2
Het kaartspel was in volle gang en omdat niemand haar aandacht schonk, draaide Charlie zich om om te vertrekken.
"Waar ga je heen? Ik heb wat geluk nodig," riep meneer Cosmopolitan naar haar. Charlie draaide zich om en glimlachte naar hem terwijl ze naar zijn stoel liep. Hij klopte weer op zijn schoot en Charlie nam plaats, ook al had ze liever geweigerd. Ze wist dat ze kon weigeren. Jenni zou hen nooit dwingen iets te doen waar ze zich ongemakkelijk bij voelden. Maar als Charlie deze mannen moest bedienen, zou ze ervoor zorgen dat ze de grootste fooi eruit haalde. Tenzij ze hun handen op haar legden, dan zouden ze daar spijt van krijgen. Het enige gesprek ging over het kaartspel.
"Charlie, waar is dat een afkorting van?" vroeg de man rechts van meneer Cosmopolitan. Hij leek helemaal op zijn plek in de bar, als een maffiabaas uit de oude tijd. Zijn bruine ogen glinsterden met wat Charlie interpreteerde als vrolijkheid en zijn zwarte haar was glad naar achteren gekamd.
"Wie zegt dat het een afkorting is? Het kan gewoon de naam zijn die mijn ouders me hebben gegeven," zei ze.
"Ik neem aan dat je ouders wisten dat ze een meisje hadden toen ze je naam kozen," lachte hij. "Charlotte?" vroeg hij. Charlie trok haar neus op.
"Nee, godzijdank niet," zei ze, wat een lachsalvo opleverde van bijna alle mannen. Iedereen behalve Vidar. Hij staarde haar alleen maar aan als hij niet naar zijn kaarten keek.
"Carolina?" vroeg de man die in de jaren vijftig leek te zijn blijven hangen.
"Nee, dat zou misschien nog erger zijn," zei Charlie. Terwijl de mannen kaarten speelden, bleven ze proberen haar naam te raden. Niemand raadde het juiste antwoord. Vidar deed nog steeds niet mee, maar hij bleef haar observeren, wat haar nerveuzer maakte dan meneer Cosmopolitan. Na nog drie spellen werd een winnend team aangekondigd, Vidar zat deze keer ook aan de winnende kant, terwijl meneer Cosmopolitan dat niet was. Charlie stond op van meneer Cosmopolitan's schoot, ondanks zijn protesten.
"Hebben jullie heren nog meer drankjes nodig? Wat te eten?" vroeg ze. Ze bestelden nog een ronde van dezelfde drankjes en toen Charlie ze bracht, probeerde meneer Fifties haar billen te slaan, maar miste. Charlie was veel te bedreven geworden in het vermijden van dat soort dingen sinds ze in de bar werkte.
"Het is tijd om zaken te bespreken. Maak dat je wegkomt," zei Vidar.
"Kom over een uur terug met nog een ronde drankjes," zei de man die tussen meneer Cosmopolitan en Vidar zat.
"Ja, meneer." Charlie liep snel naar de bar, blij dat ze even pauze had van de intense achterkamer.
"Al zo snel terug?" vroeg Jenni.
"Ze besloten zaken te bespreken, dus ik ben voor een uur weggestuurd," vertelde Charlie haar.
