หมอปีศาจตาอัญมณี

"หนิงฟาน! มือเธอขาดหรือไง? เสื้อผ้าของฉันยังไม่ได้ซัก!"

เมื่อได้ยินเสียงแม่ยาย หนิงฟานที่เพิ่งวางสายโทรศัพท์ เดินเข้ามาด้วยใบหน้าซีดขาว เขามองหวางเหมยอย่างลังเลและพูดว่า "แม่ครับ ผมอยากจะขอยืม..."

"พูดอะไรเยอะแยะ รีบไปทำงานเลย! ถ้าทำไม่เสร็จก็อย่ากินข้าวเลย!" หวางเหมยไม่สนใจคำพูดของหนิงฟาน แล้วแค่นเสียงอย่างเย็นชา

"แต่ว่า...เฮ้อ ครับ!" หนิงฟานอ้าปากจะพูด แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นเสียงถอนหายใจ

"ไร้ประโยชน์ ทำได้แค่งานพวกนี้ ตอนนั้นฉันตาบอดจริงๆ!"

จู่ๆ ก็มีสาวสวยรูปร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาจากประตู เธอชายตามองหนิงฟานแล้วแค่นเสียงเย็นชา

"เสี่ยวเอี้ยน กลับมาแล้วเหรอลูก เหนื่อยมากไหมที่บริษัท" หวางเหมยพูดพลางชี้ไปที่หนิงฟานและพูดเสียงเย็น "ไอ้ไร้ค่า ไม่เห็นหรือไงว่าเสี่ยวเอี้ยนกลับมาแล้ว รีบไปทำกับข้าวเดี๋ยวนี้!"

หนิงฟานไม่กล้าพูดอะไรมาก เขาทำตามคำสั่ง ตอนเที่ยง จางเฟิงเอี้ยนกับแม่นั่งกินข้าวที่โต๊ะ ส่วนหนิงฟานนั่งยองๆ อยู่ที่มุมห้อง กินอาหารเหลือจากเช้า

หนิงฟานมองจางเฟิงเอี้ยนที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งหัวโต๊ะ ลังเลอยู่นานก่อนพูดว่า "เสี่ยวเอี้ยน ผม...ผมมีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือ"

"เรื่องอะไร?" จางเฟิงเอี้ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดอย่างรำคาญ

"ผม...ผมอยากยืมเงินสองหมื่นหยวน แม่ผมป่วยหนักมาก อาจจะอยู่ได้ไม่เกินสองวัน! ต้องใช้เงินด่วนสองหมื่น คุณวางใจได้ พอผมมีเงิน ผมจะคืนให้แน่นอน"

"นายพูดอะไรนะ? จะยืมเงินอีก!? ฝันไปเถอะ!" หวางเหมยเอาชามกระแทกโต๊ะดังปัง "นายยืมเงินตระกูลจางของฉันไปเท่าไหร่แล้ว!? คิดว่าเงินบ้านฉันมาจากลมพัดหรือไง! ยืมเงิน ไปฝันเถอะ! ส่วนคนพิการที่บ้านนาย ตายไปซะก็ดี อยู่ไปก็เป็นภาระ!"

หนิงฟานได้ยินแล้วมีแววโกรธในดวงตา แต่รีบกลบเกลื่อนทันที

"แม่พูดถูกแล้ว แล้วนี่คือท่าทีที่นายมาขอยืมเงินเหรอ?" จางเฟิงเอี้ยนมองด้วยหางตา น้ำเสียงเย็นชา

"แม่ครับ เสี่ยวเอี้ยน ผมขอร้องละ แม่ผมต้องการเงินก้อนนี้จริงๆ ผมขอคุกเข่าให้!" หนิงฟานมองอย่างมุ่งมั่นแล้วคุกเข่าลงกับพื้น

"ยืมเงินก็ไม่ใช่ไม่ได้" ทันใดนั้น แววตาของหวางเหมยก็มีประกายเจ้าเล่ห์ เธอเตะกระดูกไก่ที่แทะแล้วทิ้งไว้บนพื้นมาตรงหน้าหนิงฟาน แล้วพูดเย้ยหยันว่า "แค่นายกินกระดูกไก่พวกนี้ ฉันจะให้เงินนาย!"

หนิงฟานไม่ลังเล รีบพูดอย่างร้อนรน "แม่ครับ! ถ้าผมกินกระดูกไก่พวกนี้ คุณจะให้เงินผมจริงๆ ใช่ไหม?"

หวางเหมยได้ยินแล้วหัวเราะเย้ยหยัน "หนิงฟาน จำสถานะตัวเองไว้ พูดให้ดีหน่อยนายเป็นแค่เขยที่เข้ามาอยู่ตระกูลจาง พูดให้แรงๆ นายก็แค่หมาที่ตระกูลหลีเลี้ยงไว้ อยากได้เงิน ก็ต้องฟังคำเจ้านาย!"

