Vriend
Ik keek op mijn horloge en zag dat het 11 uur 's avonds was. Wie was er zo laat nog hier?
Ik sloeg de dekens van me af en liep naar mijn slaapkamerdeur. Ik opende de deur net op tijd om de stem van mijn broer te horen.
"Logan?" zei hij. "Wat doe jij hier?"
"Waar is ze? Waar is Emma?" vroeg Logan nerveus.
Zijn stem was het mooiste geluid dat ik ooit had gehoord. Het klonk als muziek in mijn oren. Wat was er mis met mij? Het had nooit eerder zo geklonken. Het moest wel zijn omdat ik moe was.
Maar hij klonk koud, gehaast. Ik wist niet waarom hij naar mij vroeg, maar ik had het gevoel dat ik in de problemen zat. Maar ik had niets verkeerds gedaan.
"Emma?" vroeg mijn broer. "Ze slaapt. Waarom?"
Ik kon de verrassing en verwarring in zijn stem horen.
Ik begon naar de trap te lopen en werd meteen getroffen door de meest geweldige geur, dennennaalden en sneeuw. Het rook als een winterbos.
'Maat!' schreeuwde Eliza in mijn hoofd.
'Wat?!' vroeg ik en verstijfde.
'Het is Logan, Emma. Hij is onze maat. Ga naar hem toe.' zei Eliza opgewonden.
Logan? De Alpha? Hij is mijn maat? Ik ben een Luna?
Ik had een miljoen vragen in mijn hoofd. Mijn voeten begonnen tegen mijn wil in te bewegen. Het was alsof iets me naar beneden trok. Nou ja, niet iets. De maatband.
"Maak haar wakker." gromde Logan. "Nu."
Hij klonk boos. Waarom was hij boos?
"Ik ben wakker." zei ik en begon de trap af te lopen.
Ik stopte halverwege om naar Logan te kijken.
Alles veranderde toen ik in zijn ogen keek. Hij was nu het middelpunt van mijn wereld. Hij was alles. Ik voelde deze ongelooflijke behoefte om hem aan te raken, in zijn armen te zijn.
Ik wilde naar hem toe rennen, maar ik hield mezelf tegen toen ik zijn koude blik zag. Wat was er aan de hand?
"Logan?" riep mijn broer hem.
"Zij is mijn maat." zei Logan tussen zijn tanden door.
Mijn broer hapte naar adem en keek naar mij. Ik knikte en keek terug naar Logan. Hij stond daar met een koude uitdrukking op zijn gezicht. Zijn vuisten waren gebald en zijn houding was stijf.
Hij wilde me niet. Daarom was hij zo boos. Ik was niet goed genoeg om zijn Luna te zijn.
"Emma." riep Andrew mijn naam. "Ga naar je kamer. Nu."
Hij moet hebben gezien hoe boos Logan was en wilde met hem hierover praten. Ik draaide me om en liep terug naar boven.
Maar er was geen manier waarop ik terug naar mijn kamer zou gaan. Ik wilde horen wat Logan zou zeggen. Ik had het gevoel dat ik het al wist.
Ik hoorde hen naar de keuken lopen en ik ging bovenaan de trap zitten. Ik zou hen kunnen horen praten en hopelijk zouden ze zo gefocust zijn op hun gesprek dat ze me niet zouden horen of voelen. Ik moest gewoon heel stil zijn.
Ik omhelsde mijn knieën en wachtte.
"Praat." zei mijn broer koud. "Hoe wist je het voordat je haar zelfs maar zag?"
"Ik weet het niet." zuchtte Logan. "Ik kon haar voelen en ruiken. Het gebeurde ongeveer een uur geleden. Eerst dacht ik dat ik gek werd, maar toen besloot ik die geur te volgen. Ik wist het zeker toen ik dichter bij jullie huis kwam. Leon begon gek te worden."
"Dat is raar." zei mijn broer. "Maten weten het meestal als ze elkaar zien. Ze kunnen het niet van tevoren voelen."
"Ik weet het. Maar ik deed het." gromde Logan.
Mijn broer zuchtte. "Waarom ben je boos?"
"Zij kan mijn Luna niet zijn, Andrew." zei Logan.
Mijn hart brak. Ik omhelsde mijn knieën nog steviger. Ik voelde warme tranen over mijn wangen stromen. Niets doet meer pijn dan de afwijzing van je maat.