"Neem een pauze zolang het kan. Ze hebben ongewoon veel van je tijd gevraagd," zei haar baas en Charlie nam dankbaar een blikje cola en ging terug naar de personeelskamer. Ze haalde haar telefoon uit haar kluisje en zakte neer op de bank. Zestien gemiste oproepen van een geblokkeerd nummer. Charlie hoefde niet te kijken om te weten wie er had gebeld. Ze deed het toch, want waarom zou je jezelf niet een beetje kwellen? 'Papa' stond er, er waren ook een paar van 'Rose'. Charlie was niet zo naïef om te denken dat haar stiefmoeder had geprobeerd haar te bellen. Waarschijnlijker was dat haar vader had ontdekt dat ze hem had geblokkeerd en probeerde te bellen vanaf de telefoon van zijn vrouw. Ze zuchtte, zette de telefoon uit en nam een slok van haar cola. Na tien minuten besloot ze dat ze de somberheid die de oproepen haar hadden bezorgd, niet van zich af kon schudden. Ze dronk het laatste van het blikje leeg en besloot dat werken de beste afleiding zou zijn. Bijna een uur lang hielp ze Tina met het bedienen van de klanten. Ze hadden een van de zeldzame toeristen die soms van de bar hoorden en besloten een kijkje te nemen. Het stel ging aan een van Charlie's tafels zitten en ze vermaakte zich door met hen te praten terwijl ze tegelijkertijd de bar in zich opnamen en door de dranklijst bladerden. Ze bestelden uiteindelijk drankjes waarvan Charlie vrij zeker was dat ze die niet lekker zouden vinden. Maar ze zouden de sfeer van de plek meekrijgen, dus misschien was het dat voor hen waard. Terwijl ze Jenni de bestelling gaf, overhandigde Jenni haar een dienblad met drankjes. Charlie realiseerde zich dat het de drankjes voor de achterkamer waren. Het uur was om. Ze nam de drankjes en ging terug, wetende dat Tina haar tafels zou overnemen. Ze klopte op de gesloten deur en wachtte tot ze een "Binnen" hoorde van de andere kant.
"Ik ben hier met jullie drankjes, zoals besteld," zei ze terwijl ze ze uitdeelde. Ze kreeg wat norse "Dank je wel". Meneer Cosmopolitan probeerde zijn hand onder haar rok te steken. Charlie sloeg snel zijn hand weg en stond op het punt zich om te draaien en hem de les te lezen toen de man naast hem op zijn achterhoofd sloeg.
"Doe niet zo grof, Millard," zei de man. Meneer Cosmopolitan, wiens naam blijkbaar Millard was, keek de andere man boos aan.
"Mijn excuses namens mijn... vriend," zei de man die leek te horen bij de jaren vijftig, tot Charlie's verbazing.
"Dank je, maar dat is niet nodig," zei ze. "Kan ik jullie nog iets anders brengen?" vroeg ze, om van onderwerp te veranderen.
"Ik denk dat we klaar zijn om te eten," zei Vidar. De anderen knikten. Het was duidelijk dat ze vaste klanten waren, want ze vroegen niet om een menu, maar bestelden uit hun hoofd.
"Ik ben over ongeveer twintig minuten terug met het eten," vertelde Charlie hen, en ging de bestelling doorgeven aan de keuken. Ze keek even de bar in en besloot dat Tina het wel aankon. Terwijl ze wachtte tot het eten klaar was, leunde ze tegen een hoek in de keuken en keek hoe Lilly, haar beste vriendin en chef-kok in de bar, haar magie verrichtte. Lilly was de reden dat Charlie daar überhaupt was gaan werken. Ze had Charlie eerst overtuigd om het een kans te geven en daarna Jenni ervan overtuigd dat de bar failliet zou gaan als Charlie er niet werkte.
"Zware avond?" vroeg Lilly.
"Niet echt, ik voel me gewoon een beetje off," zei Charlie.
"Kunnen we je ergens mee helpen?" vroeg Leo. Leo was Lilly's hulpje. Hij deed alles wat ze hem vroeg. Het was zijn manier om een voet tussen de deur te krijgen in de restaurantwereld zonder naar de koksopleiding te gaan. Hij was een lieve jongen, en Charlie wist dat hij een oogje op haar had. Maar hij was te jong voor haar en te onervaren. Lilly keek naar Charlie en rolde met haar ogen bij Leo's opmerking.
"Nee, dat is oké. Maar bedankt, Leo," zei Charlie tegen hem.
