, hoopte ik alleen maar dat ik te veel nadacht en dat ze gewoon wilden dat hun zoon met iemand trouwde die zij hadden gekozen. Ik voelde dat ik blij zou zijn hun huisdier te zijn als dat betekende dat ik natuurlijk kon sterven.
“Kom, Alice; ik help je. We zullen een mooie jurk voor je uitkiezen.”
Ze pakte mijn hand en keek behoorlijk opgewonden. Oké. Op de een of andere manier voelde ik me opgewonden bij de gedachte aan het ontmoeten van Gideon. Helaas vond ik hem echt knap nadat ik hem op die foto had gezien.
Toen we in mijn kamer aankwamen, opende ze de enorme ingebouwde kledingkast in de kleedkamer. Ze liet haar vingers door de jurken glijden alsof ze genoot van het voelen van de stof. Blijkbaar hield ze van winkelen, dus ik was er zeker van dat ze alle inhoud van de kledingkast had gekozen.
“Dit is de juiste.”
Ze zei dit met enige bezitterigheid terwijl ze een jurk pakte en uit de kast haalde. Ik moet toegeven dat hij mooi was. De rok was kort, toonde een beetje van mijn lichaam maar niet te veel.
Toen ging ze naar de schoenen. Ze pakte witte sandalen, die mooi waren, ook al waren ze plat. Ze keek me glimlachend aan.
“Kom op, Alice, waar wacht je op? Neem snel een douche. We hebben niet veel tijd.”
Mijn ogen werden groot en ik ging meteen de badkamer in. Ik deed natuurlijk wat ze zei. Ik stond op het punt de douchecabine binnen te gaan toen ik haar stem weer hoorde.
“Vergeet niet jezelf te scheren, Alice. Laat geen enkel haartje achter.”
Ze riep vanuit de kleedkamer, die naast de badkamer was.
Dus begon ik met de procedure. Ik probeerde zo snel mogelijk te zijn. Toen ik klaar was, stapte ik uit in een badjas.
Ze glimlachte naar me en gaf me de jurk en het ondergoed.
“Trek ze aan.”
Ik nam ze en wilde terug naar de badkamer, maar ze hield me tegen. Toen ik haar hoorde, stopte mijn hart even.
“Kleed je hier aan. Laat me je zien.”
Eerst begreep ik haar niet, en toen probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat ik haar verkeerd begreep. Maar toen ze haar bedoeling verduidelijkte door naar me te staren, knikte ik bang. Hoewel haar bevelen alle grenzen overschreden, dacht ik dat gehoorzamen beter was.
Ik opende mijn badjas en legde hem op de witte bank naast me. Ik pakte de jurk en wilde hem aantrekken toen ik haar weer hoorde.
“Stop.”
Mijn hart sprong bijna uit mijn borst.
“Leg de jurk op de bank en sta rechtop.”
Ik deed wat ze zei. Ik stond daar helemaal naakt. Ze liet haar ogen over me heen glijden. De manier waarop ze mijn naakte lichaam bekeek, deed me vreselijk voelen. Ze schoof mijn haar achter mijn schouders, liet haar wijsvingers zachtjes over mijn borst glijden, en haar blik bleef hangen bij mijn borsten. Ze staarde er een seconde naar. Toen ging ze verder met de procedure.
Haar blik gleed langzaam naar beneden tussen mijn benen. Ze keek een tijdje naar mijn blote huid.
“Spreid je benen, Alice. Spreid ze wijd.”
Ze hurkte neer, en ik sloot mijn ogen toen ze dichterbij kwam om me van dichterbij te bekijken.
Ik hoopte alleen maar dat ze geen lesbienne was of zoiets, want ik wist niet hoeveel meer ik kon verdragen, maar uiteindelijk stond ze op met een tevreden glimlach.
“Perfect geschoren. Mannen houden daarvan. Ik weet zeker dat mijn zoon dat ook zal waarderen. Je huid is mooi en zacht, en je bent gespierd, maar niet te veel. Je bent perfect voor mijn Gideon. Ik zal het juiste product kiezen om je huid mooi en glad te houden. Trek eerst het ondergoed aan, dan de jurk, Alice.”
Ik had veel te zeggen, maar ik slikte het in. Ik wilde gewoon ontsnappen, en dat was het moment en de plaats waarop ik mezelf zwoer dat ik op een dag zou slagen.
Nadat ik klaar was, trok ze een droge badjas aan en gebaarde dat ik aan de kaptafel moest gaan zitten. Ze borstelde mijn haar en gaf me een zachte hoofdmassage. Zelfs als ik ervan had moeten genieten, kon het me in deze situatie niet kalmeren.
“Ik weet dat je nu bang bent. Maar je hoeft niet bang te zijn. Je zult bij deze familie horen, en wij houden van onze familieleden.”