"Wat? Waarom?" vroeg mijn broer boos.
"Ze is een kind," zei Logan. "Ze is niet sterk genoeg om een Luna te zijn. Ik heb iemand nodig die sterker is."
"Je maakt een grap, toch?" schreeuwde mijn broer. "Je gaat het geschenk van de Godin weggooien omdat je denkt dat ze niet sterk genoeg is?!"
"Het is voor de roedel," zei Logan kalm. "Je weet dat onze roedel sterke leiders nodig heeft. Vooral nu de rogues steeds vaker aanvallen."
"Een Alpha is altijd sterker met zijn Luna aan zijn zijde," gromde mijn broer.
"Dat is hij. En ik zal mijn Luna hebben," zei Logan. "Ik denk eraan om Sienna als mijn gekozen maat te nemen."
Mijn hart stopte met kloppen. Hij koos een andere wolvin in plaats van mij. En niet zomaar een wolf. Sienna. Ze wilde van me af. En dat zal ze doen. Ze zal een Luna worden en ze zal me uit de roedel verbannen. Misschien zal ze me zelfs doden als ze ontdekt dat ik Logan's ware maat ben.
"Waarom heb je dat niet al gedaan als je denkt dat zij een geweldige Luna zal zijn?" vroeg mijn broer boos.
"Ik wilde wachten op mijn ware maat," antwoordde Logan. "Om te zien of ik gezegend was met een sterke wolvin. Maar nu ik zie dat dat niet het geval is, kan ik vrij iemand anders kiezen."
"Ik kan dit niet geloven," zei mijn broer zachtjes.
"Je weet dat ik gelijk heb, Andrew," zei Logan. "Je weet dat jij, ik en Sienna geweldige leiders zullen zijn, en de roedel zal enorm profiteren van ons leiderschap. Dat kunnen we niet doen met je zus. Ze is pas 18."
Mijn broer zei niets, en ik denk dat hij het met Logan eens was. Hij dacht dat ik niet sterk was. Ik dacht niet dat mijn hart nog meer kon breken.
Ik had genoeg gehoord. Ik stond op en liep naar mijn kamer.
Mijn hart brak in een miljoen kleine stukjes. Ik dacht niet dat ik het ooit weer in elkaar zou kunnen zetten. En hij had me nog niet officieel afgewezen. Ik wist niet hoe ik zou overleven als hij dat wel deed.
Maten kunnen elkaar afwijzen. Het verbreekt de band echter niet. Niets doet dat. Het zijn alleen woorden. Maar het laat je weten dat je maat je niet wil, en dat is verschrikkelijk. De band is levend, maar je kunt er niets aan doen.
Verbannen worden door Sienna en een rogue worden klonk ineens niet zo slecht. Het was beter dan hier blijven en hen samen zien. Het zou me langzaam doden.
'Eliza?' riep ik mijn wolf. 'Gaat het goed met je?'
'Nee, Emma,' jammerde ze. 'Ik heb pijn.'
'Ik weet het,' zei ik. 'Het spijt me.'
'Zijn wolf wil ons,' jammerde ze. 'Leon wil ons. Het is Logan die tegen de band vecht.'
Ik reageerde niet en voelde haar verder naar achteren in mijn gedachten gaan. Ik dacht niet dat ik haar vanavond nog zou horen. Ze moest genezen.
Ik kon hier niet blijven. Ik kon mijn broer niet zien. Ik kon hem niet zien.
Ik trok snel een legging, een hoodie en sneakers aan. Ik pakte een jas uit mijn kast en opende mijn raam.
Mijn kamer was op de tweede verdieping, maar er was een dak net eronder. Ik sloop altijd op deze manier naar buiten als mijn broer me verbood om met Amy uit te gaan. Hij betrapte me nooit. Ik hoopte dat het vanavond hetzelfde zou zijn.
Ik klom voorzichtig op het dak en maakte mijn weg naar beneden. Ik moest heel voorzichtig zijn om geen geluid te maken. Ik was in een huis met een Alpha en een Beta weerwolf. Hun gehoor was nog beter dan dat van andere weerwolven. Ik hoopte alleen dat ze nog steeds aan het praten waren en gefocust op hun gesprek.
Ik klom naar beneden en begon richting het bos te lopen. Er was een grot in de buurt waar Amy, Jake en ik altijd heen gingen als we alleen wilden zijn. Ik moest daarheen gaan en nadenken.