บทที่ 148

เด็กวัยรุ่นเจ็ดแปดคนยืนเรียงแถวอยู่ข้างหลังผม มือถือมีดอย่างองอาจ

ผมรู้สึกได้ถึงความมุ่งมั่นที่แผ่ออกมาจากพวกเขา แต่มันยังคงแฝงไว้ด้วยความเยาว์วัยที่ยังไม่สุกงอม

ยิ่งพวกเขาเป็นแบบนี้ ใจผมยิ่งรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

เด็กพวกนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะหมั่นทงเจียงและพรรคพวกมาตั้งรกรากในเมืองติ่งชวนและทำลายสภา...