Les 3- Zeg altijd „alsjeblieft” en „bedankt” — met je schattigheid kom je maar zo ver.
"Verdomme." Laura vloekt achter me. Torin stopt halverwege met het omwikkelen van een verband om mijn pols.
"Je hebt me gezien." zegt hij. Ik knik langzaam. Gezien de sfeer in de kamer is dat geen goed teken. Ik had moeten liegen en doen alsof ik niets had gezien. Zeggen dat ik flauwviel of zoiets. Bij mijn bevestiging laat Torin voorzichtig mijn pols los, waardoor het verband loskomt, en gaat dan achteruit zitten, zoveel afstand tussen ons brengend als hij kan zonder daadwerkelijk van zijn knielende positie te verplaatsen.
Ik kantel mijn hoofd en kijk hem nauwlettend aan. Waarom trekt hij zich terug? Heb ik iets verkeerd gedaan? Ik probeer zelf het verband af te maken, maar het is moeilijk om de pols van mijn dominante hand te omwikkelen. Opgevend houd ik het uit naar Torin.
"Een beetje hulp alsjeblieft?" vraag ik. Ik hoor een scherpe inademing achter me en opnieuw knippert Torin met zijn ogen. Gezien zijn uitdrukking zou je denken dat de man goed zou zijn in poker, maar dat knipperen... Nee, het is een totale giveaway. Ik weet nog niet precies WAT het me vertelt, maar ik ben vastbesloten om erachter te komen.
"Wil je dat ik help?" herhaalt hij, zijn woorden een vraag.
"Nou ja, ik dacht dat je dat aan het doen was." Ik zwaai met mijn hand totdat hij het pakt en het verband afmaakt.
"Bedankt. Uhm, hoe leuk ik het ook vind om hier op de grond te zitten met jou, en echt, dat vind ik, het is een totale verbetering ten opzichte van rennen voor mijn leven en schuilen in een vochtige steeg, is er ergens anders waar we heen kunnen terwijl ik een Uber bel om me naar huis te brengen? Ik heb het hier beneden nogal koud." geef ik toe. De kok hoest een beetje alsof hij zich verslikt en Laura schuifelt nerveus rond. Torin knippert weer met zijn ogen. Verdomme, er is iets mis.
"We moeten praten." is alles wat hij zegt.
We gaan WEL van de vloer af, de kamer waar we naartoe gaan is niet veel beter. Het is een vrij grote kamer die blijkbaar wordt gebruikt voor opslag. Toch slagen we erin om drie stoelen bij elkaar te zetten om op te zitten. Torin hangt in een hoek van de kamer, leunend tegen een plank. Ik word geholpen naar mijn stoel door de kok die zich voorstelde als Kyle.
Blijkbaar heeft Laura het gesprek overgenomen, veel zelfverzekerder nu Torin zich een beetje heeft teruggetrokken. Ik vraag me af waarom ze zo nerveus is in zijn buurt. Misschien omdat hij haar baas is of zoiets? Hij lijkt hier in ieder geval de leiding te hebben. Ik ben een beetje geïntimideerd, niet door hem, hoewel hij er eng uitziet, maar door de serieuze sfeer die over iedereen is gekomen. Wat zijn ze van plan om tegen me te zeggen?
"Dus, ik denk dat je hebt begrepen dat Torin niet precies menselijk is, en je aanvaller ook niet." begint Laura. Ze klinkt sympathiek. Ik knik.
"Nou ja. Ik denk dat er geen zin is om anders te doen alsof. Een nogal onverwachte manier om mijn dag te eindigen." voeg ik er luchtig aan toe. Ik wil niet dat ze denken dat ik in paniek raak. Misschien ben ik dat een beetje. Maar ik heb duidelijk geluk gehad. Ik bedoel, wat zijn de kansen dat ik iemand tegenkom die me kan redden van een echt monster? Een paar minuten geleden dacht ik dat ik dood zou gaan, op dit moment is alles beter dan dat.
"Je lijkt er redelijk goed mee om te gaan, je zou echter in shock kunnen zijn." voegt ze eraan toe.
"Bedankt, denk ik..." Ik val stil en Laura gromt als Kyle haar een por geeft.
"Stop met het ontwijken en vertel het haar gewoon." mompelt hij. Laura zucht.
"Goed. Uhm Carina? Het punt is dat je mens bent. Je hoort eigenlijk niet van deze dingen te weten. Je weet wel, monsters en zo..." Laura pauzeert aarzelend en ik spring erin om haar gerust te stellen.
"Ik zal niets tegen iemand zeggen. Wat zou ik zelfs zeggen? Ik zag een kerel met hoorns? Mensen zouden denken dat ik gek ben!" Ik lach ongemakkelijk, maar de glimlach verdwijnt van mijn gezicht als niemand anders meedoet.