หนิงฟานกลืนความอับอาย หยิบกระดูกจากพื้นขึ้นมาใส่ปาก กัดจนได้ยินเสียงกรอบแกรบ

"ไม่นึกเลยว่าไอ้ไร้ค่านี่จะกินของแบบนี้ได้" จางเฟิงเอี้ยนกับแม่หัวเราะชอบใจที่ได้ดูการแสดง

ไม่นาน กระดูกทั้งหมดก็ถูกหนิงฟานกลืนลงท้อง หนิงฟานถามอย่างระมัดระวัง "แม่ครับ...กินเสร็จแล้ว เงินสองหมื่นนั้น..."

หวางเหมยพูดว่า "สองหมื่นอะไร? กระดูกอะไร? นายพูดอะไรอยู่? เสี่ยวเอี้ยน เธอรู้ไหมว่ามันพูดอะไร?"

จางเฟิงเอี้ยนส่ายหน้า "ไม่รู้ว่ามันพูดอะไร"

"ปัง!"

หนิงฟานคุกเข่าอยู่บนพื้น กำหมัดแน่นแล้วทุบลงบนพื้นอย่างแรง สองแม่ลูกนี่ รังแกคนเกินไป! ความอับอายหลายปีพลุ่งขึ้นมาในใจ!

หวางเหมยตกใจ เห็นสีหน้าน่ากลัวของหนิงฟานแล้วสะดุ้ง "นาย...นายจะทำอะไร! ไอ้ไร้ค่า คิดจะก่อเรื่องแล้วเหรอ! ยังไง ยังคิดจะตีฉันด้วย!? ถ้านายกล้าแตะต้องฉัน เงินนี้นายก็อย่าหวังจะได้! ตระกูลจางก็จะไม่มีที่ให้นายอยู่!"

จางเฟิงเอี้ยนก็ตกใจเช่นกัน เธอลุกขึ้นตบหน้าหนิงฟานทันที แล้วตะโกนว่า "หนิงฟาน นายกล้าดียังไง ถ้านายกล้าแตะต้องแม่ฉัน วันนี้ก็หย่ากันเลย!"

"ก็หย่าสิ เมื่อตระกูลจางไม่มีที่ให้ผม ผมก็ไปเอง!" หนิงฟานเอามือกุมหน้า มองจางเฟิงเอี้ยนกับแม่อย่างเย็นชา แล้วลุกขึ้นเดินจากไป

"ไปซะ! ไปแล้วก็ดี! แม่นายก็รอตายไปเถอะ! ไอ้ขยะ!" หวางเหมยมองแผ่นหลังของหนิงฟานแล้วด่าเสียงดัง

หนิงฟานออกจากบ้านตระกูลจางแล้วรีบเรียกแท็กซี่ไปโรงพยาบาลกลาง แม่ของเขายังนอนอยู่ที่นั่น ได้รับการวินิจฉัยว่าอยู่ในภาวะวิกฤตเป็นเจ้าชายนิทรา มีเวลาเหลือแค่สองวัน พรุ่งนี้จำเป็นต้องหาเงินมาผ่าตัดเพื่อยื้อชีวิต

พอถึงห้องผู้ป่วย หนิงฟานก็โกรธจัดกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า พยาบาลสองคนกำลังเคลื่อนย้ายเตียงของแม่เขา!

หนิงฟานวิ่งเข้าไป ตะโกนด้วยความโกรธ "ใครให้สิทธิ์พวกเธอทำแบบนี้!"

พยาบาลสองคนตกใจ พอเห็นหน้าหนิงฟานชัดๆ ก็พูดว่า "หัวหน้าหลิวสั่งมา เตียงนี้หมดเวลาแล้ว!"

"หลิวเหรินเชียง? ไอ้เลว! รอดูเถอะ!" หนิงฟานโกรธจัด หลิวเหรินเชียงเป็นคนที่จีบจางเฟิงเอี้ยนอยู่ รู้ว่าเขามีตัวตนแล้วก็ไม่ถูกกับเขามาตลอด!

พอวิ่งออกไปที่ประตู ก็เจอหลิวเหรินเชียงกำลังประจบประแจงหมอผู้หญิงคนหนึ่ง หนิงฟานรู้จักหมอคนนี้ เธอคือดอกไม้ของโรงพยาบาล หัวหน้าชิ่นจื่อซวน! แต่หนิงฟานไม่สนใจว่าเธอคือชิ่นจื่อซวน เขาวิ่งเข้าไปตะโกนทันที

"หลิวเหรินเชียง!"

หลิวเหรินเชียงโกรธมาก กำลังจะด่าว่าใครมาไม่รู้จังหวะ พอเงยหน้าเห็นหนิงฟานที่ประตู ก็ตกใจ "ไอ้ไร้ค่า มาได้ยังไง!"

"นายมีสิทธิ์อะไรมาย้ายเตียงแม่ฉัน เตียงของแม่ฉันยังเหลือเวลาอีกสองวันกว่าจะหมด!" หนิงฟานจ้องหลิวเหรินเชียงด้วยความโกรธ

หลิวเหรินเชียงตกใจ แล้วพูดเยาะเย้ย "มีสิทธิ์อะไร? ก็เพราะฉันเป็นหัวหน้าไง! แล้วนายคิดว่านายมีเงินต่อสัญญาเหรอ? ยิ่งกว่านั้น แม่นายก็อยู่ได้ไม่เกินสองวันแล้ว มานอนยึดเตียงไว้ เปลืองเปล่าๆ!"

