Rozdział 1 Pożegnanie

Drogi Czytelniku,

Zanim zaczniesz tę historię, chciałabym Cię ostrzec przed jej treścią. Nie polecam jej osobom poniżej 18 roku życia. Oprócz gorących scen, cała fabuła może być niepokojąca. Jeśli jesteś na to gotowy, życzę miłej lektury!

Alicja

Wybiegłam z budynku, w którym znajdowała się sala treningowa dla łyżwiarzy, desperacko próbując opuścić klub, nie płacząc. Wszyscy zawsze byli dla mnie tacy mili. Dostałam piękny naszyjnik od mojej drużyny na pamiątkę wspólnie spędzonego czasu.

Odejście było niesamowicie trudne. Moi trenerzy byli przy mnie przez wiele lat, ale najtrudniejsze było pożegnanie z moim najlepszym przyjacielem, Łukaszem. Jeździliśmy razem na łyżwach od czwartego roku życia. Wspólnie startowaliśmy w naszych pierwszych Mistrzostwach Juniorów i od tego czasu zawsze braliśmy udział w zawodach. Kilka razy próbowaliśmy jazdy w parach i szybko się do siebie przyzwyczailiśmy. Nasi trenerzy sugerowali, żebyśmy spróbowali startować jako duet, ale ja byłam szczęśliwsza jako solowa łyżwiarka figurowa.

„Alicja, zaczekaj!”

Zamknęłam oczy, gdy usłyszałam, jak mnie woła. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak biegnie w moją stronę. Jego blond włosy były rozczochrane, a niebieskie, pełne łez oczy odzwierciedlały jego smutek.

Próbował złapać oddech. Wiedziałam, że od jakiegoś czasu był we mnie zakochany, a ostatnio zaczęłam myśleć o nim więcej, rozważając zostanie jego dziewczyną. Był jedynym chłopakiem, do którego kiedykolwiek się zbliżyłam, i bardzo go lubiłam. Mogłam sobie wyobrazić, że kiedyś się w nim zakocham.

Ale było za późno, by rozważać rozpoczęcie związku z nim. Wiedziałam, że kłótnia z moim ojczymem mogłaby mieć poważne konsekwencje, a cierpiałabym na tym ja, nie on. Nie miałam wyboru; musiałam wyjechać.

„Nie myślałaś o zostaniu? W Montrealu jest wiele doskonałych uniwersytetów. Dlaczego uważasz, że amerykański uniwersytet jest lepszy?”

Nie mogłam znaleźć słów, by mu odpowiedzieć. Zamiast tego podeszłam bliżej, mocno go przytuliłam i trzymałam tak długo, jak mogłam.

Gdy usłyszałam nadjeżdżający autobus, puściłam go, pocałowałam w policzek i szybko wsiadłam do pojazdu.

Wybrałam miejsce po drugiej stronie autobusu. Wiedziałam, że patrzenie na jego smutną postać, stojącą tam i mającą nadzieję, że zmienię zdanie, całkowicie by mnie złamało. Starłam łzy i próbowałam zobaczyć znajomy widok przez zamglone oczy, ale nie widziałam niczego.

Wysiadłam z autobusu jeden przystanek przed moją ulicą. Chciałam trochę pospacerować, mając nadzieję, że to oczyści mi umysł, ale gdy dotarłam do domu, nadal czułam się tak samo.

Gdy przekroczyłam próg, usłyszałam głos mojej mamy. „Alicja, to ty? Chodź na obiad.”

Nie powiedziałam ani słowa. Nie byłam pewna, czy przygotowała obiad dla nas wszystkich, ale poszłam do jadalni i usiadłam. Trzy talerze z gotowym jedzeniem czekały na nas.

Nie zdziwiłam się, widząc mojego ojczyma już siedzącego przy stole.

Nienawidziłam go. Nigdy mnie nie dotknął fizycznie, ale nienawidziłam go za lata psychicznego znęcania się nade mną i za emocjonalne oraz fizyczne krzywdy, które wyrządził mojej matce, co doprowadziło do jej choroby. Ale teraz, po tym jak zrujnował moją przyszłość, czułam, że mogłabym go torturować na śmierć. Milczałam, gdy usłyszałam, jak mówi.

„Alicja, rozmawiałem o tobie z Sullivanami. Nie mają nic przeciwko temu, żebyś dalej jeździła na łyżwach i zaakceptowali twoją prośbę o studiowanie na uniwersytecie. Powiedzieli, że możesz wybrać dowolny, a oni za niego zapłacą.”

Nie odpowiedziałam. On milczał, podczas gdy moja mama również usiadła.

„Wysyłam cię w dobre miejsce, Alicja. To jedna z najbogatszych rodzin w Los Angeles. Dadzą ci wszystko, czego my nigdy nie mogliśmy.”

Gdy kontynuował, odłożyłam sztućce. Musiałam powstrzymać się od odpowiedzi.

Westchnął, czując mój wzrok na sobie. „Wiesz, że nie mamy innego wyboru. Chciałbym, żebyśmy mieli,” powiedział boleśnie.

To wystarczyło. Czułam, że moja złość mnie pochłonie, jeśli będę milczeć. Nagle wstałam i uderzyłam w stół.

„Karol, czy zdajesz sobie sprawę, co mi zrobiłeś? Jak śmiesz mówić, że nie miałeś innego wyboru? Jestem twoją pasierbicą. Czy to po to mnie wychowałeś? Żeby mnie sprzedać, gdy zabraknie ci pieniędzy?”

Krzyczałam na niego, moje ręce drżały.

„Uspokój się, Alicja. Dostaniesz wszystko, czego chcesz, a długi i przysługi, które jestem winien tym ludziom, zostaną uregulowane. Ta umowa jest korzystna dla nas obu.”

„Co ja mam wspólnego z twoimi ciemnymi interesami? Dlaczego ja? Czy zdajesz sobie sprawę, że zmuszasz mnie do małżeństwa? Czy w ogóle zdajesz sobie sprawę, że to jest wbrew mojej woli? To jest moje życie, na litość boską. Moja kariera, moje marzenia — cała ciężka praca od małego na nic.”

On tylko odwrócił wzrok, jakby go to nie obchodziło. Spojrzałam na moją mamę, która spuściła głowę. W końcu Karol odwrócił się do mnie.

„Będziesz miała dobre życie,” stwierdził.

„Dobre życie? Naprawdę myślisz, że jestem tak naiwna, że nie widzę, o co tu chodzi? Kto kupuje człowieka w dzisiejszych czasach? Czy kupują moje organy wewnętrzne? Czy planują użyć mnie jako prostytutki lub jako niewolnika domowego?”

Tym razem on się zaśmiał.

„Skąd wzięłaś ten pomysł? Będziesz członkiem ich rodziny. Będą się tobą opiekować.”

„Nigdzie nie jadę!” krzyknęłam. „Słyszysz mnie? Jesteś przegrany, drań. Nie pozwolę ci na mnie zarabiać. Mam swoje życie i karierę, i będę tu mieszkać — nawet jeśli to oznacza, że pójdę na policję, żeby cię zgłosić.”

Wskazałam na niego, ale strach powstrzymał mnie przed dalszym mówieniem, gdy wstał i rzucił mnie na ścianę. Chwycił mnie za szyję. Czułam, że chcę płakać, ale nie chciałam pokazać słabości.

„Zamknij się, ty mała gówniaro! Wyjeżdżasz jutro. Nie każ mi się powtarzać, jeśli chcesz zostać w jednym kawałku!”