Hoofdstuk 4

Alora's POV

Ik stond op het punt om de derde leidende onderzoeksdokter in het laboratorium van de roedel te worden. Ik zou de hoofd biochemicus zijn met mijn specialisaties in biochemie, microbiologie en hematologie. Ik zou de leiding hebben over mijn eigen team van onderzoekers, en gelukkig voor mij was het een team dat niet kon wachten om mij officieel te dienen; ze respecteerden mijn intelligentie ondanks mijn leeftijd.

Het beste aan het zijn van een dokter is dat het me respect en status geeft waar mijn ouders niet blij mee zullen zijn omdat ik niet hun IJskoningin was. Ik ben hun zwarte schaap, een fout, een donkere vlek die hen is opgedrongen. Ik begin te grijnzen bij de gedachte aan hun gezichten die vertrokken zijn van woede over hoe onaantastbaar ik zal worden na dit alles. Ik hoef niet langer op welke manier dan ook met hen om te gaan.

Een ander geweldig ding is dat ze nog steeds niet weten dat ik mijn achternaam al heb veranderd. Op het moment dat ik achttien werd, heb ik het veranderd. Ik had zelfs mijn tweede naam veranderd. Ik heette niet langer Alora Frost Northmountain. Ik was nu Alora Luna Heartsong. Ik heb mijn naam veranderd met goedkeuring van onze Alpha, omdat bewezen was dat ik van de Heartsong-bloedlijn was, een aanstaande dokter Heartsong.

Mijn nieuwe naam zal hardop worden aangekondigd tijdens de diploma-uitreiking. Het zou ook op mijn diploma staan. Dat is een manier waarop ze erachter zouden komen. Een openbare scheiding van mezelf en hen. Ik was het zat om constant geslagen te worden, de emotionele en verbale mishandelingen die aan de fysieke werden toegevoegd. Het moeilijkste was mezelf moeten inhouden zodra ik wist dat ik mezelf kon verdedigen. Ik probeer mezelf al twee weken in te houden, maar ik denk niet dat ik het langer volhoud.

Ik ontbijt niet met de rest van de familie. Ze zouden toch niet graag met mij eten. Ze zorgden ervoor dat ze die tijd gebruikten om me zo neer te halen dat ik geen eetlust meer had. Ik at ontbijt op school, of ik kocht iets bij het kleine buurtwinkeltje onderweg naar school. Ik hou ervan om twee van hun Big Sur ontbijt burrito's te halen met eieren, kaas, worst, spek en pittige saus, een fles sinaasappelsap en een fles melk. Het was een energiek ontbijt voor mijn weerwolf.

Mijn telefoon pingt. Ik weet dat het Darien is, de tweede zoon van de Alpha en mijn beste vriend. Mijn zus haat hem, en hij haat haar. Ze probeerde hem ooit te daten, maar hij heeft altijd gewacht op zijn maatje. Hij is al een paar maanden achttien en vermoedt dat hij weet wie zij is. Hij wacht echter tot zij ook achttien wordt, zodat haar wolf hem herkent voordat hij haar benadert. Ik pak mijn telefoon en lees het bericht.

Ik sta voor de deur met het ontbijt van Wolven. Schiet op, het is een gevechtsoefening vandaag.

Ik ben onderweg, nog een seconde.

Het huis heeft drie verdiepingen, ik zit op de derde verdieping in een omgebouwde zolder. De tweede verdieping heeft Sarah's slaapkamer en het kantoor van mijn ouders. Sarah's kamer was vroeger twee kamers totdat ze besloot dat ze meer ruimte nodig had. De tweede verdieping heeft een rondlopend balkon met een deur die naar buiten leidt. Ik sluip uit de deur op de tweede verdieping, de trap af, om de garage heen, door het hek, en de oprit af naar de glanzende donkerblauwe Dodge Charger die mijn vriend rijdt. Ik open de deur en ruik de burrito's die hij voor ons heeft opgehaald. Ik duik op de voorstoel net op het moment dat de voordeur van mijn huis opengaat.

"JIJ STOMME TRUT, WAT DENK JE DAT JE AAN HEBT? KOM METEEN TERUG IN DIT HUIS EN VERANDER!" Mijn moeder krijst van woede. Ik zou niet verbaasd zijn als de hele roedel haar had gehoord. Ik sluit de autodeur en mijn vriend geeft gas. Ik zie het woedende gezicht van mijn moeder in de achteruitkijkspiegel terwijl ze de oprit afrent, schreeuwend en met haar vuist schuddend, waarschijnlijk belovend wraak te nemen omdat ik haar negeerde.

Mijn vriend kijkt ook in de achteruitkijkspiegel. "Man, ze is echt boos," zegt hij met een lachje.

"Ik weet het, ik vraag me af wat ze gaat doen als ik thuiskom?" vraag ik met een zucht.

"Je weet dat je haar makkelijk aankan, je bent een badass in opleiding. Ik heb je gezien, en ik heb met je getraind en met de anderen in deze Alpha Klas. Je bent beter dan ik en ik ben een alpha's zoon," zegt hij.

"Ik weet het, ik weet het. Het is alleen... ik ben zo dichtbij. Ik heb mezelf beloofd dat ik binnenkort niet meer hoef te verbergen." Ik zucht.

"Hoe snel is binnenkort?" vraagt hij.

"Ik probeerde het vol te houden tot de laatste schooldag, maar..." Ik stop.

"Maar wat?" vraagt hij na een minuut stilte.

