2 Prins Marco van Lycan
Ik probeerde het licht aan te doen toen ik plotseling verstijfde. Ik was niet alleen in de kamer en een laag, wolfachtig gegrom bevestigde dat. "Maatje," mompelde hij.
Tanya’s POV
Ondanks mijn verdriet liet ik Alina me aankleden zoals zij wilde. Ik staarde naar mezelf in de spiegel en kon mijn ogen niet geloven. Ik zag eruit als een prachtige prinses. De smaragdgroene jurk die Alina me gaf, omhelsde verleidelijk mijn rondingen en accentueerde mijn schoonheid. Ik wist dat ik mooi was, maar ik had nooit gedacht dat ik zó mooi was.
"...en voor de laatste touch," kondigde ze aan. "Een parfum."
"Ik heb er een," riep ik uit en haalde het parfum tevoorschijn dat ik onlangs had gemaakt uit mijn tas. Dit parfum was geïnspireerd door een geur die altijd in mijn gedachten zweefde. Malik, mijn baas in de parfumerie, moet hebben aangevoeld hoeveel het parfum voor me betekende, want hij gaf het me als verjaardagsgeschenk.
"Het ruikt echt lekker," zei Alina terwijl ze het over me heen spoot en het teruggaf. "Kom op, we gaan zoveel plezier hebben," zei ze en trok me de straat op.
Alina straalde van zelfvertrouwen terwijl we over straat liepen. Terwijl zij gewend was aan mooie en iets onthullende kleding, was ik dat niet; en dat maakte me behoorlijk nerveus. Mijn nervositeit werd versterkt door het ongewoon grote aantal mensen dat door de straten liep.
"Wat is er aan de hand?" vroeg ik Alina. "Waarom zijn er zoveel mensen op straat?"
"Het is de verlovingsceremonie van Eric," antwoordde ze alsof ik had moeten weten wie dat was.
"Eric?" vroeg ik.
"Eric is de eerste prins van het Mador Koninkrijk," legde Alina uit. "En hij verlooft zich vanavond met Lily, de dochter van de meest nobele Wolvenfamilie."
"Oh!" antwoordde ik.
Het was volkomen logisch dat de straten vol zouden zijn met mensen die voor de verlovingsviering kwamen. In het Mador Koninkrijk werden alle roedels geregeerd door de Lycan Koning, die twee zonen had, de eerste prins en de tweede prins. Alleen de koning en de twee prinsen waren Lycans, terwijl de rest van ons Wolven waren.
Onze roedel, de Blackhide Roedel, woonde dicht bij de hoofdstad, de Ironclaw Roedel, en wolven uit de hoofdstad kwamen vaak ons territorium binnen. Maar ik had nog nooit zoveel mensen op straat gezien.
Alina hield mijn hand vast en leidde me vakkundig door de menigte. Mijn verhoogde angst volgde me terwijl Alina me naar een openluchtbar leidde die zo vol mensen was dat het gemakkelijk was om in de menigte verloren te raken. Alina leidde me naar de bar en bestelde twee drankjes voor ons.
Het was de eerste keer dat ik alcohol proefde en ik aarzelde, maar ze moedigde me aan. Ze bleef me vertellen dat ik moest ontspannen, hoewel ik dat heel moeilijk vond. Alina verdween een paar minuten en ik raakte bijna in paniek, vooral toen verschillende jongens me begonnen te versieren. Ik stond op het punt om van de bar weg te rennen toen Alina verscheen en de jongens wegjoeg.
"Wat is dit?" vroeg ik toen Alina een sleutelkaart in mijn handen duwde.
"We gaan vanavond zeker dronken worden," giechelde ze. "En mama zou ons doodzeuren als we dronken thuiskomen. We overnachten in dit hotel hier vlakbij en gaan morgenochtend naar huis."
Ze moet de twijfelachtige uitdrukking op mijn gezicht hebben gezien, want ze verzekerde me dat alles goed zou komen. Ik probeerde met Alina te discussiëren toen een groot scherm boven de bar tot leven kwam en luid applaus de lucht vulde.
"Het zijn Eric en Lily," schreeuwde Alina terwijl het scherm een zeer knappe man en een prachtige vrouw in flitsende, dure, ceremoniële kleding toonde. Het applaus stierf al snel weg en ik ving twee meisjes op die met elkaar fluisterden. Ik kon ze alleen horen omdat ik dichtbij stond.
"Eric is heel knap," zei het eerste meisje. Ze droeg een heel kort, strak, roze jurkje. Ze was een dun meisje met een ongewoon lange nek en haar ogen fladderden overdreven.
"Ja, dat is hij," antwoordde het tweede meisje. Ze was het tegenovergestelde van het eerste meisje, met een korte, gedrongen nek en een dik, rond lichaam. "Het meisje is ook mooi, ik hoor dat ze de mooiste vrouw in de hoofdstad is."
"Dat betwijfel ik niet," antwoordde het langnekmeisje. "Ze werd achttien jaar geleden geboren, op de nacht van de oogstmaan."
