บทที่ 474

คิดอยู่ครู่หนึ่ง หยางหนีพูดต่อว่า "เสี่ยวหู อย่าเสียใจเลย แม่เลี้ยงอาจจะแค่กลับบ้านเกิดเท่านั้น เดี๋ยวคงกลับมา"

เฉินเสี่ยวหูพยักหน้าเหมือนหุ่นยนต์ แต่ในใจเขารู้ดีว่าแม่เลี้ยงได้จากเมืองหยุนสุ่ยไปแล้ว เธอเขียนไว้ชัดเจนในจดหมายฉบับนั้น

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เฉินเสี่ยวหูก็ตั้งสติได้ แล้วลุกจากเตียง ...