"Nou... Je lijkt aardig en zo, maar we hebben geleerd uit ervaring dat je mensen niet kunt vertrouwen als ze dat zeggen. Je bedoelt het nu misschien wel, maar uiteindelijk wil je iemand vertellen wat je hebt gezien, wat Torin is." zegt Laura serieus.
"Ik weet niet eens WAT Torin is. Maakt het überhaupt uit? Ik wil gewoon naar huis, een warm bad nemen en doen alsof deze hele avond nooit is gebeurd." klaag ik.
"Ik weet het. We zullen iets bedenken." zegt Laura met een medelijdende blik. Kyle kijkt alleen maar chagrijnig.
"De regels zeggen dat wanneer zoiets gebeurt, we het moeten oplossen. Meestal betekent dat dat ze dood eindigen. Dat willen we natuurlijk niet, maar kunnen we regelen dat haar geheugen wordt gewist?" stelt hij voor. Geheugen wissen? Ik krijg de indruk dat ik op iets ben gestuit dat meer is dan alleen het geheim van één man. Laura en Kyle nemen het nogal persoonlijk.
"Geheugen wissen is super gevaarlijk. Zelfs een getalenteerde magiër kan per ongeluk te veel wegnemen. Weet je nog wat er met Melody gebeurde? Haar ex ging vreemd en wilde haar geheugen wissen toen ze erachter kwam. Nu herinnert ze zich nauwelijks iets van de afgelopen tien jaar! We zouden arme Carina een amnesie kunnen bezorgen. Dat is nauwelijks eerlijk tegenover haar." protesteert Laura.
Oké, ik vind geen van deze opties leuk. Ik dacht dat ik hier veilig was, maar misschien had ik het mis. Ze praten over magie en zo. Ik ben geneigd te geloven dat ze niet gewoon gek zijn, ik heb vanavond te veel gezien om dat te denken. Maar dat maakt het alleen maar erger, want dat betekent dat dit gesprek over dood of mijn geheugen wissen een serieus gesprek is. Ik moet hier weg. Mijn ogen schieten door de kamer. Kan ik een uitgang bereiken?
Ze vallen op Torin, die bij de deur tegen de muur leunt. Mijn hart racet, maar terwijl ik naar hem kijk, begint het te kalmeren. Ik begin te ontspannen. Zijn uitdrukking is een zorgvuldige pokerface, maar op de een of andere manier is dat geruststellend. De andere twee raken in paniek en bespreken gekke opties, maar hij lijkt kalm. Bovendien heeft hij net mijn leven gered. Ik denk niet dat hij hen zou laten me pijn doen.
Om de een of andere reden is zijn aanwezigheid geruststellend, hij geeft me een veilig gevoel. Dat is nauwelijks verrassend, hij heeft me tenslotte gered. Misschien lees ik er te veel in, het is waarschijnlijk geen big deal voor hem, maar ik waardeer het. Ik vind het best fijn om in leven te zijn en alleen sterven in een steegje zou vreselijk zijn geweest. Ik ben in leven, ik ben redelijk veilig. Wat de gevolgen van deze avond ook zijn, ik kan ermee omgaan.
Ik stem weer in op het gesprek tussen Laura en Kyle.
"Nou, we kunnen haar niet zomaar naar huis laten gaan. We moeten een oogje in het zeil houden!" protesteert Kyle tegen iets wat Laura net zei.
"Uh, ik moet uiteindelijk naar huis. Mijn broer zal naar me op zoek gaan. Ik ben niet van plan hem iets te vertellen. Ik kan een tijdje blijven, maar het is niet alsof jullie me hier voor altijd kunnen houden." wijs ik erop. Laura fronst en Kyle kijkt pissig.
"Je blijft hier totdat we zeker weten dat het veilig is voor jou om te vertrekken." zegt hij beslist. Ik schud mijn hoofd.
"Wat bedoel je?" vraag ik. Hij trekt een wenkbrauw op.
"Ik was niet degene die vanavond werd achtervolgd. Hoe zeker ben je dat het veilig is voor jou om naar huis te gaan?" zegt hij, zijn toon is donker en ik ril. Daar had ik niet aan gedacht. Ik ging ervan uit dat het gewoon een willekeurige kerel was die een kwetsbare vrouw op straat achterna zat, een totaal toeval. Maar nu ik erover nadenk, had ik wel het gevoel dat ik werd bekeken, misschien was dit toch niet zomaar pech.
"Ik... ik weet het niet." antwoord ik, een beetje verbijsterd. Hij knikt.
"Dat dacht ik al. Je moet hier blijven." In eerste instantie ben ik gerustgesteld, hij beschermt me nog steeds, maar dan knippert hij weer langzaam met zijn ogen. Ik denk dat ik een klein vleugje frons kan zien. Hij is ergens niet blij mee. Hij draait zich naar Laura.
"Spreek een bindingsspreuk uit over Miss Akari. Ze mag geen stap buiten dit gebouw zetten."