Liefde Bloeit Wanneer Het Minst Verwacht

Het eerste licht van de dageraad kroop binnen toen Isabella Miller's ogen plotseling opensprongen, haar hoofd bonkend van de kater.

Naast haar waren Sebastian Landon's rustige, warme ademhalingen verontrustend dichtbij.

Isabella verstijfde, fragmenten van de vorige nacht kwamen terug—alcohol, lichamen en waanzin—ze wenste dat ze in de grond kon verdwijnen.

Ze beet hard op haar lip, bijna bloedend, de metalen smaak verspreidde zich in haar mond.

Wat nu? Ze was net begonnen met haar baan en had al geslapen met haar baas tijdens een teamuitje. Wat ging ze doen?

Profiterend van het feit dat Sebastian nog sliep, krabbelde ze overeind, verzamelde haastig haar verspreide kleren en struikelde de tent uit, haar armband achterlatend zonder het te beseffen.

"Isabella?" Vanessa Field, een collega van het executive assistant team, riep haar, haar stem doordrenkt met nieuwsgierigheid.

Isabella schrok, onderdrukte haar kolkende emoties en probeerde normaal te klinken. "Goedemorgen, Vanessa."

"Alles goed?" Vanessa keek haar van top tot teen aan. "Je ziet er vreselijk uit. Slecht geslapen? Misschien een zonnesteek?"

"Ik ben oké." Isabella sloeg haar ogen neer om haar paniek te verbergen. "Waarschijnlijk gewoon niet gewend aan het water hier. Ik ga naar de badkamer."

Ze kon onmogelijk toegeven wat ze de vorige nacht had gedaan, noch kon ze Vanessa's ogen ontmoeten. Ze haastte zich weg, haar stappen onvast.

Vanessa keek haar terugtrekkende figuur na, een mysterieuze glimlach speelde op haar lippen.

Toen de bedrijfsmedewerkers zich verzamelden voor de activiteiten van de dag, leek iedereen energiek behalve Isabella, die er uitgeput uitzag.

Sebastian stond voor de groep, zijn uitdrukking streng, een armband in zijn hand houdend.

"Van wie is deze?" Zijn diepe stem sneed door het geroezemoes, zijn blik gleed over de menigte. "Hij werd gisteravond op de kampeerplaats gevonden."

Een gemompel ging door de groep terwijl mensen speculeerden over de "Assepoester."

"Wie hem claimt krijgt een beloning van €10.000 en dubbele eindejaarsbonus," kondigde Sebastian aan, zijn toon duldde geen tegenspraak, als een premie die werd uitgeroepen.

Het gemompel werd luider, maar niemand stapte naar voren.

Isabella voelde een rilling door haar lichaam gaan, haar hart bonkte zo hard dat het leek alsof het uit haar borst zou springen.

De armband was een verjaardagscadeau van haar zus, Nina Miller, iets dat ze altijd droeg en dierbaar hield.

Dit was een ramp.

Isabella sloot haar ogen in wanhoop, tranen stroomden stilletjes over haar gezicht.

Ze kon niet toegeven dat de armband van haar was. Als Sebastian erachter kwam wat er de vorige nacht was gebeurd, hoe kon ze dan blijven werken bij het bedrijf?

"Ik voel me niet goed. Ik sla de activiteiten vandaag over," zei Isabella, haar stem gedempt en dik van emotie, alsof ze verkouden was.

"Niet goed voelen?" Vanessa's stem was vol bezorgdheid. "Weet je zeker dat je oké bent? Ik heb medicijnen voor verkoudheid, diarree, noem maar op. Wat heb je nodig?"

"Nee, bedankt. Ik heb wat koortsmedicijn genomen. Ik moet het gewoon uitslapen." Isabella's stem trilde terwijl ze antwoordde, zich terugtrekkend in haar tent. Ze wilde gewoon alleen zijn.

"Goed, rust maar uit." Vanessa's stem vervaagde, klonk een beetje teleurgesteld.

Isabella krulde zich op in haar slaapzak, haar lichaam schuddend.

De bitterheid van het koortsmedicijn vermengde zich met haar tranen, waardoor een zoute, bittere smaak ontstond.

Sebastian deed ook niet mee aan de activiteiten. Hij keerde alleen terug naar de kampeerplaats. Isabella's tent was angstaanjagend stil, als de stilte voor de storm.