Ik zucht voordat ik verder ga, "Ik vind het te benauwend om het nog langer te verbergen. Ik ga niet alles meer verbergen, maar ik ga ook niet alles in één keer onthullen. Vandaag wordt mijn eerste dag."

"Eerste dag van wat?" vraagt hij.

"Van niet meer wegstoppen," verklaarde ik somber.

We aten onze burrito's onderweg naar school. We wilden allebei zo vroeg mogelijk daar zijn, omdat we allebei hoopten onze partners te ontmoeten. Ik denk dat ik weet wie zijn partner is. Haar naam is Serenity, en ze is maar twee inch korter dan ik.

Ze is een fitte en rondborstige weerwolf met heup-lengte, wild krullend, diep rood haar, levendige smaragdgroene ogen omrand met goud, en de schattigste sproetjeslijn over haar neus, met melkbleke huid. Ze was een sterke maar verlegen en lieve wolvin.

Mijn zus mocht haar ook niet omdat ze voor anderen opkwam. Gelukkig zorgde de dreiging van haar oudere broers ervoor dat mijn zus en haar trawanten geen grote wraakacties tegen haar ondernamen. Het bleef bij kleinigheden, zoals scheldpartijen en verbale vernederingen.

Serenity's twee broers op school zijn tweelingen. We zitten in dezelfde klas omdat zij slechts zes maanden voor haar zijn geboren, eind november, waardoor ze samen met haar aan school begonnen.

Sarah's streken tegenover de wolvin doen me soms echt afvragen of ze ooit uit de basisschool is gegroeid.

Ik heb Darien met een verlangende blik naar Serenity zien staren als hij dacht dat niemand keek. Ik wist dat haar verjaardag de dag na de mijne was. Ik zou blij zijn als zij zijn partner was; ze zouden het schattigste stel vormen. Hoe enthousiast ik ook ben om mijn eigen partner te vinden, ik vrees het ook. Wat als het iemand is die ik niet leuk vind, of wat als hij me afwijst? Ik weet niet hoe ik me zou voelen. Ik ben mijn hele leven al afgewezen door mijn familie.

Mijn zus en haar vriendinnen hebben er een hobby van gemaakt om mij te isoleren. Iedereen die mijn vriend wilde zijn, werd al snel door haar en haar handlangers aangepakt. Ze probeerden zelfs ervoor te zorgen dat Darien me zou verlaten. Ze verzonnen vreselijke geruchten. Ik vermeed de meeste jongens omdat ze allemaal geloofden dat ik een slet was die met iedereen naar bed ging, omdat dat is wat zij iedereen vertelde.

Meisjes bleven uit mijn buurt omdat ze geloofden dat ik hun vriendjes zou afpakken en met hen naar bed zou gaan. Ik ben nog maagd, dus ja, niet waar, maar zullen ze luisteren, nee. Als ze dat deden, hielden ze hun mond.

Niet veel leerlingen hadden de bescherming die nodig was om mijn vriend te kunnen zijn zonder enige vorm van repercussie van mijn zus. Ze was wreed. Eén meisje kwam voor me op. Ze was geen vriendin, gewoon een aardig meisje. De volgende dag kwam ze naar school met een pet op haar hoofd.

Haar haar was tot haar taille, glanzend blond, met ongeveer zeven verschillende tinten variërend van witblond tot goud, totdat mijn zus en haar trawanten haar betrapten toen ze naar huis liep. Ze namen haar mee naar een plek waar geen getuigen waren en verbrandden toen al haar haar.

Erger nog, ze hadden haar ook een langwerkende wolfskruidtablet toegediend. Pas tijdens de lunch stortte ze in op de vloer, hoestend en bloed overgevend. Haar haar is sindsdien weer aangegroeid en is nu schouderlang. Ze durft nu niet eens meer in mijn richting te kijken, te bang voor mijn zus.

Ik weet hoe mijn zus ermee weggekomen is. De ouders van het meisje waren laaggeplaatste wolven zonder clanstatus, en mijn ouders vonden een manier om hen hun mond te laten houden. Ze heeft veel meer slachtoffers die niet altijd met mij te maken hebben. Als mijn zus niet leuk vond wat je over haar zei, liet ze je ervoor betalen.

Een van de vele redenen waarom Darien wist dat hij niet naar haar moest luisteren, is dat hij haar tegen haar vriendinnen had horen praten over de geruchten die ze opzettelijk over mij hadden verzonnen. Darien zei dat hij haar nooit mocht en dat ze een slijmerige uitstraling heeft die zijn vacht de verkeerde kant op strijkt.

We zijn vroeg genoeg om een van de dichtstbijzijnde parkeerplaatsen bij het schoolplein te bemachtigen. Hij parkeerde achteruit in de plek, en we stapten uit. We leunden tegen de kofferbak.

"Ga je me vertellen wie je denkt dat je partner is?" vraag ik hem.

Hij verschuift een beetje tegen de auto. "De blik in je ogen vertelt me dat je al denkt te weten wie het is," antwoordt hij.

"Ik heb een theorie," zei ik aarzelend.

"Wie?" vraagt hij, op een achterdochtige toon.

"Serenity," zeg ik uiteindelijk.

Hij laat een enorme zucht van lucht ontsnappen, haalt zijn handen door zijn haar. Hij kijkt een moment naar de lucht voordat hij me aankijkt. Ik wacht, wetende dat hij nog steeds nadenkt, twijfelend of hij het me moet vertellen. Uiteindelijk zegt hij, "Ja, ja, ik denk dat zij het is."