Ik dwong mezelf om naar haar te glimlachen. Wens dat ik in haar woorden kon geloven.
Nadat ze mijn haar had gedaan, bracht ze lichte make-up aan. In de brief had Gideon dat voor mij verboden, maar ik durfde niets te zeggen.
Eindelijk keek ze tevreden naar me.
“Je ziet er prachtig uit, Alice. Nu wil ik dat je hier op me wacht. Ik ga me ook omkleden en kom dan terug om je mee naar beneden te nemen.”
“Ja, mevrouw Sullivan.”
Toen vertrok ze. Ik ademde uit terwijl ik mijn ogen sloot. Het was moeilijk om niet te huilen. Ik vroeg me af of Gideon me na de bruiloft hetzelfde zou behandelen. Wat als hij hetzelfde is? Wat als hij me slecht behandelt? Wat als hij me zal haten?
Er ging een korte tijd voorbij. Deze gedachten waren in mijn hoofd toen ik een klop op mijn deur hoorde. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. Mevrouw Sullivan stapte binnen. Ze droeg een jurk zoals de mijne, maar haar jurk was paars en ze droeg hoge hakken.
“Ben je klaar, mijn liefste?”
Ik knikte, en ze pakte mijn hand. We liepen de tuin in. Er stonden een paar enorme tenten; eronder stonden comfortabele en mooie meubels.
“Kijk eens naar die twee prachtige schoonheden.”
Meneer Sullivan glimlachte naar ons; ik denk dat zijn verschijning het eerste mooie was dat ik op deze plek zag. Hij keek zijn vrouw bewonderend aan, en zij glimlachte terug naar hem als een verliefde vrouw. Ze liet mijn hand los en liep naar haar man en kuste hem. Toen ging ze naast hem zitten en legde haar hand op zijn dij.
“Ga zitten, Alice.”
Zei hij. Ik ging tegenover hen zitten. Hij gaf me een glas water met een schijfje citroen. Maar zodra hij dat aan mij gaf, hoorde ik een kind schreeuwen.
“Opa, opa…”
Ik draaide me om om te zien wie dat was. Meneer Sullivan liep naar hen toe, hield het kleine meisje blij in zijn armen en kuste haar. Hij stond daar terwijl het stel hem ook bereikte. Ik herkende de man. Hij was Gideons broer. Mevrouw Sullivan ging hen ook begroeten. Ze omhelsden en kusten elkaar. Ik stond op voordat ze dichtbij kwamen.
“Laat me ons nieuwe familielid voorstellen. Dit is Alice, Gideons bruid.”
De knappe man keek eerst fronsend naar me; daarna begroette hij me met een knik.
“Dit is Seth, mijn oudste zoon, en zijn vrouw, Leah.”
Leah stapte naar me toe en gaf me twee kussen. Ze zag er prachtig uit, met zwart haar, blauwe ogen en een slank lichaam.
“En dit brutale kleintje is onze kleindochter, Ava.”
Zei mevrouw Sullivan.
“Aangenaam kennis te maken met jullie allemaal,” zei ik.
Iedereen ging zitten en begon te praten terwijl meneer Sullivan met Ava speelde. Ik was nieuwsgierig naar Leah. Ik vroeg me af of zij een Sullivan was geworden zoals ik. Ze zag er gelukkig uit en praatte zelfverzekerd met het oudere Sullivan-stel.
We draaiden ons allemaal om toen we een andere stem hoorden. Ik zag een meisje naderen. Ze was ook mooi. Ze had lang zwart haar en blauwe ogen. Ik herkende haar van de foto. Toen ze ons bereikte, omhelsde ze meneer en mevrouw Sullivan, en kuste daarna de anderen.
“Sloane, laat me je voorstellen aan Alice. Alice, dit is mijn dochter, mijn jongste kind.”
Ze glimlachte en knikte; daarna ging ze zitten.
Ze bleven praten totdat mevrouw Sullivan op haar gouden horloge keek en toen naar Seth.
“Seth, heb je met Gideon gesproken?”
Hij keek verontschuldigend.
“Ja, mam, maar hij kan vandaag niet komen. Hij is te druk met zijn zaken.”
Beide ouders keken teleurgesteld, maar uiteindelijk verbrak meneer Sullivan de stilte.
“Geeft niet, het is tijd voor het diner. Als hij dom genoeg is om een leuke tijd met zijn familie te weigeren, dan zij het zo. Ik zal morgen met hem praten.”
We stonden allemaal op en gingen naar een andere tent. Er stond een enorme eettafel. We gingen zitten, en de bedienden serveerden het eten.
“Mam, de laatste keer zei je dat je ons iets moest laten zien.”
Seth zei tegen zijn moeder, en ze dacht eerst na, maar toen knikte ze.
“Seth, Sloane, kom alsjeblieft met me mee. We zijn zo terug.”
Meneer Sullivan keek nieuwsgierig, maar hij knikte.