Hoofdstuk 1 Vaarwel
Beste Lezer,
Voordat je aan dit verhaal begint, wil ik je waarschuwen voor de inhoud. Ik raad het niet aan voor mensen onder de 18. Naast de stomende scènes kan de hele verhaallijn verontrustend zijn. Als je daar geen probleem mee hebt, veel leesplezier!
Alice
Ik stormde het gebouw van de schaatstrainingsruimte uit, terwijl ik mijn best deed om de club te verlaten zonder te huilen. Ze waren zo aardig voor me, zoals altijd. Ik had een prachtige ketting van mijn team gekregen om de tijd die ik met hen had doorgebracht te herinneren.
Het was zo moeilijk om te vertrekken. Mijn coaches stonden al jaren aan mijn zijde, maar het moeilijkste was om mijn beste vriend, Lucas, achter te laten. We schaatsten samen sinds we vier jaar oud waren.
We deden mee aan ons eerste Junior Kampioenschap, en sindsdien verschenen we altijd in wedstrijden. We probeerden een paar keer als paar te schaatsen en raakten snel aan elkaar gewend. Onze trainers zeiden dat we als duo konden proberen te concurreren, maar ik was gelukkiger als solo kunstschaatser.
“Alice, wacht!”
Ik sloot mijn ogen toen ik hem achter me hoorde roepen. Ik draaide me om en zag hem naar me toe rennen. Zijn blonde haar was rommelig en zijn blauwe, vochtige ogen weerspiegelden zijn verdriet.
Hij probeerde op adem te komen. Ik wist dat hij al een tijdje verliefd op me was, en ik dacht de laatste tijd meer aan hem naarmate ik overwoog zijn vriendin te worden. Hij was de enige jongen waar ik ooit dichterbij kwam, en ik vond hem erg leuk. Misschien zou ik later verliefd op hem kunnen worden.
Maar het was te laat om een relatie met hem te beginnen. Ik wist dat ruzie maken met mijn stiefvader slecht zou aflopen, en ik zou het slachtoffer zijn, niet hij. Ik had geen keuze. Ik moest gaan.
“Heb je er niet aan gedacht om te blijven? Er zijn zoveel goede universiteiten in Montreal. Waarom denk je dat een Amerikaanse universiteit beter is?”
Ik kon hem niet met woorden antwoorden. Ik stapte gewoon dichterbij, omhelsde hem en hield hem stevig vast.
Toen ik de bus hoorde aankomen, liet ik hem los, kuste zijn wang en stapte haastig in het voertuig.
Ik koos een stoel aan de andere kant van de bus. Ik wist dat het zien van zijn verdrietige figuur daar, hopend dat ik van gedachten zou veranderen, me volledig zou breken.
Ik veegde mijn tranen weg en probeerde het vertrouwde uitzicht door mijn vochtige ogen te zien, maar ik kon niets zien.
Ik stapte een halte voor onze straat uit de bus. Ik wilde een beetje lopen, hopend mijn gedachten te kunnen ordenen, maar ik was nog steeds in dezelfde staat toen ik thuiskwam.
Toen ik de voordeur binnenstapte, hoorde ik mijn moeder.
“Alice, ben jij dat? Kom eten.”
Ik zei geen woord. Ik was er niet eens zeker van dat ze voor ons allemaal had gekookt, maar ik liep naar de eetkamer en ging zitten. Drie borden met een gekookte maaltijd wachtten op ons.
Ik was niet verrast om mijn stiefvader daar al te zien zitten.
Ik haatte hem. Hij raakte me nooit aan. Ik haatte hem om de jaren van mentale mishandeling waarmee hij me martelde en om de mentale en fysieke schade die hij mijn moeder toebracht, wat haar ziekte veroorzaakte.
Maar nu, nadat hij mijn toekomst had verwoest, voelde ik dat ik hem wel kon doodmartelen. Ik bewoog helemaal niet toen ik zijn stem hoorde.
“Alice, ik heb met de familie Sullivans over je gesproken. Ze hebben er geen bezwaar tegen als je blijft kunstschaatsen en accepteren je verzoek om aan een universiteit te studeren. Ze zeiden dat je er zelf een mag kiezen, en zij zullen ervoor betalen.”
Ik antwoordde hem niet. Hij bleef stil terwijl mijn moeder ook ging zitten.
“Ik stuur je naar een goede plek, Alice. Ze behoren tot de rijkste families in Los Angeles. Ze gaan je alles geven wat wij nooit konden.”
Terwijl hij doorging, legde ik mijn bestek neer. Ik moest mezelf inhouden om niet te spreken.
Hij zuchtte terwijl ik zijn blik op me voelde.
“Je weet dat we geen andere keuze hebben. Ik wou dat we die hadden,” zuchtte hij pijnlijk.
En dat was genoeg. Ik voelde dat mijn woede me zou doden als ik stil bleef. Ik stond plotseling op en sloeg op de tafel.
“Charles, ben je je bewust van wat je me hebt aangedaan? Hoe durf je te zeggen dat je geen andere keuze had? Ik ben je stiefdochter. Is dit waar je me voor hebt opgevoed? Om me te verkopen als je geld tekortkomt?”
Ik schreeuwde naar hem terwijl mijn handen trilden.
“Kalmeer, Alice. Je krijgt alles wat je wilt, en de schulden en gunsten die ik aan die mensen verschuldigd ben, worden afbetaald. Deze overeenkomst is voordelig voor ons beiden.”
“Wat heb ik te maken met jouw louche zaken? Waarom ik? Ben je je ervan bewust dat je me dwingt om te trouwen? Ben je je ervan bewust dat dit tegen mijn wil is? Dit is mijn leven, verdorie. Mijn carrière, mijn dromen, al dat harde werk sinds ik klein was, was voor niets.”
Hij keek gewoon weg alsof het hem niets kon schelen. Ik keek naar mijn moeder, die haar hoofd liet zakken. Uiteindelijk draaide Charles zich naar me om.
“Je gaat een goed leven hebben,” verklaarde hij.
“Een goed leven? Denk je dat ik zo dom ben dat ik niet zie waar dit allemaal om draait? Wie koopt er tegenwoordig nog een mens? Hebben ze mijn organen nodig? Willen ze me gebruiken als prostituee of huisslaaf?”
Hij lachte deze keer.
“Waar haal je dat vandaan? Je wordt een lid van hun familie. Ze gaan voor je zorgen.”
“Ik ga nergens heen!” schreeuwde ik. "Hoor je me? Je bent een loser, een eikel. Ik laat je niet met mij geld verdienen. Ik heb mijn leven en carrière, en ik zal mijn leven hier voortzetten. Zelfs als ik naar het politiebureau moet om aangifte tegen je te doen.”
Ik wees naar hem, maar angst stopte me met spreken toen hij opstond en me tegen de muur sleurde. Hij hield mijn nek vast. Ik voelde de tranen opkomen, maar ik wilde mijn zwakte niet aan hem tonen.
“Houd je mond, kreng! Je vertrekt morgen. Laat me mezelf niet herhalen als je heel wilt blijven!”