Hoofdstuk 8 Wie is de leider?

Het Gesprek Tussen Sloan, Seth en Elaine

Zodra ze ver genoeg van de anderen waren, pakte Seth de hand van zijn moeder en keek haar ongelovig aan.

"Mam, waarom deed je dat? Je moet haar niet bij de familie betrekken. Je moet haar apart houden in plaats van haar met ons te laten dineren."

"Wat bedoel je, zoon? Moeten we haar behandelen als een huisdier? Wij zijn de Sullivans. Wat zouden mensen denken als we onze nieuwe familieleden slecht behandelen?"

Sloane onderbrak, in een poging een ruzie te vermijden. "Mam, Gideon had een reden voor dit huwelijk. Is dit niet allemaal voor Gemma's bestwil? We zouden dit meisje niet eens moeten kennen. We kwamen alleen om haar te bekijken, en laat me je zeggen, dat is niet wat Gideon wilde."

"Gideon is niet het hoofd van deze familie. Hij staat op het punt een vulgaire hoer te beschermen die alleen zijn geld wil. Het is zo vernederend. Mensen moeten hem zien met een normaal meisje."

"Mam, we zijn het allemaal met je eens, maar ik denk dat we Gideons beslissing moeten respecteren, vooral als je deze waanzin steunt," zei Sloane.

"Seth, Sloane, jullie hoeven je daar geen zorgen over te maken. Mama regelt alles. En nu kunnen we ze niet langer laten wachten."

Elaine wilde niet horen dat ze klaagden over de situatie. Aanvankelijk had ze het idee van Spencer en Gideon afgewezen, maar na het ontmoeten van Alice en heroverwegen, veranderde ze van gedachten en voelde zich optimistisch over de mogelijke uitkomst. Elaine was vastbesloten om Alice zo begeerlijk mogelijk te maken voor een man en had een goede reden om dit te doen. Ze had een plan en was het soort vrouw dat altijd kreeg wat ze wilde.

Alice

Terwijl ze tijdens het diner verder praatten, zat ik stil en at. Ze spraken voornamelijk over het kleine meisje, dat het meest gekoesterde lid van de familie was. Toen ze probeerde naar me toe te komen, leidde haar vader haar aandacht ergens anders heen, zich realiserend dat ze dichterbij wilde komen. Ava bleef proberen met me te communiceren, maar wanneer Seth druk bezig was met haar te luisteren, zorgde Leah ervoor dat er afstand tussen ons bleef.

Het deed natuurlijk pijn, want ik had graag met haar willen praten. Maar ze was gewoon een kind dat volwassen zaken niet begreep. Hoe kon ze weten dat praten met mij niet toegestaan was? Hoewel het me niet volledig van streek maakte, voelde ik me hetzelfde als toen ik hier voor het eerst aankwam. Ik dacht dat er een reden was waarom ze niet dicht bij me mocht komen, en die realisatie deed mijn hele lichaam weer rillen.

Mevrouw Sullivan bracht me na het diner terug naar mijn kamer. Ze wilde niet dat ik vrij door het huis bewoog. Ik was moe genoeg om me daar niet al te veel om te bekommeren. Ik ging meestal vroeg naar bed, maar hun levens waren anders. Ze hoefden waarschijnlijk nooit vroeg op te staan voor werk of iets anders.

"Alice, dat was een geweldige avond. Wen maar aan dit soort gelegenheden; we genieten ervan om samen te zijn. Nu, slaap lekker. Morgen hebben we nog een paar dingen te doen. Rust goed uit."

Ik knikte. "Goedenacht, mevrouw Sullivan."

"Goedenacht, Alice."

Nadat ik me gereed had gemaakt voor bed, ging ik liggen en was verrast hoe comfortabel het was. Ik had nog nooit in een bed zo zacht gelegen. Hoewel ik me comfortabeler voelde dan ooit, kon ik niet slapen. De gebeurtenissen van de dag brachten herinneringen aan mijn familie terug. De Sullivans waren zo anders.

Het stel leek diep verliefd op elkaar en hun kinderen, en creëerde het soort familie dat ik altijd had gewild. Het herinnerde me aan de moeilijke tijden veroorzaakt door Charles—alle ellende en ontberingen die mijn moeder en ik hadden doorstaan.

Toen ik zag hoe Seth voor zijn dochter zorgde, moest ik denken aan hoe jaloers ik was op de meisjes die hun vaders op de ijsbaan hadden wachten toen ik klein was. Hun vaders waren hun grootste fans, brachten hen naar wedstrijden, zorgden ervoor dat ze veilig waren, en juichten altijd voor hen vanaf de zijlijn.

Soms stelde ik me voor hoe mijn leven zou zijn als ik een zorgzame vader had gehad die mijn moeder niet had verlaten toen hij ontdekte dat ze zwanger van me was. Ik vroeg me af of hij ooit aan mij had gedacht.