"Laat het me weten als ik iets voor je kan doen," zei hij.
"Hoe gaat het met Nea?" vroeg Charlie haar vriendin. Nea was Lilly's knipperlichtvriendin. Lilly fronste.
"Ze praat op dit moment niet met me," zei Lilly terwijl ze het eten begon op te maken.
"Wat is het deze keer?" vroeg Charlie.
"Hetzelfde oude liedje. Ze is er weer van overtuigd dat ik een affaire met jou heb."
"Het spijt me. Wil je dat ik een stap terug doe zodat je het kunt uitzoeken?" bood Charlie aan.
"Geen denken aan, meid. Als ze niet kan zien dat we gewoon vrienden zijn, en dat al sinds we in de luiers zaten, dan is dat haar probleem. Niet het mijne, en zeker niet het jouwe," zei Lilly. "Daar ga je, heb je Leo nodig om je te helpen alles naar buiten te brengen?" vroeg Lilly terwijl ze de laatste hand legde aan de opmaak.
"Ja, graag, als je het niet erg vindt, Leo?" zei Charlie.
"Geen probleem. Ik neem de grote dienblad," zei hij tegen haar.
"Opschepper," plaagde Lilly hem en knipoogde naar Charlie.
"Bedankt, Leo," zei Charlie en pakte de andere dienblad. Ze liepen naar de achterkamer, en ze klopte weer op de deur en kreeg te horen dat ze binnen mocht komen. "Ik heb jullie eten, heren," zei ze tegen de mannen terwijl ze binnenkwam, gevolgd door Leo.
"Ik heb honger. Ik kijk al dagen uit naar de chili burger," zei de man uit de jaren vijftig. Hij wreef in zijn handen terwijl Charlie zijn bestelling voor hem neerzette.
"We zijn de hele week open, als je verlangens te hevig worden," zei Charlie met een glimlach.
"Zeg dat niet. Henry zal nooit meer weggaan als hij beseft dat hij elke dag de chili burger kan eten," grapte de man uit de oude tijd.
"Oh, hou toch op, Nasir," zei Henry voordat hij de chili burger aanviel.
"En wie is je charmante hulpje?" vroeg Nasir terwijl Charlie de gerechten van haar eigen dienblad had uitgedeeld en begon met de borden van Leo.
"Dit is Leo. Hij is onze keukenassistent. Ik had wat spierkracht nodig, dus heb ik hem geleend," zei Charlie.
"Hallo Leo, ik neem aan dat je onze charmante Charlie kent?" zei Nasir, zich op Leo richtend. Charlie zag Leo blozen onder de intense blik en moest een giechel onderdrukken.
"Ik-ik denk het," stotterde Leo terwijl Charlie het bord eten voor Vidar neerzette. Hij keek naar haar.
"Misschien kun je ons dan helpen. We hebben geprobeerd Charlie's echte naam te raden, maar zijn tot nu toe met lege handen gebleven. Weet jij haar echte naam?" vroeg Nasir, nog steeds gefocust op Leo.
"Nee, sorry," antwoordde Leo.
"Jammer," zei Nasir en richtte zich weer op zijn eten. Charlie zette het laatste bord neer.
"We laten jullie in vrede eten. Hebben jullie nog iets nodig?" vroeg Charlie.
"Nee, dank je wel, schat," zei Henry. Charlie merkte dat ze deze keer minder aanstoot nam aan zijn bijnaam.
"Ik kom straks nog even bij jullie kijken. Als jullie me eerder nodig hebben, gebruik dan de knop," zei ze, wijzend op een deurbelachtige knop aan de muur. Die leidde naar een zoemer achter de bar. Ze knikten terwijl Charlie en Leo vertrokken. "Bedankt voor de hulp, Leo," zei Charlie toen ze uit elkaar gingen, hij naar de keuken en zij naar de bar.
"Mijn plezier, Charlie."