章節 39
唐杺恍恍惚惚地去體檢,心裡還想着剛才見過的蘇晔,她似乎總能隔三差五地碰到他,還總是在自己一個人沒辦法的情況下。這樣的不經意一旦平常起來就會讓人貪心。
出了醫院唐杺依舊還有些不在狀態,直到徹底遠離了消毒水的氣味,她才好像離死亡遠了些。腦海裡的白布終於不再那麼清晰,可是永遠離開的人還在心底,伺機而動渲染情緒。
心不在焉地回到家,一個人鎖在房間睡到清晨,她甚至不確定琴客晚上回來過,迷迷糊糊的,悲傷終於也給了些施捨。
她總是習慣性自我安慰,就像住校的時候怕蟑螂,她就努力地告訴自己不要怕,因為除此之外再沒有別的選擇。
這也一樣,媽媽的離開是她要背負一生的沉重,她也不想要從這樣的夢魘裡求得什麼解脫...

Chapters
1. 章節 1
2. 章節 2
3. 章節 3
4. 章節 4
5. 章節 5
6. 章節 6

7. 章節 7

8. 章節 8

9. 章節 9

10. 章節 10

11. 章節 11

12. 章節 12

13. 章節 13

14. 章節 14

15. 章節 15

16. 章節 16

17. 章節 17

18. 章節 18

19. 章節 19

20. 章節 20

21. 章節 21

22. 章節 22

23. 章節 23

24. 章節 24

25. 章節 25

26. 章節 26

27. 章節 27

28. 章節 28

29. 章節 29

30. 章節 30

31. 章節 31

32. 章節 32

33. 章節 33

34. 章節 34

35. 章節 35

36. 章節 36

37. 章節 37

38. 章節 38

39. 章節 39

40. 章節 40

41. 章節 41

42. 章節 42

43. 章節 43

44. 章節 44

45. 章節 45

46. 章節 46

47. 章節 47

48. 章節 48

49. 章節 49

50. 章節 50

51. 章節 51

52. 章節 52

53. 章節 53

54. 章節 54

55. 章節 55

56. 章節 56

57. 章節 57

58. 章節 58

59. 章節 59

60. 章節 60

61. 章節 61

62. 章節 62

63. 章節 63

64. 章節 64

65. 章節 65

66. 章節 66

67. 章節 67

68. 章節 68

69. 章節 69

70. 章節 70

71. 章節 71

72. 章節 72

73. 章節 73

74. 章節 74

75. 章節 75

76. 章節 76

77. 章節 77

78. 章節 78

79. 章節 79

80. 章節 80

81. 章節 81

82. 章節 82

83. 章節 83

84. 章節 84

85. 章節 85

86. 章節 86

87. 章節 87

88. 章節 88

89. 章節 89

90. 章節 90

91. 章節 91

92. 章節 92

93. 章節 93

94. 章節 94

95. 章節 95

96. 章節 96

97. 章節 97

98. 章節 98

99. 章節 99

100. 章節 100

101. 章節 101

102. 章節 102

103. 章節 103

104. 章節 104

105. 章節 105

106. 章節 106

107. 章節 107

108. 章節 108

109. 章節 109

110. 章節 110

111. 章節 111


Zoom out

Zoom in