Soms speelde ik met de gedachte dat hij zou terugkeren, zou proberen het goed te maken en mijn vergeving zou zoeken voor het verlaten van ons. Ik was boos op hem, en ik wist dat ik hem zou moeten haten, maar ik wist ook dat ik hem zou kunnen vergeven als hij oprecht zijn fouten wilde goedmaken. Ik geloofde dat hij me langzaam voor zich zou kunnen winnen, en ik zou blij zijn een vader te hebben die om me gaf.

Ik moest mezelf stoppen met erover na te denken, want het maakte mijn hart alleen maar pijnlijker. Ik nam aan dat de familie Sullivan een familie was waar ik nooit deel van zou uitmaken, en dat mijn biologische vader waarschijnlijk helemaal niet om mijn bestaan gaf.

In de slaapkamer van het echtpaar Sullivan

Elaine zat aan haar kaptafel en bracht nachtcrème aan op haar gezicht, terwijl ze het zachtjes in haar huid masseerde. Toen ze klaar was, keek ze in de spiegel en was meer dan tevreden met haar uiterlijk. Ze geloofde dat al het geld dat ze aan plastische chirurgie had uitgegeven de moeite waard was.

Om haar man te verrassen, trok ze alleen een klein kanten string aan en bedekte zichzelf met een lichte kamerjas. Toen ze naar hun slaapkamer liep, zag ze haar man al in bed liggen. Hij keek haar aan met hongerige ogen en brak in een brede glimlach uit.

Elaine klom op Spencer in bed, positioneerde zichzelf op zijn schoot, met haar benen aan weerszijden van zijn middel en voelde zijn opwinding.

Hij liet zijn handen omhoog glijden om de kamerjas van zijn vrouw te openen, en hij hield haar borsten in zijn handpalmen en masseerde ze, terwijl hij met zijn duimen over haar tepels streek.

Hoewel hij seksuele opwinding voelde, wilde hij de kans niet missen om zijn vrouw over vandaag te vragen.

"Elaine, waar wilden de kinderen het voor het avondeten met je over hebben?" vroeg hij, zonder haar een moment los te laten. Elaine lachte.

"Ze gaven me op mijn kop over hoe ik Alice behandelde. Volgens hen zouden we haar moeten opsluiten."

"Ik denk dat ze gelijk hebben, mijn liefste. Ik weet zeker dat Gideon boos op je zal zijn."

"Het maakt me niet uit als het betekent dat hij uiteindelijk gelukkig zal zijn. Alice is mooi en speciaal. Gideon zal Gemma verlaten, je zult het zien."

"Gemma gaat om ons geld en onze reputatie, maar dit is geen mooie zet van je. Als Gideon van haar houdt, kunnen we niet veel doen."

"Spencer, als Gemma uit Gideons leven verdwijnt, zou het me niet uitmaken als hij een tijdje boos op me was. Ik doe dit voor hem, en hij zal dankbaar zijn."

"Je weet dat Gideon een fout heeft gemaakt, en Ricardo zal hem niet vergeven. Alice zal in de problemen komen. Ze zou snel kunnen sterven."

"Iemand wil ons erin luizen. Ik weet zeker dat Gideon de waarheid spreekt en niet betrokken was bij dat ongeluk. Daarom zouden ze haar niet moeten aanraken."

"Ik hoop alleen dat Gideon de waarheid spreekt, maar in dat geval moeten we uitzoeken wie probeert conflict tussen de twee families te veroorzaken."

"Dat is jouw taak, Spencer."

Hij glimlachte naar zijn vrouw, terwijl hij haar borsten zachtjes streelde en voorzichtig aan haar harde tepels trok tussen zijn vingers.

"Ja, liefste, maar ik kan nog steeds niet garanderen dat Alice bij ons kan blijven, ook al weet ik hoeveel je dat wilt."

"Spencer, ze zou perfect zijn voor Gideon. Ze is mooi en speciaal. Ik wil haar in onze familie."

"Oké, schat, ik zal het proberen. Ik beloof het." Spencer lachte om de koppigheid van zijn vrouw.

Elaine grijnsde en trok haar kamerjas uit. Ze leunde langzaam voorover, liet haar tepel de lippen van haar man strelen. Echter, binnen twee seconden krulden haar lippen in een glimlach voordat ze haar ogen sloot terwijl haar man haastig haar tepel tussen zijn tanden zoog en zijn tong eromheen cirkelde.

Spencer en Elaine waren al 37 jaar samen, maar ze bleven hartstochtelijk verliefd. Spencer eerde en respecteerde zijn vrouw omdat ze de pijn van plastische chirurgie en schoonheidsbehandelingen had doorstaan om zich aantrekkelijk voor hem te voelen, ook al had hij haar daar nooit om gevraagd. Elaine hield van haar man en koesterde het leven dat hij haar had gegeven.