Hoofdstuk 4 - The Unwanted
"Ik was nooit goed genoeg voor mijn moeder en ze liet me dat nooit vergeten" ― Sarah Clay
Halima
Ik kon niet begrijpen hoe wolvinnen zoveel parfum konden dragen zonder te stikken. De mengeling van parfums, eten, feromonen en kinderen was zo walgelijk dat het me verbaasde dat niemand zijn lunch had uitgebraakt. Het huis was zoals altijd levendig, met iedereen gekleed in hun beste kleren. Kinderen renden door de gangen in hun formele outfits terwijl de volwassenen hen achterna zaten, en de leiders van de roedel schreeuwden hun bevelen naar de andere wolven om zich te haasten.
De zon was eindelijk ondergegaan en de volle maan zou binnen een half uur opkomen. Ik was in de keuken, de berg borden en bestek aan het afwassen die de roedel zou gebruiken voor het Grote Feest.
"Mevrouw, zullen we de desserts in de koelkast zetten?"
"Ja! Alice, wees een schat en garneer de biefstuk, alsjeblieft!" De zoete stem van Hoofd Omega Cassandra was niet wat ik gewend was. Tegen de Omega's was haar toon zoet en behulpzaam, vergelijkbaar met een wijze oudere die tegen haar kinderen spreekt. Maar het neemt een drastische 180 graden draai als ze met mij spreekt; met walging en minachting, doorspekt met haat.
Het eten voor het feest stond op het grote eiland een eindje bij me vandaan, een assortiment van de beste keukens ter wereld. Alleen al een blik op elk gerecht voelt alsof je de wereld rondreist, recht in de keuken. Hoezeer ik de Omega's ook niet mag, ze hebben een door de Godin gegeven talent met eten dat ik nog nooit heb geproefd.
"Ooh, is dat je beroemde lasagne die ik zie?" Mijn adem stokte in mijn keel toen de bekende stem mijn hart sneller deed kloppen. Ik durfde niet achter me te kijken om te weten van wie de stem was. Mijn moeder. Ik was vergeten dat zij de hoofdorganisator van de ceremonie was, in afwezigheid van Luna Celeste. Ik hoorde een zachte klap en een "Hé!"
"Je kent de regels, Ash. Geen proeven!" antwoordde Cassandra met een lach. "Jou kennende, verandert één hap in een verdwenen pan!"
"Het is jouw schuld dat het eten zo onweerstaanbaar is." Mijn moeder lachte geamuseerd. "Misschien gewoon één loempia—"
"Nee! Weg!" Vanuit mijn ooghoek zag ik Cassandra, een opvallend kleinere vrouw, mijn moeder uit de keuken duwen. Een loempia die ze succesvol had gegraaid, zat in haar mond. Mijn moeder was gekleed in een haltertop middernachtblauwe jurk versierd met een zilveren hanger om haar nek, met bijpassende armbanden. Haar krullende haar was nu steil, tot halverwege haar rug. Ze zag er prachtig uit.
Ik wenste dat ik haar dat kon vertellen.
Maar ze erkende mijn aanwezigheid in de keuken niet. Mijn ogen prikten weer van de tranen, maar ik knipperde ze snel weg. Nee, niet huilen. Niet nu. Met een stille zucht ging ik door met mijn taak om het servies schoon te schrobben, de verre echo's van opgewonden geklets negerend.
"Wasbeer, ga je de hele nacht doen over die afwas? Schiet op!" schreeuwde Hoofd Omega Cassandra naar me. Het koor van gegniffel en gegiechel van de andere Omega's volgde al snel. De Omega's waren op hun best gekleed en toch kon geen enkele hoeveelheid make-up of sieraden de ware lelijkheid die ze bezaten verbergen.
"Het spijt me, ik ben bijna klaar," fluisterde ik, terwijl ik mijn werk versnelde. Maar fluisteringen vielen niet op dove oren, vooral niet als het weerwolvenoren waren.
"Bijna? Ik heb niets aan bijna; ik wil dat het nu klaar is!" Ze smaalde, mijn toon bespottend. "Niemand heeft zin in jouw fouten vanavond, slaaf. Eén misstap en het is jouw schuld. Begrepen?"
"Ja, mevrouw."
"Goed."
"Oh, ik zou alles geven om haar keel open te rijten," gromde Artemis in mijn hoofd. "Ze is maar een Omega!"
"Nog steeds verschillende rangen boven ons," antwoordde ik, al bezig met mijn laatste set borden. "Omega is geen slechte rang. Ze wordt tenminste goed behandeld door de roedel. Ze voedt hen tenslotte."
"Maar niet ons."
"Duh, omdat ze ons haat. Bovendien is haar bevolen dat niet te doen. Ben je dat vergeten?"
"Ik ben het niet vergeten, maar ik weet dat jij je hetzelfde voelt als ik."
Misschien. Dat betekende niet dat ik het zou toegeven. "Ik wil gewoon alleen zijn in plaats van schoonmaakdienst te hebben. Het is een grote avond."
"Ja, dat weet ik. Maar er is iets vreemds aan vanavond."
Dat trok mijn aandacht. "Vreemd? Hoezo? Gaat er iets gebeuren?"
"Ik heb het gevoel dat er iets gaat gebeuren, maar ik weet niet wat. Het is een vreemd voorgevoel dat ik heb."
"Het enige dat vanavond gebeurt, is de overdracht van de mantel. Dat zou kunnen zijn wat je voelt, Arty."
"Iets zegt me dat het niet alleen dat is. En noem me niet Arty!"
Een lichte glimlach sierde mijn lippen. Artemis haat de bijnaam Arty, en soms glipt het uit mijn gedachten. Terwijl ik de laatste borden afmaakte, liet ik het water weglopen en maakte de gootsteen schoon.
Daarna werd ik gedwongen om buiten de keukendeuren op de vloer te zitten. Weer een vertoning van mijn vernedering. De Omega's vertrouwden me niet in de buurt van het eten, dus dwongen ze me in de gang te zitten. Ik durfde niet op te kijken naar de roedelleden die me negeerden en de vergaderzaal binnenstroomden. Afgaande op hun glanzende schoenen en de sierlijke borduursels aan de zoom van jurken en broeken, was iedereen gekleed om indruk te maken. Zelfs de kinderen en tieners. Er waren hier en daar wat hatelijke opmerkingen, maar ik negeerde ze.
Zittend, mijn knieën omarmend, was vernedering genoeg. Ik was zo diep in mijn schaamte verzonken dat ik mijn familie niet langs me zag lopen. Raina schopte me tegen mijn scheenbeen om een reactie uit te lokken, maar liep weg toen ze niet kreeg wat ze wilde. Odessa en anderen probeerden me te plagen om te zien of ik zou jammeren of huilen, maar ik gaf ze niet de voldoening. Ik was te verdoofd. Mezelf loskoppelen van de wereld was het enige wat ik kon doen.
Ik was onzichtbaar. Iedereen stroomde de vergaderzaal binnen, mij alleen achterlatend in de stilte. De geluiden van de ceremonie klonken verward in mijn oren, maar de juichkreten waren kristalhelder.
Ik hoorde echt niet bij deze roedel.