Mijn hart zonk. Lily en ik waren op exact hetzelfde moment geboren. De oogstmaan kwam maar één keer per jaar en er werd gezegd dat elke vrouwelijke wolf die onder de oogstmaan werd geboren, opgroeide tot een zeer krachtige en ongelooflijk mooie vrouw. Het universum had me misschien gezegend met schoonheid, maar het was zeker vergeten me enige krachten te geven. Lily en ik waren misschien op hetzelfde moment geboren, maar haar lot was aanzienlijk beter dan het mijne.
Ik keek weg van het scherm en liet mijn blik over de menigte glijden. Iedereen had een extatische glimlach op hun gezicht; iedereen behalve hij. Hij staarde met een koude, ijzige blik naar het scherm alsof hij wenste dat de verloving niet plaatsvond. Zijn blik was onwankelbaar en zijn koude aura sijpelde uit zijn lichaam als rook uit een vieze schoorsteen. Ondanks zijn stijve houding had hij een verrassend kalme uitdrukking op zijn gezicht, alsof de gebeurtenissen op het scherm hem niets aangingen; toch keek hij er aandachtig naar.
De man dronk plotseling zijn drankje in één teug op, scheurde zijn blik van het scherm en staarde recht naar mij alsof hij wist dat ik naar hem had gekeken. Zijn blauwe, ijzige ogen deden me schrikken en ik draaide me haastig naar het scherm. Het paar op het scherm kuste elkaar en de menigte barstte uit in vreugde. Ik wierp een blik op de man, en de koude aura die om hem heen hing leek kouder te worden naarmate het paar op het scherm elkaar bleef kussen.
"...heel verdrietig," de droevige stem van het langnekmeisje trok mijn aandacht. "Ik heb echt medelijden met de tweede prins."
"Marco?" vroeg het dikke meisje. "Waarom?"
"Wist je het niet?" haar gefluister droeg een vleugje opwinding alsof ze op het punt stond een duister geheim te onthullen en ik luisterde meteen aandachtig.
"Wat dan?" vroeg het dikke meisje, enthousiasme op haar gezicht geschreven.
"Lily is de voorbestemde partner van de tweede prins," antwoordde het meisje. "Ze hadden een relatie en waren echt verliefd."
"Waarom verlooft ze zich dan met Eric, de eerste prins?" vroeg het dikke meisje, haar geschokte gezicht weerspiegelde het mijne.
"De tweede prins kan geen Lycan koning worden, ook al is hij de machtigste Wolf in Mador," legde het langnekmeisje uit. "Hij is een kind van een draagmoeder en heeft een vloek. Dus moest Lily met Eric trouwen zodat ze de Lycan koningin kan worden."
"Ik vraag me af hoe de tweede prins zich nu voelt," zuchtte het dikke meisje. "Hij..."
Ik dacht dat ik het slechtste lot ter wereld had, maar ik had echt medelijden met de tweede prins. Ik wist wat het betekende om afgewezen en veracht te worden, om gehaat te worden en beroofd te worden van je rechten. Ik wist ook dat het pijnlijk was om weg te zijn van je voorbestemde partner.
Ik scheurde mijn blik van het gelukkige paar en keek naar de man die ik eerder had gezien, maar hij was verdwenen. Ik zocht de menigte af met mijn ogen totdat Alina tegen me aan botste met een beker gevuld met rode vloeistof.
"Wie zoek je?" vroeg ze.
"Niemand," antwoordde ik haastig, kijkend naar de beker in haar hand. "Wat is dat?"
"Het is voor jou," giechelde ze. "Om je te helpen ontspannen en plezier te hebben zodat je je gemene vriendje kunt terugpakken voor het vreemdgaan."
"Ik weet het niet zeker," stamelde ik. "Ik..."
"Wees geen spelbreker," pruilde ze. "Drink op."
Ik wilde niet drinken, maar ze had gelijk. Ik moest me ontspannen en plezier hebben, bovendien leek het erop dat ze echt wilde dat ik het dronk en ik wilde iemand die om me gaf niet teleurstellen.
"Goed," klapte ze opgewonden toen ik het drankje opdronk. "Ik ga meer halen," zei ze en verdween.
Kort nadat ze vertrokken was, werd ik duizelig alsof de hele wereld een draaimolen was en ik een wilde rit maakte. Mijn lichaam voelde tegelijkertijd heet en koud aan en ik dacht dat ik zou flauwvallen. Ik haalde meteen de sleutelkaart tevoorschijn die Alina me eerder had gegeven en liep naar het hotel dat uitkeek op de bar. Het was het enige hotel in de buurt en moest wel waar Alina een kamer voor ons had geboekt. Ik wilde niet flauwvallen te midden van vreemden en ik worstelde om het hotel te bereiken en mijn kamer te vinden.
Mijn ogen vielen bijna dicht terwijl ik het hotel binnen dwaalde en mijn weg naar de gang vond om mijn kamer te zoeken. Ik zag een deur met 410 erop en duwde die meteen open. Ik probeerde het licht aan te doen toen ik plotseling verstijfde. Ik was niet alleen in de kamer en een laag, wolfachtig gegrom bevestigde dat.