Hij stond buiten de tent, zijn wenkbrauwen gefronst, zijn uitdrukking ingewikkeld.

Gisteravond had hij te veel gedronken, zijn geheugen wazig, maar sommige fragmenten waren kristalhelder.

Dat meisje, haar zachte lichaam, trillende stem, en die angstige ogen, als een geschrokken hertje.

"Meneer Landon, waarom bent u terug?" Vanessa's stem klonk van achteren, met een vleugje verrassing.

Sebastian draaide zich om, zijn gezicht uitdrukkingsloos, zijn blik ijzig.

"Isabella voelt zich niet goed. Ik kwam haar controleren," zei hij vlak, zijn toon verraadde niets.

"Oh, ik begrijp het," antwoordde Vanessa, niet verwachtend dat de baas zo geïnteresseerd zou zijn in een stagiaire. Ze glimlachte, hoewel het een beetje geforceerd was. "Ik heb haar eerder gecontroleerd. Ze zei dat ze wat medicijnen had genomen en ging slapen."

"Oké." Sebastian erkende, en zei niets meer.

Hij keerde terug naar zijn tent, terwijl Vanessa daar bleef staan, haar ogen flikkerend met onzekerheid, alsof ze iets aan het beramen was. Ze haalde haar telefoon tevoorschijn, belde iemand, en fluisterde een paar woorden.

...

Isabella dommelde in en uit slaap, haar dromen gevuld met chaotische, dubbelzinnige scènes.

Ze werd met een schok wakker, doordrenkt van het zweet, zich voelend alsof ze uit een zwembad was getrokken.

Haar hoofd bonkte, en haar lichaam deed pijn alsof ze was overreden.

Worstelend om rechtop te zitten, merkte ze dat het bijna donker was buiten de tent.

"Wakker?" Een diepe stem kwam van buiten, met een vleugje bezorgdheid.

Isabella's hart sloeg een slag over.

Toen ze zag dat het Sebastian was, sprong ze bijna uit haar slaapzak van schrik.

"Meneer Landon." Haar stem was schor, gevuld met paniek, als een kind dat betrapt werd op iets verkeerds.

Sebastian kwam binnen, met een beker water en enkele pillen. Zijn schaduw strekte zich lang uit in het lamplicht.

"Neem deze." Hij gaf haar het water en de pillen, zijn toon dulde geen tegenspraak, als een bevel.

Isabella nam het water en de pillen, slikte ze zwijgend door, de bitterheid verspreidde zich in haar mond.

"Voel je je beter?" Sebastian's blik was diep, als een onpeilbare put.

"Beter," mompelde Isabella, haar hoofd naar beneden houdend, bang om hem in de ogen te kijken, doodsbang dat hij zich gisteravond zou herinneren. Ze wilde gewoon verdwijnen.

"Gisteravond, bij het kamp..." begon Sebastian, zijn stem laag.

Zijn uitdrukking werd donkerder terwijl hij naar Isabella keek, zijn blik complex, alsof hij iets wilde zeggen. Voordat hij verder kon gaan, werd Vanessa's stem van buiten de tent onderbroken.

"Meneer Landon, bent u daar?"

Sebastian gaf Isabella een lange, onleesbare blik voordat hij zich omdraaide en de tent verliet.

"Wat is er?" Zijn stem was koud, een scherp contrast met zijn eerdere toon.

"Er is een dringende vergadering in het buitenland. Iedereen heeft naar u gezocht. Ik wist niet dat u hier was om naar de nieuwe medewerker te kijken," zei Vanessa zoet.

"Begrepen," antwoordde Sebastian kortaf, en zei niets meer terwijl hij wegliep. Hij stapte in zijn auto, de chauffeur startte de motor, en ze reden weg, een wolk stof achterlatend.

Vanessa wierp een blik op Isabella's tent, een triomfantelijke blik in haar ogen, alsof ze een strijd had gewonnen.

Ze naderde Isabella's tent en zei zachtjes, "Isabella, gaat het? Meneer Landon is vertrokken. We moeten ook teruggaan."

Isabella reageerde mat, stil zittend in haar tent, zich verloren voelend.

Ze had iets zo roekeloos gedaan. Sebastian's blik net nu—wist hij alles?

Maar ze had een vriend!

Sebastian's auto verdween in de nacht.

Isabella's hand kneep stevig, haar nagels groeven zich in haar handpalm, maar ze merkte het niet. Ze voelde alleen een leegte van binnen.