"หัวหน้าใหญ่โตจริงๆ ฉันจะไปดูที่ห้องผู้อำนวยการว่า หัวหน้าอย่างนายมีอำนาจมากแค่ไหน!" หนิงฟานโกรธจัด!

"เกิดอะไรขึ้น!?" ชิ่นจื่อซวนขมวดคิ้วมองหลิวเหรินเชียง!

หลิวเหรินเชียงตกใจ ลืมไปว่าชิ่นจื่อซวนยังอยู่ข้างๆ กำลังจะพูด แต่หนิงฟานก็พูดแทรกขึ้นมา เล่าเรื่องทั้งหมดออกมา

"หัวหน้าหลิวช่างเก่งจริงๆ! ในโรงพยาบาล คนไข้ก็คือคนไข้ คุณจะใช้อำนาจตามใจไม่ได้! รีบพาคนไข้กลับมาเดี๋ยวนี้!" ชิ่นจื่อซวนได้ยินแล้วโกรธทันที ถ้าทำแบบนี้ ใครจะกล้ามารักษาที่โรงพยาบาลกลาง!?

กลัวเรื่องจะบานปลาย หลิวเหรินเชียงรีบพูด "ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้เลย!" แล้วรีบไปจัดการ!

หลังจากได้ห้องคืนมา ชิ่นจื่อซวนตรวจอาการของเสินเมิ่งแม่ของหนิงฟานแล้วส่ายหน้า ก่อนออกจากห้อง

หลิวเหรินเชียงเดินตามหลัง มองหนิงฟานเย็นชา "หนิงฟาน วันนี้นายโชคดี! คราวหน้าไม่รู้ว่านายจะโชคดีแบบนี้อีกไหม!"

หนิงฟานไม่สนใจคำขู่ของหลิวเหรินเชียง เขานั่งข้างเตียง มองเสินเมิ่ง ในดวงตามีน้ำตา เขาจะปล่อยให้แม่จากไปแบบนี้จริงๆ หรือ?

ไม่! เขาไม่อาจสูญเสียแม่ได้ ตั้งแต่เด็ก เขามีญาติแค่แม่คนเดียว ถ้าแม่จากไป เขาจะอยู่อย่างไร!?

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร หนิงฟานนั่งอยู่ข้างเตียงแล้วหลับไป

ในความฝัน หนิงฟานฝันว่าตัวเองกลายเป็นคนสวมชุดสีม่วง หน้าตาประหลาด มือซ้ายถือเข็มทองและตำราแพทย์ มือขวาถือดาบยาวประหลาด

ตอนแรกเขารักษาผู้คน ไม่มีโรคใดที่เขารักษาไม่หาย เพียงแค่โบกมือ ทั่วทั้งแผ่นดินก็กราบไหว้!

แต่ในอีกไม่กี่วินาที เบื้องหลังเขากลับเป็นภูเขาศพทะเลเลือด! ฆ่าคนนับไม่ถ้วน!

จิตหนึ่งรักษาคน จิตหนึ่งฆ่าคน นี่คือปีศาจ หรือหมอกันแน่!?

ไม่รู้ผ่านไปกี่ปี ในอากาศมีเสียงสวรรค์ดังขึ้น "ข้ามีนามว่าลั่วนกู่ เจ้าคือผู้สืบทอดของข้า การแพทย์นั้นลึกล้ำ จงจำไว้ ให้ทำตามใจตน!"

พอเสียงจบ คนก็ตื่น ความฝันก็แตกสลาย!

หนิงฟานค่อยๆ ลืมตา ความทรงจำนับพันปีไหลเข้าสู่สมองของเขา ทำให้เกิดความเจ็บปวดรุนแรง

"ลั่วนกู่...หมอ...ปีศาจ..."

หนิงฟานรู้สึกเพียงว่าศีรษะปวดตุบๆ เข็มทอง วิชาแพทย์ ยาลูกกลอน! แม้แต่วิชากำลังภายใน! ค่อยๆ ปรากฏในสมองของหนิงฟาน

ถ้าไม่ใช่เพราะทุกอย่างนี้ปรากฏในสมองของเขาจริงๆ หนิงฟานก็ไม่กล้าเชื่อ ในความฝันที่ผ่านไปนับพันปี ความทรงจำในสมองของเขาช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เขาสามารถใช้มันได้อย่างง่ายดาย

เขาฝึกวิชากำลังภายในตามความทรงจำ ความสดชื่นช่วยบรรเทาความเมื่อยล้าและความเหนื่อยล้าจากการนั่งพักแบบนี้ ดวงตาของหนิงฟานเปล่งประกายแวววาว "แม่มีทางรอดแล้ว! มีทางรอดแล้ว!"